Dit zijn de raarste Turkse trouwtradities

Puur voor aanzien duizenden euro’s uitgeven om vervolgens jaren in de schulden te zwemmen. Zelfs gezinnen in een slechte economische toestand moeten hun spaargeld hieraan besteden.
Er wordt keihard onderhandeld over hoeveel goud de ouders van de bruidegom moeten kopen voor het echtpaar. Deze onderhandelingen lopen soms zo ver uit de hand dat de hele trouwerij niet meer doorgaat.
Het bezoeken van tientallen winkels binnen een week om de bruidsjurk van je dromen te vinden, terwijl de bruidsjurken bijna allemaal hetzelfde zijn.
Dat je een fortuin moet betalen aan een ‘bruidegomskapsel’ terwijl het knippen van een man normaal gesproken €10 kost.
Opeens moet de bruidegom ook de kosten betalen van de jurken van de zusjes van de bruid (wtf?). Ook de kosten van de visagisten en kapsters, die de zussen, nichtjes en tantes van de bruid opmaken, worden toegeschreven aan de ‘jongenskant’.
Tijdens het uitdelen van de uitnodigingen voor de bruiloft is de kans groot dat je een aantal belangrijke personen vergeet. Deze personen lopen te mokken en voelen zich beledigd, terwijl ze er juist begrip voor horen te tonen. Je doet het immers niet express.
De beruchte rode lint die om de middel van de bruid wordt gebonden als teken van maagdelijkheid.
De fotoshoots die buiten worden gehouden verpesten je mooie bruidsjurk.
Wanneer familieleden niet komen opdagen op je bruiloft voel je je beledigd en dit kan zelfs leiden tot het verbreken van contact.
De familieleden die zichtbaar lopen te mokken, omdat ze het niet eens zijn met de indeling van de zaal.
Bijna bij elke bruiloft komt het voor dat de familieleden van het echtpaar het niet eens zijn met elkaar en er hierdoor discussies en zelfs ruzies ontstaan.
Tijdens de bruiloft dwingt iedereen je om te dansen en vervolgens worden er ‘grapjes’ gemaakt over je dansvaardigheden.
Het dansen op traditionele muziek in moderne, westerse kleding duidt misschien wel op een identiteitscrisis.
De ‘omroeper’ bij de cadeau-ceremonie die benoemt wie welk cadeau heeft gegeven, letterlijk: “100 euro van de oom van de bruid voor het echtpaar!” en dat de persoon die wordt omgeroepen hier van geniet.
Tijdens de bruiloft vraagt het personeel voor elk klein dingetje om fooi. Letterlijk: toetreden van de zaal door het paar en het aansnijden van taart.
Het feit dat kleine kinderen niet aan het geld dat wordt gestrooid mogen komen en dat het orkest dit geld inneemt.
Er wordt een handvol geld uitgegeven aan een cameraploeg, maar de video wordt nooit meer terugbekeken.
De hoop dat jouw bruiloft uniek gaat zijn, maar uiteindelijk niet verschilt van alle andere Turkse bruiloften.
Het aansnijden van de bruidstaart met een zwaard (!) om vervolgens aan elkaar te voeren.
Een strijd om samen met het echtpaar op de foto te gaan. Vervolgens krijgt het echtpaar deze foto’s nooit te zien.
Het echtpaar krijgt niet eens de gelegenheid om te roken.
Iedereen die aanwezig is, is gelukkiger dan het echtpaar. Alsof de bruiloft eerder een feest is voor de uitgenodigden.
Het overdreven huil-gedoe aan het einde van het feest.
Het feit dat ondanks al deze onlogischheden, alsnog elke bruiloft er hetzelfde uit zal zien.