Turks.nl Redactie
I’m weird.
In de ochtend ben ik zo vrolijk als altijd, maar ‘s nachts ben ik zo verdrietig, dat ik meestal de hele nacht blijf huilen. I’m a sad girl with a happy face, but I’m not a drama queen!
Dit weet ik, omdat ik drie jaar geleden van mijn moeder naar een psycholoog moest gaan.
Vinnie (eigenlijk Vincent, maar zo mocht ik hem noemen), was een superschattige, mollige, 57-jarige en een zeer gezellige man. Ow en hij droeg altijd boven zijn saaie, eentonige kleding een rare bril. De pootjes ervan waren rood en het monteur was lila met gouden sterretjes. Zo oogverblindend, dat ik me altijd heb afgevraagd door welke topverkoper die bril hem was aangesmeerd en wat hij de nacht ervoor had gedronken…
Maar goed, de reden waarvoor ik van mijn moeder elke week iets langer dan een uur met Vinnie moest praten, was omdat ze ervan overtuigd was dat er iets mis met me was. Ik was volgens haar een enorme flierefluiter.
Natuurlijk was dat ook geen probleem voor me en ging ik elke week braaf babbelen met Vinnie. Ik was meestal aan het woord, omdat Vinnie niet zo’n prater was maar meer een vragensteller, goh! Hij gaf mijn moeder gelukkig ongelijk. Alleen vond hij wel dat ik wat vaker uit mijn eigen wereld moest glippen om te zien dat niet alles zo simpel is en het beter zou zijn als ik me af en toe ergens druk om zou maken.
Ik ben geen drama queen, maar eigenlijk het omgekeerde. Dus dat kan niet de oorzaak zijn van mijn huilbuien. Ik moet achter de oorzaak zien te komen voordat het te laat is. Mijn lichaam begint namelijk langzamerhand uit te drogen, omdat mijn ogen al het benodigde vocht verspillen.
Vochtarmoede; mijn doodsoorzaak…
Als ik geen drama queen ben, wat ben ik dan wel? Waarom huil ik toch zoveel en waarom altijd ‘s nachts?
Misschien dat iemand anders wel een antwoord kan geven op mijn vraag.
Een spiegeltje, spiegeltje aan de wand uur gaat niet werken. Mijn spiegelbeeld zal weer uitbarsten in tranen, vooral wanneer het iets met het gevoel te maken heeft. Ik word dan zo emotioneel dat ik meteen ook moet huilen en dat is nou juist het probleem waar ik van af wil.
Vinnie zou het hartstikke leuk vinden als ik hem weer zou gaan opzoeken en hij zou er totaal niet emotioneel van worden, laat staan huilen. Ik zie hem al tegenover me zitten met zijn beste koop tot nu toe op zijn neus en een schattige glimlach. Overdreven geduldig en in doodstilte zal hij naar me luisteren tot ik klaar ben. Om vervolgens zijn perfecte vraag te stellen; “Waarom?“
Vier jaar lang psychologie gestudeerd om iedere keer dat te mogen herhalen? Wauw…
Vroeger gaf ik daar met gemak antwoord op: “Nou, omdat ik gewoon zo ben, Vinnie. Daarom.“
In mijn huidige situatie kan ik niet hetzelfde antwoord geven en ik zit al zeker niet te wachten op zijn perfecte vraag. Sorry Vinnie, jij hebt de volgende ronde helaas ook niet gehaald.
Typisch iets voor mij om niet eerst op het meest logische te komen. Namelijk om het antwoord bij een vriendin te zoeken!
Ik ken nogal wat meiden die op de lijst ‘Vriendin’ staan geschreven.
Definitie van Vriendin (tegenwoordig):
Je groet elkaar vrolijk, geeft misschien ook een kus, vraagt hoe het gaat en geeft altijd het antwoord: “Goed hoor, met jou?”. Wat ALTIJD wordt beantwoord met: “Ook met mij! Mooi zo, doei.”
“Doooeeei Dooeeei”
Die vriendinnenlijst van me is zo te zien toe aan een schoonmaakbeurt
De vriendinnen die overblijven, kan ik met één hand optellen. Wij doen echt alles samen en vertellen elkaar alles. Zelfs in deze groep maak ik onderscheid. Er zitten twee bij die anders zijn. Die poepies (zo noemen we elkaar alleen in een gesloten ruimte en als er niemand bij is) zijn mijn toppertjes. Zij weten AL-LES, vaak veel meer of in ieder geval eerder dan de rest. De andere drie krijgen een inieminie streepje achter hun naam. Sorry meiden, ik doe het met pijn in mijn hart. En de overgebleven twee poepies krijgen een beauty treatment van mijn roze markeerstift.
Zelfs als ik iemand zou hebben ontvoerd, mishandeld, verkracht en daarna op een gruwelijke wijze zou hebben vermoord, (door zijn armen en benen vast te binden aan een machine die zijn lichaam uit elkaar trekt, levend zijn vel eraf te scheuren en zijn ogen eruit te prikken), zouden zij het mogen weten. Blijkbaar vind ik mijn huilbuien en alles eromheen veel erger dan dat, waardoor ik het zelfs mijn poepies niet heb verteld. Ondanks dat ik zeker weet dat zij met het beste antwoord zullen komen, durf ik niet om erover te beginnen. Ik zou ze hierdoor niet kwijtraken (zoiets is gewoon impossible), maar wel kwetsen.
Mijn poepies in koor: “Waarom heb je het ons niet eerder verteld ?!!“
Sorry, ik kan even geen preek hebben nu…
Natuurlijk geef ik het alsnog niet op! Er zijn nog zoveel mensen aan wie ik advies kan vragen…
- Mama: “Ik wist wel dat er iets met je was, morgen bel ik meteen even met meneer Vincent voor een afspraak.“
- Paps: “Het enige waar jij je mee bezig moet houden is je studie en het leven is te mooi om te huilen.“
- Tante: “Ach joh, dat gaat wel over. Ga je zaterdag nog mee naar dat concert of niet?“
- Oudere Tante: “Heeft iemand je wat aangedaan? Ben je verkracht? Wat is er? Je weet dat je me alles kunt vertellen, toch?” –En valt vervolgens neer van verdriet -__-
- Oom: “Lieve schat van me, van huilen ga je niet dood. Misschien ben je een beetje depressief. Je bent nog jong, het komt wel goed. Was ik maar op jouw leeftijd.“
- Broertje: *piepstem* “Hoi zuslief, ik ben nog maar 12 jaar. Ik ben heel intelligent, maar zou niet weten wat je bedoeld. Ik zit op het gymnasium en hou me bezig met andere dingen, zoals het uit mijn hoofd ler…“- Hierna hoor ik alleen nog maar blablabla en bla
- Neef 1: “Ik snap je vraag niet, vallaha. Wat is het Huil de Bui ofzo? Ken ik hem?“
- Neef 2: “Sukkel, ze bedoeld niet een persoon, wie noemt zijn kind nou Huil de Bui? Iedereen huilt toch?“
- Neef 3: “Ja, behalve ik! Huilen om niets is voor meisjes, blijf huilen dat hoort zo.“
- Neef 4: “Eeey stil! Door jullie heb k verloren man. Kom playstation spelen. Heb je tenminste een reden om te huilen vannacht., want ik ga dit keer winnen!!“
- Oma: “Waaaat?! Je doet elke nacht wat? He waaat??! Ik hoor je niet.“
- Opa: “Door jou hoor ik Esra Erol niet meer. Doe je gehoorapparaat toch in! En prinsesje, je moet gewoon bidden voordat je gaat slapen. Dan gaat het over. Kus.“
Backspace.
Ik neem al mijn woorden terug. Mijn familie is geweldig, maar helaas zou ik op deze vraag nooit een antwoord kunnen krijgen.
Na mijn hopeloze speurtocht naar een geschikte kandidaat, blijft er nog één ding over.
Hij is een fenomeen, mijn grote vriend, de meest betrouwbare bron, beroemder dan Michael Jackson en heeft de hoogste IQ.
GOOGLE!
Die moet het wel weten.
“Huilen, (ook wel wenen, janken, schreien of grienen genoemd) is een universeel en typisch menselijk verschijnsel waarbij het lichaam tranen produceert, meestal voortkomend uit een beleving van verdriet, pijn, onmacht, grote vreugde of ontroering.
Volwassenen huilen voornamelijk bij het verlies van dierbaren of wanneer ze niet weten hoe ze met een situatie moeten omgaan. Tot nu toe is er weinig wetenschappelijk onderzoek gedaan naar huilen bij volwassenen. Een belangrijke vraag die onbeantwoord was, is waarom volwassen mensen huilen. Wat is het nut?”
“Overdag heeft iedereen wat te doen. Naar school, werken, sporten en noem maar op. Wat we ook doen, er zijn altijd mensen om ons heen. Huilen wordt vaak beschouwd als onmacht en iets waar men zich voor zou moeten schamen. Hierdoor huilen we het liefst alleen. Meestal zijn we s’nachts alleen, waardoor onze gedachten het overnemen en we emotioneler worden.”
Bedankt lieve Google.
Dat ik niet uit een grote vreugde huil is logisch, want wanneer het gevoel er ‘s nachts is, voel ik verdriet, pijn en vooral onmacht.
Ik voel de pijn niet alleen in mijn hoofd en hart, maar over mijn hele lichaam. Het is heel moeilijk om te beschrijven hoe een emotie ook lichamelijk pijn kan doen. Je voelt het echt overal.
Weten dat niemand en vooral jijzelf hier niets aan kunt doen. Ik ben zo machteloos. Alsof je negen maanden lang in hoop en vreugde een wonder in je buik hebt gedragen, een urenlange bevalling met zweet, bloed en tranen achter de rug hebt, maar de pijn en verminking van je lichaam je helemaal niets kunnen schelen door je liefde voor een wonder die je nog nooit hebt gezien. De tranen die plotseling niets met vreugde te maken hebben op het moment dat je een doodgeboren baby in je armen krijgt.
En dit is wat ik elke nacht voel, want mijn huilbuien komen iedere nacht weer terug.
Hoe vrolijk een liedje of hoe grappig een film ook is…
Op televisie is ook niets te zien ‘s nachts, behalve die wilde blondine in haar veel te strakke lingerie en haar zwoele stem: “Bel 0906-8870, voor een onvergetelijk hete n..”.
BZZT, rode knop, zwarte scherm, tv uit!
Fijn, een film of een happy gangnam style song helpt ook niet.
Misschien een lotgenote of lotgenoot (mannen kunnen ook huilen, echt waar) die me kan helpen…?
