Turkse Nederlander of Nederlandse Turk?

Tussen twee culturen in opgroeien en onszelf telkens moeten bewijzen bij beide, iedereen kent het. Het ‘gat’ tussen de normen en waarden van de Turkse en Nederlandse cultuur is moeilijker te behappen dan wij ons beseffen. Nog steeds hebben bepaalde ouderen moeite om zich aan te passen, zelfs na 30 jaar. Wij, als latere generatie, kennen niet anders. Toch heeft iedereen wel ooit een keer ‘een waanbeeld’ gehad om terug te gaan.

Teruggaan een optie? Ik denk het niet. Voor mij in ieder geval niet. Het hele systeem is anders, normen en waarden zijn anders, gedragingen zijn anders en het belangrijkste; hier behoor ik tot de zogenoemde ‘elite’. Ik zoek mijn Turkse vrienden op, maar doe zaken met autochtonen. Hypocriet? Eigenlijk wel, ik noem het slim zijn. De maatschappelijke ladder die wij in onze levensjaren hebben beklommen in dit land is bij elke trede een stukje integratie.

Ik hoor de lezer al denken; ‘ik voel mij hier niet thuis’. Mijn vraag is altijd aan die personen, denk jij dat jij in Turkije wel thuis hoort? Simpel zat. Weeg het eens af. Werkgelegenheid genoeg, dat klopt. Weliswaar in een ander systeem wat voor ons vreemd is. Met een bekende (torpil) krijg jij veel voor elkaar in Turkije, hier gaat het om het feit wat jij kan. Gediscrimineerd worden hier? Zie het als een kans, wij vallen eerder op en hebben eerder de mogelijkheid om mensen te laten verbazen met hoe goed wij eigenlijk zijn. De maatschappelijke ladder? Hier ben je al vele treden verder, in Turkije begin je onderaan. Dit zijn alleen nog maar de feiten. Mijn mening is ook wel duidelijk lijkt mij.

Misschien interessant om te weten. Ik wil ooit nog wel eens terug maar mijn brood is hier.