Zender -> Boodschap -> Medium -> Ontvanger, communicatie in het verleden. De zender bepaalde uiteindelijke welke boodschap op wat voor manier naar de ontvanger ging. Met de komst van Social Media is een eind aan dat tijdperk gekomen, er is vrijheid om te kiezen via welk medium je welke boodschap uit welke verpakking wilt halen. Dus eigenlijk heeft Social Media er voor gezorgd dat de traditionele manier van communiceren is veranderd. Ontvanger bepaalt via welk medium hij of zij welke boodschap wilt krijgen. De zender speelt geen cruciale rol meer. Dit heeft ervoor gezorgd dat elk van ons ‘een eigen stem’ heeft. Wij praten over de informatie die wij zelf selecteren.
China heeft een eigen Twitter. China heeft een eigen Youtube. China heeft een eigen Facebook. China bepaalt wat haar burger te zien en te horen krijgt. Meningen verschillen over het feit dat de informatie die gedeeld wordt op Social Media toegevoegde waarde heeft of niet. Ik vergelijk het met een debat. Bepaalt de gespreksleider wie wat mag zeggen en op welke manier of is het zo dat de gespreksleider alleen aanwezig is om de sprekers erop te wijzen dat het gesprek eerlijk moet verlopen?
China heeft zich afgesloten van de buitenwereld. De komst van internet zien zij als een gevaar voor de overheid. Verschilt op zicht niks met ons, Turkije. Ze hebben verschillende Social Media geblokkeerd. Verschilt op zicht niks met ons, Turkije. Ze hebben alternatieven gecreëerd waarop bepaalde woorden zoals de naam van bepaalde belangrijke personen niet eens getypt kunnen worden. Verschilt wel met ons, Turkije. Het enige verschil is dat China beperkte alternatieven heeft gecreëerd die een vervanging zijn voor de bekende Social Media. Alle touwtjes in de handen van de regering, willen wij dat?
Ik wil het in ieder geval niet. Ik sluit het af met een Joods gezegde in het Turks. ‘Her koyun kendi bacagindan asilir.’