Islam, in de mist van populisme.

Het beschaafde Nederland is gewend de neus in de lucht te steken en de vinger naar anderen te wijzen, maar hier is het niet veel anders. Zij maakte haar ware kleuren wederom bekend tijdens de berichtgeving over premier Erdogan. Hij werd afgeschilderd als een islamitische dictator die de vrijheid van het volk afneemt om zijn ideologie te verspreiden. Als een knipoog liet de media zien dat zij niet alleen over Turken, maar ook met Turken spreken door buitenbeentjes zoals Özcan Akyol, Sadet Karabulut en Ebru Umar in verschillende nieuws- en actualiteiten programma’s uit te nodigen. Even voor de duidelijkheid Özcan Akyol is de Danny Ghosens (die Libanees van Pownews) van de Turkse gemeenschap; de uitgekotste huisslaaf. Daarnaast is de tweede vertegenwoordiger van het Turkse geluid, Sadet Karabulut, openlijk aanhanger van de terroristische beweging PKK. Dan wil ik het niet eens hebben over Ebru Umar… Maargoed, toen bleek dat de achterban van de premier was uitgegroeid tot bijna de helft van Turkije kropen de hoogmoedige populisten terug in hun holletjes wachtend op het volgende mediamoment.

Waarom kregen de tientallen nationale en internationale Turks-Nederlandse politici en Turkologen geen spreektijd in het onderwerp waar zij zich in hebben gespecialiseerd? Juist, zij scoren geen kijkcijfers. Kijkcijfers scoor je met one-liners, beledigen, liegen, vloeken en vervloeken en het liefst op zijn beschaafd Nederlands, namelijk met een monotone toon en een recht gezicht. De waarheid is helaas onderdanig gemaakt aan amusement.

Nieuws wordt geselecteerd op verkoopwaarde, opgepoetst door details uit te vergroten en andere te verbergen. De nieuwswaarde van dagelijks stervende dertigduizend armoedige mensen heeft een mindere verkoopwaarde dan een voetbalwedstrijd. Wij zijn verslaaft aan amusement en stressen meer bij een internetstoring of de laatste procenten van de telefoonbatterij dan Afrikanen voor wie het verboden is om in de eigen kust te vissen, terwijl Japanners letterlijk dezelfde kust leegrooft.

Het Turks-zijn nadert een einde, maar verdooft door het levensroes gaat het aan ons voorbij. De afgelopen jaren zijn er vele pogingen gedaan om de Turkse identiteit kapot te maken. Denk aan het afschaffen van de Turkse les op basisscholen, het verbod op ritueel slachten, de besnijdenis, importhuwelijken, dubbel paspoort, het bouwen van moskeeën, de hoofddoek en het verplicht stellen de verzonnen Armeense genocide te accepteren en vele andere specifieke regelgeving voor de Turks-Nederlandse gemeenschap.

De ideologie van het onderwijssysteem is niet anders dan die van de media; de minstens 1200 jarige islamitische heerschappij wordt samengevat in een klein paragraafje. Het feit dat de Ottomanen Nederland heeft gered van een bloederige nederlaag en het protest van Nederlanders om Ottomaans heerschappij in plaats van de christelijke wordt niet onderwezen. De inmiddels vierde generatie gastarbeider krijgt tijdens geschiedenislessen te horen dat Ottomanen en Mooren sprookjesvertellers waren uit de woestijn.

Onze meningen worden gestuurd door degenen die onze informatiekanalen beheren. Soms is het de vader die de zoon voetbalclubliefde aanpraat en soms is het de geschiedenisleraar op een openbare school diezelfde zoon wijsmaakt dat zijn voorouders van boom naar boom slingerden. Niemand heeft tijd om al zijn meningen onder de loep te leggen, maar iedereen heeft tijd om het ontstaan van een mening te begrijpen, zodat hij nu eindelijk echt zijn eigen mening kan vormen.

Mikail Acun is de schrijver van ‘Islam, In de mist van Populisme‘.