Bij aankomst op het Taksimplein, moesten wij -conform de reservering- de contactpersoon bellen van dit appartement.  Wij konden gebruiken maken van de ‘pick-up’ service.  We moesten ons verplaatsen naar een van de bekendste hotels op het plein en vanaf daar zou onze ‘pick-up’ service ons komen ophalen.

Ik stond letterlijk op de rode loper van dit hotel, toen in de verte een jongeman kwam aanlopen. Ja, aanlopen. En voor de duidelijkheid, ik leef onder het motto ‘beter verwend, dan verwaarloosd’.  Daar stonden we dan. Vier dames.

– Dame 1: Maxima-waardig hoedje op
– Dame 2: Dochter van Al Pacino, met een grote zwarte zonnebril
– Dame 3: Is al bijna 1.90m en met high heels aan, ging voor Olympisch goud
– Dame 4: That’s me. (Ik stond daar ook gewoon helemaal fa-bu-lous te zijn, totdat….)

….deze jongeman onze ‘pick-up’ service bleek te zijn. Ik bleef op de rode loper staan. Puur uit protest. Maar dit was voor korte duur, we moesten meelopen met deze jongeman. We moesten maar 5 minuutjes lopen van hem. Voor diegene die nog nooit in Turkije zijn geweest. Vijf minuten betekent in Turkije: 5 min+het-is-echt-heel-dichtbij+je-hoeft-echt-geen-taksi-te-pakken=35 min lopen. Het had geregend in Istanbul. Werkzaamheden rondom Taksimplein. Overal modder en al het andere wat je je schoentjes nooit aan zou willen doen. Doordat ik de kleinste ben van het clubje, maar wel met de grootste koffer, was ik een tikkeltje geïrriteerd.  Er  leek geen einde te komen aan deze wandel-pick-up-service.

We stonden voor de deur van ons appartement en bleven daar staan. Ons telepathisch vermogen onderling is zodanig sterk, dat niemand wat zei. Maar iedereen dacht hetzelfde.  Hoe gaan we hier vijf dagen blijven? De hele straat was opengebroken door de werkzaamheden van Taksimplein. Overal bouwvoertuigen en modder.  Wel verwend, maar zeker geen snotneus. Dus ik besloot om een SBS 6 –waardige inspectie uit te oefenen.  Misschien viel de schade wel mee. Ik kwam binnen in dit appartement en zocht naar vier slaapplekken. Ik zag een bed, een bank en een opklapbed. Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken, dat wij drie dames met een gemiddelde van 15kg boven het landelijk gemiddeld gewicht zeker niet gingen passen op een van die bedden. Dame 3 zou minimaal 30 cm. uitstekken op het opklapbed.  En toen gebeurde het. Vermoeidheid, slapeloosheid en honger resulteerde in een slappe lach aanval. Stonden we daar dan. Vier dames à la uit ‘t Gooi Rotterdam-Rijnmond, tuttebellen. We besloten te blijven.

Een bed, vier dames. Je zou zeggen, dan maar eerlijk loten of rouleren. Nee hoor, dame 2 sprong op het bed. Weg was het bed. Toen bleven er nog drie dames over, kijkend naar een grote bank.  Dame 1, die last heeft van een royalty virus (met dat Maxima hoedje), liet zich charmant op de bank vallen.  Het opklapbed stond in de hoek.  Wie o wie gaat daar op liggen? Ik loop al heel me leven bij de fysiotherapeut, chiropractor…zo’n opklapbed is funest voor mijn rug. Dus dame 3 kon op dit bed. Maar helaas. Zij stak in verband met haar lengte ruimschoots buiten dit bed. Voor dame 3 hebben wij een alternatief bed op de grond gemaakt en ik sprong bij dame 2 in het bed.

Onze ‘pick- up service’ was tevens onze housekeeper, doorkeeper & roomservice. De volgende morgen vroegen wij om een strijkplank. Hij kwam aanzetten met  een houten plank van 1m. bij  30 cm. met een laken erom heen, die wij op het aanrecht moesten zetten om te strijken. En toen kwam het toppunt. Wij vroegen om een föhn (in het Turks: fön). Waarop hij reageerde: ‘herdreier’? We begrepen het maar niet.  Wij willen een föhn en hij mompelt iets over een  ‘herdreier’.  We besloten het eens hardop te zeggen: hairdryer! Slappe lach tot aan tranen toe.

Doordat we dus in een omgeving van modder zaten, werden onze schoenen aardig vies. Elke avond maakten wij onze schoenen schoon, totdat onze ‘pick-up’ service uit medelijden onze schoenen ging schoonmaken.  Op een  dag werden wij wakker en zagen onze schoenen in de winterzon. We vonden het zo lief en aardig van hem. Hij probeerde onze leed (en teleurstelling) te verzachten tijdens ons verblijf. Bijna geëmotioneerd liepen wij naar onze schoenen toe, totdat we erachter kwamen dat hij OOK de binnenkant van onze laars MET water had schoongemaakt. En met schoonmaken, bedoel ik dat onze laarsjes onder kraanwater zijn geweest. . .boos? Nee, we hadden teveel lol om boos te zijn. We verlieten Istanblue met boterhamzakjes om onze voeten heen….

 Foto’s: Life Visuals / Fatih Karaman

Het bericht De ‘pick- up’ service in Istanblue verscheen eerst op Turks.nl.

Oke, WAKE UP BIATCH! Je bent fucking tombis en je past niks.

Hallo, ik ben Güneş en ga trouwen! Nu ben ik zeker geen anorexieaatje of obesitas-OOooo-Soooo. Maar een inbetweener. Wat is nou een inbetweenie? Nou je bent zeker niet dun/slank, maar ook niet superdik maar SUPERVOL! Zeg maar SuperWoman met een maatje meer.

In elke zaak paste mijn hand, elleboog en net mijn schouder in een trouwjurk. De rest bleef hangen. Ik vroeg om een maatje groter. Ik ben niet tombilie, nee, die jurk is te klein. Wat denk je? Pasmodel in maat 40-42? Kan je shaken, netals die dieetshakes. Nergens, noppes!  Nee, ook niet de beroemde HEMA corrigerende onderbroek heeft nut op dit moment (echt een aanrader trouwens voor de dames!).

Ik weet wel wat je denkt. Waarom ga je dan niet ff diëten? Heel me leven heb ik zichtbare investeringen gegeten en nu moet ik die wegdoen. Tja, dan moet ik hongerlijden en ik hou teveel van eten.

Sta ik in een bruidsmode zaak met een prachtige jurk aan, denk je, this is tha shit menn, this is tha moment. Totdat je ff omdraait in je HEMA onderbroek en ziet in de spiegel dattie nog eerst nog een integratie van 50 cm moet plaatsen, dan nog 3 vetrollen opzij moeten rollen en je borsten nog degelijk in de jurk moeten blijven zodat we geen plofkip effect krijgen.

GOT THA DRESS!

Stabiliteit. De jurk is binnen. Ik mag niet dunner worden, niet dikker worden. Nee, ik moet hetzelfde blijven. Van een inbetweenie naar een blijf-een-in-stabilie. Nou, dat is echt moeilijker dan afvallen. Eet je nou 1 hamburger of toch 2? Snap je!

Het bericht HEMA ‘tombiş’ onderbroek verscheen eerst op Turks.nl.

Koken? Vreselijk. Ik ben net een vent, als ik thuis kom moet er eten klaar staan. Jarenlang heeft mijn mama voor mij gekookt. Mijn motto? Beter verwend, dan verwaarloosd! Alleen nu ik bijna 30 ben, moet er toch gekookt worden in huis. Ik heb nu al een paniekaanval hierover. WTF ga ik koken? Een week heeft 7 dagen en ik werk fulltime. Ik heb er een wiskundige formule op toegepast. Als ik een dag in de week bij mijn moeder eet, dagje bij me zus, dagje bij mijn schoonfamilie, dagje ‘patatdag’ (we zijn toch geïntegreerd) en een dagje mijn aanstaande de verantwoording geef, dan kom ik uit op twee dagen. Voel je ‘m ook? Ik wel, afgevinkt. 

Kinderen. Een zwangerschap duurt ongeveer negen maanden. Ik wil minimaal twee kinderen, eentje is zo egoïstisch. Ik pas mijn wiskundige formule weer toe: 2×9 maanden is 18 maanden. Dit houdt in dat ik langer dan 1,5 jaar in proces zit, om ze daadwerkelijk te krijgen. Er moet natuurlijk ook een redelijke periode er tussenin zitten. Mijn hypothese is dat ik ongeveer 2,5 jaar hieraan kwijt ben, enfin 35-2.5= 32.5! Precies, afgevinkt.

Al met al, heb ik de achterstand van de  sociale verwachtingen in de Turkse gemeenschap anno 2013 redelijk op orde ;).

PS: Ik ben wel onhandig, maar niet achterlijk. Voor elk dilemma is er een oplossing. Ik heb voor al mijn lotgenoten een leuk Turks kookboek. Ik hoop er binnen paar maanden/jaren mijn tweede Master-titel mee te behalen.

Het bericht Desperate housewife 3.0 verscheen eerst op Turks.nl.