In Turkije richtte hij een boerderij op in de oosterse provincie Muş, waar hij Amerikaanse bronze kalkoenen en Chinese ganzen onderhoudt.

Güngör werkte in Nederland in de bouw en het toerisme. Later opende hij zijn eigen restaurant.

Hij kreeg echter heimwee. Hij verkocht al zijn bezittingen in Nederland en remigreerde naar Muş.

Hij kocht 25 acres (101171 vierkante meter) met zijn vrouw, waarmee hij 3 maanden eerder in het huwelijk trad. Op de grond liet hij een boerderij van 500 vierkante meter groot bouwen.

In de eerste instantie kocht hij 2 duizend Amerikaanse bronze kalkoenen en duizend Chinese ganzen. Hij wilt ganzenlever exporteren. Dat zou erg populair zijn bij hotels in Europa. Hij zou contact hebben met potentiële klanten.

”Ondanks dat er veel kansen waren in Nederland, kwam ik terug. Ik miste mijn familie heel erg”, zegt hij tegen een journalist van het staatspersbureau Anadolu Agency.

Verder zegt hij goed Arabisch, Nederlands, Duits en Engels te spreken. Zijn doel is om 15 mensen werk te bieden met zijn werk. Hij wil een voorbeeld vormen voor de omgeving met zijn boerderij.

Hij loopt 10 kilometer per dag met zijn kalkoenen en ganzen. ”Ik ben blij met mijn kalkoenen en kanzen”, sluit hij af.

Het bericht Turkse Nederlander remigreert naar Turkije en bouwt megaboerderij verscheen eerst op Turks.nl.

De auto wordt vernoemd naar de universiteit: Munzur. De auto zal de universiteit vertegenwoordigen bij een wedstrijd van TÜBITAK, de Turkse wetenschapsraad. Die zal het beste elektrische vervoersmiddel kiezen.

Tunceli Munzur Üni. Mühendislik fakültesi öğrencileri "Munzur" isimli araç üretti. Araç 130 kilometrede bir 1 lira 43 kuruş enerji harcıyor. pic.twitter.com/pJWisKU7eX

— Biliyor Muydunuz? (@biliyormuydun_) August 19, 2017

Munzur laadt binnen 3 à 4 uur op en kan in één keer een afstand van 130 kilometer afleggen. De kosten zijn minimaal: 1 lira 43 cent, omgerekend zo’n 0.2417 euro.

”Als universiteit is het ons doel om vervoersmiddelen met alternatieve energie te produceren, en zodoende een verandering teweeg brengen in ons land en onze stad”, zegt docente Bilgin Zengin.

Er zou een jaar gewerkt zijn aan het onderzoek voor het voertuig, waarvan 4 maanden er gewerkt is in het laboratorium. Munzur kan twee personen vervoeren en heeft de kleuren turqouise, goudgeel en wit.

Het bericht Turkse studenten maken superzuinige auto verscheen eerst op Turks.nl.

Forbes kijkt alleen naar hoeveel ze zelf hebben gemaakt. Rijke erfgenamen komen er dus niet in.

Eren Özmen is samen met haar man Fatih Özmen de eigenaar van Sierra Nevada Corporation (SNC).

SNC is een van de drie bedrijven die ruimtevoertuigen maakt voor NASA. Het bedrijf wordt gezien als een van de 10 meest innovatieve bedrijven.

Het Özmen-koppel kocht het in 1963 opgerichtte SNC in 1994. Toentertijd had het bedrijf nog 20 werknemers. Vandaag is het bedrijf actief in 18 staten met 34 vestigingen en actief in landen als Turkije, Engeland en Duitsland. SNC telt vandaag de dag 3.000 werknemers. Het bedrijf haalt jaarlijks zo’n 1.5 miljard dollar binnen.

SNC is ook een partner van het ‘nationale vliegtuig’ van Turkije. Er worden op dat gebied sateliet- en schietsystemen ontwikkeld.

Het Özmen-stel heeft de patentrechten op de Duitse ‘Dornier 328’, en ontwikkeld het ruimtevaartschip ‘Dream Chaser’.

Het bericht Turkse zakenvrouw in top 20 rijkste vrouwen VS verscheen eerst op Turks.nl.

Twee jaar lang is ze bezig geweest met haar boek: ‘Vlinderjongen’, over een jongen met een dodelijke huidziekte: Epidermolysis Bullosa, beter bekend als de ‘vlinderziekte’. Er wordt met vol lof gesproken over haar talent. Zo schrijft een recensent dat ze veel bewondering heeft voor iemand die op zo jonge leeftijd zo een verhaal kan schrijven.

Beyza beantwoordde enkele vragen van Turks.nl

Hoe ben je begonnen met schrijven?

-Ik schrijf al sinds mijn 8e. Omdat ik klein was, schreef ik sprookjes voor mezelf. Later werden die sprookjes lange verhalen. Na twee jaar schrijven kwam ‘Vlinderjongen’ tevoorschijn.

Hoe kwam je op het onderwerp van het boek?

-Het begon allemaal toen ik toevallig een documentaire had gezien op internet over de ziekte. Na onderzoek naar de ziekte, raakte ik nog meer geïnspireerd en begon met schrijven.

En toen? 

-Ik waagde een kans en stuurde het verhaal naar een uitgeverij. Na een week belden ze me op. Ze waren zeer onder de indruk en wilden het boek uitgeven.

Hoe kunnen we je boek krijgen?

-Het boek staat te koop op www.boekscout.nl. Na de bestelling is het boek binnen enkele dagen bij je thuis.

Wat staat ons nog meer te wachten?

-Momenteel ben ik volop bezig met school, vandaar kan ik geen tijd vrijmaken om te schrijven. Maar omdat ik erg van schrijven houd en er niet aan denk te stoppen, kan ik in de toekomst nog een boek schrijven. Ik ga altijd door met schrijven voor mezelf. Als het mooi wordt gevonden en wordt gelezen, kan ik daar alleen maar blij om zijn.

Het bericht Beyza is schrijfster op haar 17e verscheen eerst op Turks.nl.

Rector Mustafa Ünal is één van de weinige onderwijzers in Turkije die actief gebruikmaakt van Twitter. Hij beantwoordt daar vragen van studenten en gaat in op hun verzoeken.

Zo vroeg een student om de bibliotheek tijdens de examenperiode dag en nacht open te houden. Daar ging hij meteen mee akkoord.

Een twitteraar zegt dat hij geen geld heeft om boeken te kopen..

https://twitter.com/kitapkurdu95/status/845516605127868417

De rector nodigt hem uit om gerust gebruik te maken van alle boeken in zijn bibliotheek.

Kütüphanemizdeki bütün kitaplar senin. Bekliyoruz https://t.co/9Au51vtJBL

— MUSTAFA ÜNAL (@profmustafaunal) March 25, 2017

Het zijn niet enkel vragen over de universiteit of boeken. Dit keer kwam de vraag totaal onverwachts: een student vroeg namelijk of de rector zijn telefoonrekening kon betalen. “Wanneer ik mijn stufi binnen heb, betaal ik het terug.”

Het ging om een bedrag van 92,60 Turkse lira, omgerekend minder dan €25, maar toch een flink bedrag voor een student in Turkije.

De reactie is prachtig. “Natuurlijk, maar ik hoef geen terugbetaling”, zegt de gulle rector.

De student reageerde dolblij. “Rector der rectoren, bedankt!”

Twitter reageerde enthousiast:

Hocam Allah gönlünüze göre versin inşallah ne kadar büyük bir kalbiniz var.

— Uğur Arpacı (@UurArpac3) March 22, 2017

Hiç böyle hocam olmamıştı… Akdeniz Üniversitesinin rektörünü takip edin, sizde çok seveceksiniz.Ve bakın görün dünyayı iyilik kurtaracak. https://t.co/Pbzjzo7uiT

— Özleyiş Önen (@Ozleyisonen) March 22, 2017

Örnek bir haraket, tebrikler

— ali demirhan (@alidemirhan52) March 23, 2017

Kort na de tweets ontmoetten de student en de rector elkaar. Ook daar bleef de rector bescheiden. “Ik hebben een selfie gemaakt met student Baran, die ineens bekend werd in het land”, terwijl het land juist praat over de reactie van de rector.

Bir anda Türkiye çapında ünlü olan öğrencimiz Baran ile tanıştım ve bir de özçekim yaptık. @Akdenizun pic.twitter.com/w7HY8SDcfV

— MUSTAFA ÜNAL (@profmustafaunal) March 24, 2017

“Ik krijg veel tweets van studenten. Eerst dacht ik dat Baran een grap maakte, maar toen ik de factuur zag, wist ik dat hij het echt nodig had. Via een PB heb ik laten weten dat hij het geld kan ophalen”, zegt de rector tegen de media. “Ik had niet verwacht dat hij zou reageren”, zegt de student. Hij krijgt maandelijks zo’n 200 lira van zijn ouders. Dat is net genoeg voor de huur, energierekeningen en internet, waardoor hij zijn telefoonrekening niet kon betalen. “Ik had niet gedacht dat hij het echt zou betalen. Bedankt!”, zegt hij enthousiast.

Rector Mustafa Ünal is een ware voorbeeld!

Het bericht Student vraagt rector om betalen telefoonrekening: dit krijgt hij als antwoord verscheen eerst op Turks.nl.

De 12e editie van de ‘100 Rijkste Turken’ is onlangs gepubliceerd. Ze hebben een totaal vermogen van 102,9 miljard dollar. De lijst werd dit jaar aangevuld met 9 nieuwe namen.

Net als vorig jaar, bleef ook in 2017 Murat Ülker de rijkste Turk. Ülker is bestuursvoorzitter bij Yıldız Holding. Hij is onder andere de baas van United Biscuits, moederbedrijf van onder andere ‘Ülker’ en ‘Verkade’. Ülker heeft een vermogen van 3,7 miljard dollar.

Murat Ülker (2,9 miljard dollar)

Hüsnü Özyeğin (2,6 miljard dollar)

Semahat Sevim Arsel (2,4 miljard dollar)

Şarık Tara (2,2 miljard dollar)

Erman Ilıcak (2,1 miljard dollar)

Mustafa Rahmi Koç (2,2 miljard dollar)

Ferit Şahenk (2,5 miljard dollar)

Osman Kibar

Suna Kıraç

Filiz Şahenk

Dit is de volledige lijst tot en met nummer 31:

Het bericht Dit zijn de rijkste Turken verscheen eerst op Turks.nl.

Devrim Özdemir, Pınar Sunar, Hülya Doğan, Pelin Parlak, Şerife Güzel en Aycan Piştof, zijn trots om als brandweerlieden te werken.

Hoewel ze in verschillende secties werken bij de brandweer, zijn ze erg trouw aan hun werk.

Ze zouden bij de brandweer beland zijn tijdens het zoeken naar werk. Een reactie op een vacature van de gemeente deed ze belanden bij de brandweer. Özdemir werkt nu al 8 jaar bij de brandweer.

Over haar eerste keren zegt Özdemir: ”In het begin was het moeilijk voor onze collega’s om aan ons te wennen. Mijn familie stoorde zich eraan als ik een nachtdienst moest draaien, maar nu zijn we er allemaal gewend aan geraakt.”

Het bericht Maak kennis met de brandweervrouwen van Izmir verscheen eerst op Turks.nl.

Eser deelt regelmatig foto’s van haar reizen en haar werk als pilote. Ze is geboren en getogen in Nederland en geeft dat ook trots aan in haar Instagram-bio. “Made in Holland,” schrijft ze. “Sinds kleins af aan wilde ik piloot worden. Toen wilde ik vliegen in een F16, maar sinds ik tegen oorlog ben, vind ik het vliegen in grote jets veel beter.”

Ze is uiteraard een van de weinige vrouwen die als piloot aan het werk is in de industrie. Daar vraagt ze met haar foto’s ook aandacht voor, meldt ze tegen Daily Mirror. “Het mooiste van het werk is dat het nooit gaat vervelen en dat we altijd de zon zien, ook als het op de grond regent en we door de wolken klimmen.”

Als piloot heeft Eser ruim 50 landen bezocht. Veel van haar reizen deelt ze op Instagram. Ook heeft ze een blog over haar werk en haar reizen. Een vlucht die ze nooit vergeet was naar Saoedi-Arabië. Ze landde het toestel namelijk in een land waar vrouwen geen auto mogen rijden.

https://www.instagram.com/p/BPsM-O0hcee/

Natuurlijk komt ze nog steeds in Nederland. “Home sweet home!”

Het bericht Turks-Nederlandse pilote hit op Instagram verscheen eerst op Turks.nl.

Ontmoet de 75-jarige oma Emine, een gepensioneerde onderwijzer uit Çanakkale. Ze had niets anders dan een huis en een pensioen waar ze van leefde. Kort geleden besloot ze iets bijzonders te doen: namelijk haar huis verkopen en het bedrag doneren aan een stichting die ervoor zorgt dat studenten uit arme gezinnen naar school kunnen.

“Ik heb altijd gewild dat kinderen, met name meisjes, naar school gaan”, is de wens van oma Emine. Ze doneerde 200.000 lira aan de stichting en ging zelf wonen in een bejaardenhuis. Haar geld zorgt er nu voor dat jaarlijks zes studenten naar school kunnen. Met de rest van het bedrag heeft de gemeente een speeltuintje opgezet dat haar naam draagt.

Wat ze nu doet? In het bejaardenhuis maakt ze handgemaakte poppen voor kinderen. Ze wordt het gelukkigst wanneer de studenten, die dankzij haar naar school kunnen, haar op bezoek komen.

Het bericht Turkse oma verkoopt huis en doneert het als studiebeurs verscheen eerst op Turks.nl.

De knappe dokter heeft in 2014 meegedaan aan de Mr & Miss Akdeniz schoonheidswedstrijd en is bekroond tot de knapste man van Adana.

Het knap zijn en ook nog eens dokter zijn (++++) zorgt voor reacties zoals hieronder weergegeven:

Wij wensen Dr. Dinçer veel succes in zijn werk en hopen stiekem (!) dat hij heel veel foto’s blijft delen zodat wij hem kunnen blijven bewonderen. Volg hem op instagram.com/cahitdncr.

Het bericht De dokter voor wie je elke dag ziek wilt worden: Dr. Dincer verscheen eerst op Turks.nl.

(Turks.nl redactrice met Nezir Yozgat en Racho Bajadjan)

1) Vertel in het kort waar Karmaloog (Amsterdam) voor staat en wat het merk inhoudt.

Nezir: Ik zal beginnen met de uitleg van de naam. Karmaloog moet je zien als twee delen. Het komt ook gewoon uit het Nederlands, we zijn ook in Amsterdam begonnen. Karma kent iedereen wel (wie goed doet, goed ontmoet en wie slechte dingen doet wordt uiteindelijk door karma gestraft). Loog is de verledentijd van het werkwoord liegen. Wij hebben in het verleden dingen uitgespookt, maar we zijn er aan ontkomen. Dat betekent dus dat karma niet altijd terugpakt, dat hebben we gemerkt uit eigen ervaring. Vandaar dus Karma loog -Karmaloog. 

Om terug te komen op Karma: dit wordt ook vaak afgebeeld als Jin en Jang  (positief en negatief/ wit en zwart. Dit is ook gebaseerd op Amsterdam (waar Karmaloog is begonnen). Amsterdam heeft een hele mooie zuivere kant, maar ook een hele mysterieuze donkere kant en dit zie je terug in de kleding. 

(Foto Instagram: KarmaLoog. Links Racho, rechts Nezir)

2) Hoe zijn jullie op het idee gekomen om te beginnen met Karmaloog? 

Racho: Ik ben Engineering and Design Innovation gaan studeren en merkte dat ik aardig kon tekenen, maar ik had nog grotere ambities. Samen met een kennis die als ontwerper werkzaam was bij een ander bedrijf sprak ik over het idee om zelf iets te beginnen en te ondernemen. Hij vertelde me het niet te doen, dat het niet zou lukken. Ik ben hierdoor afgehaakt en een maand later zat ik in de auto met Nezir. Ik vertelde hem mijn ideeën en hij zei: “ja man, laten we het doen!” Zodoende zijn we gewoon begonnen. We hebben samen afgesproken dat als we het doen, het echt goed gaan doen. Allereerst wilden wij de definitie van ‘luxe’ veranderen. Wij wilden een schepje bovenop de huidige betekenis van luxe doen. Wij dachten: alles of niets. Op deze manier zijn we begonnen en dit is nog geen twee jaar geleden.

Racho aan het schetsen.

3) Wat is je motivatie/drijfveer? 

Nezir: Ik doe de marketing en Racho doet de ontwerpen, wat mij goed doet is dat de ontwerpen die Racho maakt goed op de markt worden gezet. Het zien dat we vooruitgang boeken en stappen vooruit zetten is mijn motivatie. Ook raak ik erg gemotiveerd als men de ontwerpen mooi vindt en zij hier waardering voor hebben. 

4) Waar haal jij (Racho) jouw inspiratie vandaan?

Racho: Ik ben de laatste tijd erg met het geloof bezig, hierom probeer ik ook boven mijn normale gedachtegang te denken. Als ik een idee heb begin ik gewoon met schetsen, ik begin wel maar ik heb geen specifiek eind. Ik schets, maar ik heb geen idee wat het gaat worden. Al schetsend kom ik er achter of het iets wordt ja of nee. Hiernaast komt mijn inspiratie uit het feit dat ik een beetje rebels ben. Ik durf apart te denken: exotische bekledingen, gewaagde prints. 

4a) Maar stel nou dat je een deadline hebt, maar je hebt geen inspiratie. Waar ga je dan naartoe om inspiratie op te doen? 
Haha, dat is een hele goeie. Ik begin nogal laat als ik een deadline heb. Ik heb bijvoorbeeld in een week tijd de hele zomercollectie gemaakt. Terwijl anderen misschien wel drie maanden de tijd daarvoor nodig hebben. Als ik begin dan ga ik ook slapeloos door. Ik stel het liefst uit en dan besef ik wat er gebeurd moet worden en ga ik keihard aan de slag. 

4b) Presteer je dan beter als je later begint in plaats van maanden van te voren?
Nee dat maakt in principe niet uit. Maar ik creëer bij mezelf dan het gevoel van: ik heb nog maanden de tijd, laat ik iets anders doen. 

5) Tegen wie kijken jullie op?
Nezir: Dat is een hele goede vraag, maar ik kijk eigenlijk tegen niemand op. De enige personen waar ik echt respect voor heb zijn mijn ouders en mijn opa. Hij is de reden dat wij hier in Nederland zijn, hij is hier heen gekomen om ons een beter bestaan te kunnen bieden. 

Racho: Ja dat zijn er eigenlijk heel veel. Ik zie mezelf als een idool, dus als ik een idool zoek dan ga ik voor de spiegel staan haha. Nee, grapje natuurlijk. Zoals ik al zei ik ben erg gelovig en ik zie God als idool. We worden in het leven door heel veel mensen teleurgesteld, maar Hij is er altijd voor me. Dus als ik een idool moet aanwijzen dan is het God. En anders is het Nezir wel haha. Dit meen ik wel gewoon oprecht. Los van arrogantie, maar wij hebben het wel voor elkaar gekregen met z’n tweetjes en we begonnen met helemaal niks. Nezir was degene die altijd naast me stond, dus hij is mijn Turkse idool. 

6) Wanneer was het besefmoment voor jou dat jullie succesvol aan het worden waren? En hoe zou je dit succes verklaren?  
Nezir: Het moment dat je op straat wordt aangekeken of dat mensen zelfs naar je toekomen. Maar ook dat hele grote bedrijven, zoals multinationals, succesvolle zakenmannen je serieus gaan nemen. En het moment dat je met deze mensen om een tafel gaat zitten. Dit zijn de momenten waarop ik me besefte dat wij binnen twee jaar zo ver zijn gekomen.

De reden van dit succes is simpel: hij (Racho) is gewoon de beste ontwerper die ik ken en blijkbaar zet ik het goed op de markt.

Racho met Mariano Di Vaio

Nezir en Racho met voetballer Dirk Kuyt

Racho met voetballer Memphis Depay

7) Hoe reageerde jullie omgeving op jullie succes?

Racho: Verschillend eigenlijk. We horen heel veel positieve dingen en leuke berichten. De jongeren op straat, die ik van vroeger ken of waarmee ik heb gevoetbald zien ons als voorbeeld, heb ik gemerkt. En anderen zijn weer verbaasd en vragen zich af wat ik doe met French Montana of Roberto Carlos en wat ik doe in Monaco? Ze zijn erg geïnteresseerd. Er zijn natuurlijk ook mensen die minder positief zijn, maar daar lig ik niet wakker van. 

8) Wat heb je moeten opofferen om te zijn waar je nu bent?

Nezir: Mensen zien alleen van buiten af wat we allemaal doen, maar ze zien niet hoe druk wij achter de schermen bezig zijn. Soms slapen we 2 à 3 nachten bijna niet. En op andere momenten lijkt het alsof we bijna in de auto leven, omdat we de ene keer weer in Amsterdam moeten zijn en een andere keer weer aan de andere kant van het land. Mijn allergrootste opoffering is dus dat ik mijn familie bijna niet zie. 

9) Hoe ga je met tegenslagen om?

Racho: Welke tegenslagen? Nee, geintje natuurlijk. Ik heb een kort lontje en als er tegenslagen zijn dan word ik gewoon boos. Als ik afspraken maak dan wil ik gewoon dat het gebeurt. Nezir stelt me vaak gerust als dingen anders lopen dan ik had gewild of verwacht. Ik ben erg gepassioneerd hierom maakt het me boos als dingen anders lopen, maar ik koel af als ik even afleiding heb.

10) Wat zijn jullie toekomstplannen?

Nezir: Zorgen dat KarmaLoog het grootste merk van de wereld wordt.

Racho: Fashion is voor mij iets creëren wat nog niet bestaat, oftewel het zwarte gat in fashion vullen, dus niet het model van een Channel tas een ander logo geven, maar juist iets geheel nieuws op de markt brengen. Dat is voor mij heel belangrijk en dat is ook wat we gaan doen in de toekomst. (KarmaLoog heeft onlangs een nieuwe schoenenlijn The Golden Line, in Cannes gelanceerd, zie foto’s)

Waar zien jullie jezelf over 5 jaar?
Nezir: Ik wil dat het bedrijf in 5 jaar erg succesvol wordt. 
Esra (interviewer): maar nu heb ik nog steeds geen antwoord op de vraag waar je jezelf over 5 jaar ziet.
Nezir: haha ik houd er niet van om over mezelf te praten, maar goed: ik wil dolgelukkig zijn, huisje, boompje, beestje. En of dit nou in een grote villa is of in een twee onder één kap huis is niet belangrijk. Als ik maar rust heb in mijn huisje.

Racho: Ik wil niet één of andere scarface typetje zijn dat in zijn villa de hele dag in zijn badjas rondloopt. Ik wil iets achterlaten. Stel dat ik kom te overlijden dan wil ik dat mensen met bewondering aan mij terugdenken. Voor mij is het belangrijk iets invloedrijks achter te laten voor de mensheid. Ik wil later projecten op zetten voor weeskinderen, en een KarmaLoog academie oprichten voor kansarme jongeren die bij ons een opleiding kunnen volgen en bij ons ook later aan de bak kunnen.

Nezir: ja, het Nederlandse onderwijssysteem is niet specifiek genoeg voor jongeren met bepaalde talenten. Mijns inziens zijn opleidingen veel te breed. Je kunt je op een bepaalde punt specialiseren, maar dit moet vanaf de basisschool al. Als talentvolle kinderen niet de gelegenheid krijgen om hun talenten te kunnen uiten gaat het mis. Ons doel is dus kinderen en jongeren deze mogelijkheid bieden. 

11) Wat zijn de nadelen van dit werk? (denk aan lange werkdagen of misschien onregelmatigheden).
Racho: Er zijn geen nadelen van dit werk. We maken alleen maar leuke dingen mee. Nee, even serieus: er komt stress bij kijken, want voor je het weet ben je met 24 dingen tegelijk bezig. Je weet niet wanneer je thuiskomt, want er zijn geen vaste werktijden. Familie zien we dus niet vaak, we missen verjaardagen en andere feestdagen. 

Wat zijn de voordelen van dit werk? (denk aan de reizen, netwerken etc.)
Nezir: We halen voldoening uit dit werk en het geeft ons het gevoel dat we iets hebben bereikt. We krijgen de kans om een voorbeeld te zijn voor anderen. Veel mensen zullen zeggen dat het een voordeel is dat we in mooie auto’s kunnen rijden of dat we bekende mensen leren kennen, maar uiteindelijk zijn dat ook maar mensen en die auto’s zijn ook maar auto’s. Naar het buitenland gaan is ook leuk, maar het blijft gewoon werk. Al deze dingen zien wij niet als voordelen, het echte voordeel is, zoals ik al eerder zei, de mogelijkheid om een voorbeeld te zijn voor anderen.

12) Wat is de boodschap die jullie aan de Turks.nl lezers willen meegeven? 

Nezir: mijn boodschap is : durf! Doe wat je in gedachte hebt! Dan maak je maar een fout, maar daar leer je ook weer van. Kijk af en toe eens terug naar wat je hebt bereikt en denk vooral groot!  En tot slot: durf anders te zijn dan standaard.

Racho: mensen zijn dromers, maar enkel dromen heeft geen zin dus doe ook echt iets om deze dromen waar te maken. Mijn advies: pak pen en papier, schrijf al jouw dromen op en streep deze één voor één door als je ze hebt bereikt.

Beroemdheden die KarmaLoog exemplaren dragen:

50 cent

Joe Jackson

Giorgio Petrosyan en Mario Balotelli

Enkele KarmaLoog kledingstukken:

Het bericht Karmaloog: Started from the bottom now they are here verscheen eerst op Turks.nl.

Hakan Külcü, geboren te Maastricht, mag zich één van Nederlands meest veelbelovende Turks-Nederlandse advocaten en denkers noemen. Na zijn bachelor en master Nederlands Recht aan de universiteit van Maastricht, besloot hij zijn kennis te verbreden door zowel een bachelor wijsbegeerte (filosofie) te volgen aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, als een master rechtsfilosofie aan de Universiteit van Leiden. Al deze opleidingen heeft hij Cum laude danwel Summa cum laude behaald. Wegens zijn uitmuntende prestaties werd hij in 2009 toegelaten tot de Universiteit van Oxford, waar hij een master politieke filosofie en rechtsfilosofie volgde en heeft samengewerkt met de bekende professor John Finnis. Hij deed hier nog een schepje bovenop en schreef zich in voor een onderzoeksmaster aan de universiteit van Leuven. Na zijn opleiding advocatuur bij de Orde van de Advocaten, is hij nu al jaren werkzaam als strafrechtadvocaat bij Zuketto Advocaten te Maastricht. Bovendien is hij bezig met zijn proefschrift over mensenrechten vanuit een filosofisch perspectief als buitenpromovendus bij (rechts)filosoof prof. A.A.M. Kinneging aan de Universiteit van Leiden.

Tijdens zijn carrière heeft Hakan al vele prijzen en titels in de wacht mogen slepen. Zo werd hij onder meer verkozen tot beste spreker tijdens de introductiedagen te Woudschoten, bij aanvang van de opleiding van de Orde van de Advocaten. Ook heeft hij een Huygens toptalent studiebeurs ontvangen. Daarnaast was hij tijdens zijn master Nederlands Recht werkzaam als student-assistent voor het project ‘Gerede Twijfel’, waarbij hij onderzoek heeft verricht naar een zaak die later bekend is komen te staan als de ‘Arnhemse Villamoord’.

Hieronder volgen de vragen van het interview. Turks.nl Redactrice Esra Çakar sprak Hakan bij Café Zuid in het gezellige Maastricht.

Wat is de reden waarom je rechten en rechtsfilosofie bent gaan studeren? Waarom werd je niet gewoon automonteur of ging je geen bedrijfseconomie studeren, zoals de meeste Turken doen tegenwoordig?
Als kind voelde ik al de behoefte in mij aanwakkeren om op zoek te gaan naar antwoorden. De voornaamste reden voor het feit dat ik zo geïnteresseerd ben geraakt in het recht, is dat ik mijn omgeving beter wilde leren begrijpen. Waarom is de maatschappij zoals zij is? Ik had in die tijd ook een hele legalistische blik op de dingen. Ik dacht nog dat het (positieve) recht hetgeen was dat alles om ons heen structuur gaf. Daarnaast ben ik dankzij mijn studie (rechts)filosofie erachter gekomen dat recht vooral een ondersteunende en coördinerende functie heeft in het burgerlijk recht en het kan worden gezien als het ‘laatste redmiddel’ met betrekking tot de sociale moraal die ingebakken zit in het strafrecht. Ik was heel erg geïnteresseerd in de relatie tussen de moraal en het recht en naar de praktijk waarin de staat haar individuele burgers kan bestraffen, dus in het idee dat de staat de macht heeft om de vrijheid te kunnen beknotten. Waarbij ik met name geïnteresseerd was naar de justificatoire gedachten hierover. Hoe meent men dit te kunnen rechtvaardigen, welke theorieën bestaan er ter rechtvaardiging, en welke is naar mijn gading de juiste? Ik preoccupeerde mezelf met allerhande vragen: Wat zijn mensenrechten? Mag de doodstraf worden opgelegd? Hoe dient de staat tegenover religie te staan? Mag de staat proberen om haar burgers tot goede en gelukkige mensen te maken, of dient zij zich juist heel erg te beperken in haar taken om het de burgers zelf uit te laten vinden? Is er een criterium waarmee we kunnen bepalen wat nou een goede wet is? Wat is het doel van die wetten? Is dat doel het geluk, of zoveel mogelijk genot voor burgers, of de geboden van god na laten leven? Wat is geluk? Wat is de mens? Wat is  rechtvaardigheid? Wat is het doel van al die legalistische praktijken en instituties? Hoe relatief en historisch zijn de gevonden antwoorden op deze vragen en de bestaande instituties?

De worsteling met dergelijke abstracte, maar zeer fundamentele en wezenlijke vragen is de reden dat ik niet meteen de advocatuur ben ingestapt na mijn studie rechtsgeleerdheid, maar heb besloten mijn kennis in de grondslagen van het recht te verdiepen en te verbreden aan de hand van een bachelor filosofie (VU) en een master rechtsfilosofie (Universiteit van Leiden).

Was je als kind al het slimste jongetje van de klas?
Het antwoord is zowel ja als nee. Ik heb periodes gehad waarin ik de beste punten behaalde en periodes waarin ik mij vooral op andere dingen heb gericht. Ik weet wel dat ik sinds kinds af aan reeds doortrokken was van een bevragende en vorsende geest. Die bevragende geest is in wezen ook de eerste voorwaarde voor een filosofische instelling. Het begint met de verwondering.

Ik kan niet verhelen dat ik denk dat veel Turkse jongeren in een positie zijn om een zelfde vorsende geest te ontwikkelen. Juist omdat we tweetalig zijn opgevoed, in twee civilisaties zijn gevormd en daardoor als het ware feitelijk in twee geestelijke werelden vertoeven, zijn wij beter in staat om bij dingen te verwijlen, een stap terug te doen en van een afstand te observeren, te reflecteren, een ander perspectief in te nemen en het te problematiseren en zo nodig te bekritiseren; Wij staan met elk been namelijk in een andere traditie. Een Westers-liberale traditie en een Oosters-traditionele traditie. Wij incorporeren, en zijn bevangen door, twee culturele maatstaven in onze geest. Met de regelmaat van de klok lopen wij tegen situaties aan waarin we tussen die twee maatstaven kunnen en moeten kiezen. Kiezen betekent idealiter dingen qua waarde tegen elkaar afwegen, afgezet tegen een bepaalde maatstaf. Wij Turken zijn impliciet en onbewust vaak culturele praktijken, gebruiken, handelingen en denkbeelden aan het wikken en wegen. Het wordt echter pas een filosofische activiteit als we erbij verwijlen en het ook expliciet en uitdrukkelijk gaan doen.

Als we eens meer over onze eigen twee horizonnen, achtergronden, identiteiten zouden leren, zowel de Oosterse als de Westerse, dan denk ik dat er veel meer Turks-Nederlandse intellectuelen zouden opstaan. Dit zou zeer heilzaam en vruchtbaar kunnen zijn. Hetgeen zou kunnen leiden tot interessante dialogen en discussies over vraagstukken als de Turkse en Nederlandse samenleving, homoseksualiteit, vrijheid van meningsuiting en de Islam, de verlichtingstraditie, evolutietheorie en de mensenrechten en het spanningsveld tussen de Oosterse kanten en de Westerse zijden binnen onze identiteit. Die substantiële discussie ontbreekt momenteel vrijwel volledig. Het intellectuele heen en weer gaan tussen Oost en West om iets vruchtbaars op te leveren is nog teveel louter toekomstmuziek.

Je ziet jezelf als een theïst (iemand die in god gelooft maar niet zozeer vanuit de overgeleverde boeken). Daarnaast volg je belangrijke religieuze denkers als Mevlana (Rumi), maar ‘like’ je tegelijkertijd ook anti-religie pagina’s op jouw Facebook. Beetje tegenstrijdig, vind je niet?
Ja, dat zou je zo op het eerste gezicht heel goed kunnen denken. Maar dan blijft men hangen bij het oppervlakkige en het doorwaadbare. Twee dingen die in eerste instantie tegenstrijdig schijnen te zijn, kunnen zich op een hoger niveau van het diepere inzicht verzoenen. Dit diepere inzicht komt mijns inziens dichterbij de waarheid. De bekende Duitse filosoof Hegel heeft dit proces van het heen en weer gaan tussen strijdige standpunten, om ze te integreren tot een dieper begrip, de ‘dialectiek’ genoemd.

Ik wil ter illustratie wel een actueel voorbeeld hiervan geven. Men meent sedert lange tijd al dat de evolutietheorie (de gedachte dat soorten zich ontwikkelen en dat de mens voortkomt uit een gemeenschappelijke voorvader als de apen), onderscheidenlijk de drie overgeleverde monotheïstische wereldreligies, haaks op elkaar staan. De keuze ligt dan in het verkiezen van hetzij het aanvaarden van het wetenschappelijk bewijsmateriaal van het een, hetzij het religieus dogmatisch denken waarin men alles voetstoots aanneemt op grond van blind geloof. In dat laatste geval zijn Adam en Eva door god als mens geschapen en kan de evolutietheorie dus niet waar zijn. Dit zijn tegengestelde standpunten.

Tegelijkertijd ontwaren we nu nochtans dat de paus binnen de katholieke traditie recentelijk heeft medegedeeld dat het katholicisme verzoenbaar is met de evolutietheorie. Het verhaal van Adam en Eva dient dan allegorisch te worden geïnterpreteerd en niet te letterlijk. Kortom, volgens de paus sluit het een het ander niet langer uit en dient het wetenschappelijke bewijsmateriaal geïntegreerd te worden in de wijze waarop de bijbel wordt geïnterpreteerd. Een dieper begrip overstijgt de tegenstrijdige en eenzijdige standpunten, en neemt de juiste aspecten van beide samen.

Het theïsme dat ik aanhang, en tegelijkertijd de sympathieën die ik koester voor mensen die religie bekritiseren, hangt samen met dit dialectische proces. Ik geloof in een god, niet omdat ik zo ben opgevoed in een traditie waarin ik toevallig geworpen ben, maar juist omdat ik kritisch de dingen heb bevraagd en tot deze conclusies gekomen ben. De kritiek op religie is gezond. Serieuze kritiek is als de pijn in het lichaam. De pijn wijst erop dat het anders kan om gezond te kunnen zijn. Het maakt ons duidelijk dat onze gedachten niet statisch, maar veeleer dynamisch van aard dienen te zijn. We zijn altijd verder zoekende, en alle standpunten kunnen op enig moment gereviseerd worden aan de hand van nieuwe inzichten.

Datgene wat jij dus als tegenstrijdig ziet, zie ik als twee momenten in een dialectisch proces die verzoend zijn op een hoger niveau.

Met name vanuit onze traditionele Oosterse cultuur is er de neiging om blindelings te volgen wat de familie en de gemeenschap ons vertelt. Die noties  zijn als zaadjes in onze geest geplant sinds kinds af en zijn vastgegroeid. Die gedachten zijn echter vanwege deze traditionele en gemeenschappelijke lading eveneens doorspekt met emoties. Emoties die maken dat we terstond onze harnassen aangespen zodra iemand deze gedachten ook maar bespreekbaar probeert te maken, laat staan als men kritiek wil leveren, en de waarheidswaarde van die gedachten wil bevragen. De geest is niet open, maar afgesloten. Het dialectische proces kan zo niet beginnen. Een oprechte discussie maakt echter dat je jezelf open dient te stellen voor de mogelijkheid dat de eigen standpunten onjuist of te eenzijdig zijn. We dienen niet voetstoots oordelen van anderen aan te nemen maar de diepere achterliggende vooronderstellingen, postulaten en assumpties te onderzoeken.

Heb je wel eens een deel van je Turkse achtergrond ingeleverd om verder te kunnen komen?
Ik vraag me dan af, wat is je Turkse identiteit dan eigenlijk, is daar een maatstaf voor? Is er een persoon in Turkije waarvan je kunt zeggen, ja dat is de ‘maatman’ voor een echte Turk! Hij heeft een dikke snor, hij eet kebab, is vroom Moslim, dat is de Turk! Of is hij het die goed geschoren, Raki drinkend, Westers gekleed en seculier levend is? Nee, die eenduidige maatman en maatstaf bestaat niet, elke individuele Turk is anders. Uiteraard kun je bepaalde generaliserende ideaaltypen maken, maar die zijn weinigzeggend voor een concreet persoon.

Als je mij vraagt of ik Turks ben, dan zal ik op devote toon antwoorden met ‘JA’. Ik ben Turks en heel trots hierop. Ik spreek de Turkse taal en deel die geschiedenis en die culturele rijkdom in mijn persoon. Filosofisch bezien: Wat is dan je Turkse identiteit? Het is een verzameling aan familie-eigenschappen. Evenzo als je bij verschillende mensen uit één familie kunt zien dat ze familie zijn door bepaalde uiterlijke kenmerken, zonder dat een ieder van hen ook exact dezelfde uiterlijke kenmerken vertoont (die neef heeft dezelfde neus als ik, maar hij heeft weer de oren van zijn moeder, en ik heb weer de kin van mijn opa etc.).

Wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat de persoonlijkheid en identiteit van de Nederlandse-Turk bestaat uit verschillende lagen. We nemen bepaalde aspecten en waarden over van zowel de Turkse als de Westerse cultuur. De grenzen van onze identiteit zijn open, vloeiend en herbergen verschillende gedachten, waarden en idealen in zich. Ik ben Turks, Oosters, maar ook Nederlands, Europees en een wereldburger. Je identiteit zingt de toon van al die verscheidene gemeenschappen. En al die gemeenschappen leggen hun eigen verplichtingen en idealen op. Die idealen zijn niet altijd harmonieus en kunnen dus conflicteren.

Turks zijn is een nationaliteit en met name een sentiment van herkenning. Het is dat affirmerende gevoel bij de vraag ‘ben jij Turks en ben je daar trots op’. Het is dat euforische gevoel dat ik krijg wanneer ik lees over wat de Turken hebben moeten overwinnen in de beginperiode om uit de assen van het Ottomaanse rijk een nieuwe republiek te stichten.

Heb je nooit gedacht van; ‘F*ck Nederland, ik kom hier toch nooit ver als Turk, ik ga naar Turkije’?
Dat gevoel heb ik nog nooit gehad. Ik denk dat wanneer je dat gevoel wel hebt, er iets fundamenteel mis is. Het is een zelf-bevestigende en zelf-realiserende gedachte. Die persoon voelt zich dan al kennelijk onvoldoende geworteld in de Nederlandse samenleving en neemt die gemeenschap niet in zich op. Het kenmerkt een instrumentele blik op de Nederlandse gemeenschap. Het maakt aanschouwelijk dat deze persoon Nederland ziet als een extern instrument om de eigen doelen mee te kunnen verwezenlijken. Zodra dat instrument –in dit geval Nederland- niet langer bruikbaar is, kan deze persoon het links laten liggen, terwijl die gemeenschap waarschijnlijk een andere houding van hem vergt, een actieve constructieve houding ter verbetering van die gemeenschap. Jij kan als onderdeel van die gemeenschap immers het beeld van de groep waartoe je behoort (her)vormen en vernieuwen. Ik vind die instrumentele houding dus onvruchtbaar.

Wij Nederlandse-Turken wortelen in beide civilisaties. Je kunt niet zeggen dat je de ene wereld wilt verlaten, want het is als het goed is al een deel van jouw binnenwereld. Die gemeenschap is dus niet louter een instrumenteel voorwerp. Het welzijn van deze gemeenschap, haar ideeën, praktijken en instituties en haar welzijn maken een deel uit van jouw welzijn. Die gemeenschap is dus intrinsiek waardevol.

Wat kunnen wij Nederlandse-Turken bijvoorbeeld qua ideeëngoed bijdragen? Men kan door onze praktijken en ideeën de waarde van hechte familiebanden en dat van het gemeenschapsgevoel weer ontdekken. Die waarden zijn met het oprukkend kapitalisme en het tomeloos individualisme en hedonisme verwoest in het Westen. De Franse Revolutie sprak over de drie grote waarden van de Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap. Wat die Broederschap waarlijk inhoudt kan men van ons leren. Ook met betrekking tot het debat omtrent de Islam en de Westerse traditie kunnen wij een belangrijke intellectueel dialectische functie vervullen. Indien wij de moed hebben te rijpen in de humaniora, de intellectuele discussie aan te gaan, ons te organiseren, te bezinnen en mensen onze praktijken te tonen doorgloeid met onze waarden, kunnen we hier unieke dingen verwezenlijken. Significante bijdragen leveren die boven het broodje kebab uitgaan.

De taal- en opleidingsachterstand onder Turkse jongeren is nog steeds schrikbarend groot. Bovendien hebben slechts weinigen het doorzettingsvermogen hun school af te maken en naar eigen gelieven een carrière op te zetten. Wat is volgens jou de reden hiervoor? En hoe kunnen we dit probleem oplossen?
Dat is een netelige kwestie. Om iets te verhelpen heb je eerst kennis nodig van de oorzaken hiervan. Het fenomeen is echter multi-causaal.

Men zal ons mogelijk tegenwerpen dat de mensen die vanuit Turkije hiernaartoe zijn gekomen, qua aanleg wellicht niet de meest intellectueelbegaafden zijn. Zij zijn hier namelijk gekomen omwille van economische redenen; het zijn dus niet de aristocraten van Turkije. Hier zit zeker iets in zou ik dan zeggen, maar het is ook veel te gemakkelijk en te generaliserend om het hele probleem met dat inzicht af te doen. Ik zie in de praktijk dat het echte probleem veel complexer is.

Een van de grootste problemen van dit fenomeen is de meest evidente; het feit dat wij de Nederlandse taal niet voldoende beheersen. Als we de taal niet beheersen, kunnen we niet fatsoenlijk meedraaien tijdens onze studie, en is het lastiger om zich verder te ontplooien. Taalvaardigheid is niet de enige voorwaarde voor succes, maar wel een noodzakelijke. Daarnaast komen we ook nog eens minder genuanceerd, beschaafd en sympathiek over tijdens een persoonlijk gesprek. Als je me zou vragen hoe dit kan, kan ik ook slechts verwijzen naar het evidente. Kijk om je heen. Een van de grootste boosdoeners lijkt mij dat we teveel naar de Turkse tv kijken. Turkse series kunnen heel leuk zijn, maar je ontwikkelt jezelf er niet verder mee. Ook zorgt het ervoor dat wij ons teveel in de eigen Turkse kringen opsluiten, en dat we ons deswege minder onder de Nederlanders begeven. Fysiek leven we dan in Nederland, maar taalkundig en geestelijk zitten we via de tv en onze contacten louter in de Turkse leefwereld.

Het gezin en de school zijn de sleutels tot de oplossing van dit probleem. Dat zijn namelijk de locaties alwaar het leven en de opvoeding beginnen. Hier worden wij gevormd. Een betrokken en ambitieuze aanpak vanuit beide sferen zou dit probleem moeten kunnen oplossen.

Bovendien is een reden hiertoe gelegen in het gegeven dat we te weinig Turks-Nederlandse rolmodellen hebben die als voorbeeld kunnen fungeren. De tijd is rijp voor de geboorte van een Turkse intellectuele elite, vol met succesvolle intellectuele Turkse Nederlanders, georganiseerd en bezonnen. Die devoot hun eigen geluid tussen Oost en West kunnen kanaliseren middels een intellectueel discours via stichtingen, verenigingen, en lossere organisaties, zodat de Turks-Nederlandse jeugd zichzelf door middel van die organisaties beter kan leren (her)kennen en ontdekken.

Hier zouden we nog uren over door kunnen praten.

Welk voordeel hebben Turkse Nederlanders ten opzichte van de autochtonen en hoe kunnen zij dit voordeel omzetten in kansen?
Wij Turkse-Nederlanders bevinden onszelf in een unieke positie. We krijgen zowel een horizon mee vanuit de Turkse cultuur alsmede vanuit de Nederlandse. We beheersen idealiter beide talen, en daarmee kijken wij naar de dingen vanuit twee werelden. Hetgeen ons in potentie uitrust om de dingen vanuit een afstand te aanschouwen en rijker na te denken. Hoe dieper wij beide culturele achtergronden doorgronden, hoe rijker en interessanter de kruisbestuiving kan zijn.

Ik durf zelfs te stellen dat we hierdoor in potentie een meer democratische geest hebben. Wij beseffen in potentie beter (dan de autochtonen en beter dan de Turken in Turkije) dat democratie niet bestaat uit het opleggen van de wil van de meerderheid aan de minderheid. Dat is niks anders dan de tirannie van de meerderheid. Democratie bestaat daarentegen juist in de kunst van het zich kunnen verplaatsen in de ander met sympathie en empathie; rekening kunnen houden met de visie en de belangen van de ander, ook die van de minderheid.

Als de Turkse-Nederlanders ook geestelijk zouden rijpen op het vruchtbare -doch braakliggende- terrein van de humaniora (geschiedenis, sociologie, antropologie, filosofie, psychologie, politicologie, poëzie en wat dies meer zij), dan zouden er intellectuelen op kunnen staan die substantiële debatten kunnen voeren omtrent de meest urgente vraagstukken.

Op dit moment zien we overal ter wereld, maar ook in onze Turks-Nederlandse gemeenschap, dat het oogmerk van het economische gewin de maatstaf voor succes vormt, en dus de studiekeuzes bepaalt. Vanuit deze geestelijk verschralende wind kiezen ook Turkse jongeren voor technische vakken danwel voor een studie rechten of economie. Dat is prima, maar ondertussen missen we een intellectuele evenknie. Illustere Nederlands-Turkse intellectuelen die met hun bagage en de pen in de hand tegenlicht kunnen bieden en een dialectiek binnen de eigen Turkse gemeenschap kunnen starten. Zulk een Nederlands-Turkse aristocratie, gewassen op de bodem van de geesteswetenschappen en kunsten, zou ons een veel rijkere, beweeglijkere, weerbarstigere en interessantere groep maken. Juist omdat we vanuit het Oosten geestelijk kunnen bijdragen en Nederland schatplichtig kunnen maken aan ons. 

Heb je voordelen aan je Turkse achtergrond in je werk als strafrechtadvocaat?
Dat voordeel is er terdege. Ik heb veel Turkse cliënten, en ik merk dat ik op meerdere manieren profijt heb vanwege het feit dat ik zelf ook Turks ben bij het verdedigen van mijn Turkse cliënten.

Allereerst valt de taalbarrière weg. Een Babylonische spraakverwarring is uitgesloten. Belangijker is echter dat we elkaar ook echt begrijpen op emotioneel en cultureel vlak.

Ook levert het inhoudelijk een voordeel op in sommige gevallen tegenover de rechter. Ik kan tegenover de rechter schetsen vanuit welk perspectief wij dingen beleven. Dit begrip dat ik daarmee kweek bij de rechter kan, en heeft ook daadwerkelijk al vaker, het grote verschil gemaakt in rechtszaken.

Een ander meer illuster voorbeeld kan ik ook geven. Het betreft een zaak die vermaard is geworden als “de Arnhemse villamoord”. In deze strafzaak zijn uiteindelijk 9 mannen veroordeeld voor een roofoverval en een moord op een bejaarde mevrouw in een villa gepleegd in september 1998 te Arnhem. De mannen zouden de bewoonster van de villa naar haar slaapkamer hebben geleid, en op bed daar koelbloedig door haar hoofd hebben geschoten, terwijl ze zochten naar geld in het huis. Het is saillant dat 7 van de 9 onherroepelijk veroordeelde mannen Turks zijn. De verdachten zijn zowel door de rechtbank als het hof veroordeeld. Ik heb die zaak uiteindelijk in mijn derde studiejaar rechten onderzocht als student-assistent van het project Gerede Twijfel. Het idee dat deze mannen terecht zijn veroordeeld spatte al snel als een zeepbel uit elkaar. Ik kwam tot de bevinding dat er onvoldoende tot geen betrouwbaar bewijs aanwezig was tegen deze mannen. Sterker nog, al het objectieve bewijs wees erop dat deze mannen, in deze samenstelling, de daders niet konden zijn geweest. De mannen zijn onterecht veroordeeld en zijn naar mijn inzicht onschuldig. Mede door mijn Turkse achtergrond kon ik mij gedurende het onderzoek gemakkelijk verplaatsen in die Turkse verdachten en eventuele vooroordelen veel sneller van mij afwerpen. Ik heb aan de hand van de verhoren in het strafdossier kunnen reconstrueren dat de verdachten onder druk zijn gezet en daardoor te inconsistent, innerlijk tegenstrijdig, ongeloofwaardig en onbetrouwbaar hebben verklaard. De rechercheurs van de politie opereerden vanuit de tunnelvisie dat deze Turkse mannen de daders wel moesten zijn. De mannen moesten koste wat kost veroordeeld worden en dat is dan ook gebeurd. Dit is een schandaal! Wij Turks-Nederlandse advocaten moeten er met argusogen voor waken dat dit soort onrechtvaardige praktijken zich niet weer voordoen.

Het bericht Hakan Külcü: Turken bevinden zich in unieke positie verscheen eerst op Turks.nl.

“Ik heb al zesduizend foto’s van mijn gasten. Bijna elke klant laat een foto achter die ik plak aan de muren. Dit vinden zij interessant en blijven dan ook terugkomen.”

Törön wil dat zijn collectie wordt opgenomen in de Guinness Book of Records. Zo ziet het eruit:

Het bericht Ismail verzamelt pasfoto’s van zijn klanten verscheen eerst op Turks.nl.

Uit al dat talent hebben zij 100 high potentials geselecteerd. Top 100 bestaat uit snelle carrièremakers die hebben laten zien alles in huis te hebben voor een glansrijke loopbaan.

Best Young Professionals is een competitie waar ruim 600 mensen zich vrijwillig voor inschreven. Meedoen was alleen mogelijk voor young professionals die hun academische opleiding na 1 januari 2008 hebben afgerond en op de eerste dag van 2014 maximaal 32 jaar oud waren.

Oud voorzitter van Stichting de Nieuwe Generatie staat tussen de Nummer 51 t/m 100 op alfabetische volgorde.

Mustafa Soykan
Leeftijd: 28 jaar
Werkzaam als: Business Analyst
Werkzaam bij: Shell Chemicals Europe
Gestudeerd aan: Vrije Universiteit Amsterdam

Het bericht Mustafa Soykan in lijst beste young professionals van Memory Magazine verscheen eerst op Turks.nl.