Opinie

Ik kon het niet laten na zoveel berichten op Facebook gelezen te hebben over mensen die maar vinden dat moslims elkaar niet mogen bekritiseren. Vooral nu de Gulen-beweging en de AKP elkaar aanvallen. Lieve jongens en meisjes, broederschap in de islam betekend niet dat je passief moet zijn, of dat je niet kritisch mag zijn ten opzichte van elkaar. Juist wanneer islam de religie van rechtvaardigheid is, kan je niet voor passiviteit pleiten wanneer er sprake is van onrecht, ook wanneer deze onrecht wordt gepleegd door je broeder of zuster.

Afgelopen vrijdag was het dan zo ver: Black Friday. De dag waarop er flink geshopt wordt voor flink wat minder centen. Black Friday is heel populair in Amerika en vaak zijn er ook speciale aanbiedingen voor de eerste X-aantal klanten die een winkel betreden. In een stadje in de Achterhoek wilde een kledingswinkel een soortgelijke ‘ludieke actie’ ondernemen, maar het ging flink mis.

Het is maar goed ook dat de aarde vergeten lijkt te zijn hoe die ook alweer moet lente’en. We leven zo gestroomlijnd, dat alles vanzelfsprekend lijkt te gaan. Iedereen weet dat ons Nederland, voor de helft neder het land is en dat de gecontinueerde inzet van de waterschappen (en wie wel meer) ervoor zorgt dat deze helft van het land droge voeten behoudt. Maar omdat het vanzelfsprekend gaat, is het net als onze ademhaling: op zichzelf heel bijzonder, haast een wonder, maar omdat we er niet bij hoeven stil te staan: vanzelfsprekend.

Yunus werd van onbekend pleegkind opeens een bekende Nederlander of wacht.. is hij toch een bekende Turk? Het feit dat hij door lesbische pleegouders wordt opgevoed zou natuurlijk niks moeten afdoen aan het feit hoe Turks dit kind wel of niet is. Het lijkt echter alsof hij wordt opgeëist door de Nederlandse samenleving als ‘ons’ probleem. Waar niemand anders zich mee mag bemoeien.

1964. Ja, 1964. Het jaar waarin onze grootouders voor het eerst met veel hoop voet zetten op Nederlands bodem. Elk van hen had een andere droom. De een zou met het geld uit Nederland een nieuwe zaak beginnen en de ander zou een nieuwe tractor kunnen kopen voor zijn vader. Wel hadden ze een ding gemeen. Het verblijf in het “grijze land” was van tijdelijke duur. Met een zak vol geld zouden ze zo snel mogelijk terugkeren naar hun mooie Turkije. Ja, “onze lieve grootouders”. Wij kleinkinderen zien jullie na zo’n 50 jaar inderdaad allemaal een voor een terugkeren. Echter, dikwijls in de achterkant van het vliegtuig verwikkeld in het lijkkleed.

De lente staat in een hele lange file. Het is nog steeds winter in Nederland. Dat betekent dat de zorgen over mijn zwembandjes en de vlaggetjes weken onder mijn armen nog even mogen rusten. Sinds november vorig jaar ben ik aan het hamsteren. Opslag houdt je warm in de kou. Genieten van chocolademelk, marshmallows en anijsbroden binnenshuis en kijken naar de sneeuw buitenshuis. De tradities van winter die ik fijn vind.

Turkije; de Turkse cultuur, ideologie, religie, keuken, taal, voetbal, films en series zijn altijd nr. 1. Dit is de ongenuanceerde en meest waardevolle gedachte van de meeste echte Turken. “Maar dat is toch zo?” zegt de onzekere en twijfelende Turk die hoopt op een bevestiging, want bij een afwijzing weet hij geen argumenten om zijn stelling hard te maken.

Het gaat slecht met de economie. Zoveel is inmiddels duidelijk. Er wordt zoveel over de economie gepost, geschreven, gezegd, debatteert en gezeurd dat ik inmiddels op het punt sta om tegen iedereen die ook maar iets zegt over bezuinigingen wil roepen: “Potjandorie! Ik weet het nu wel!!”

Dat ze in de Turkse politiek weten hoe je het oude jaar knallend afsluit bleek op 18 december. Die dag vond aan de Midden-Oosten Technische Universiteit (ODTÜ) in Ankara een feestje plaats ter gelegenheid van de lancering van de observatiesatelliet Göktürk-2. De organisatoren vergaten pardoes dat het land een president heeft, in de persoon van Abdullah Gül. Hij werd niet uitgenodigd en schitterde door afwezigheid. Rare gang van zaken, want bij belangrijke gelegenheden hoort de president acte de présence te geven. Gül kon zich er niet over opwinden, zei hij. Scherpe waarnemers plaatsten het voorval echter binnen de groeiende animositeit tussen hem en premier Erdogan. Daarvan zijn de tekenen de laatste tijd onmiskenbaar. Heeft alles te maken met de presidentsverkiezingen in 2014, met zoals het zich aan laat zien Erdogan en Gül als kandidaten.

Een vrouw praat. Twee vrouwen praten veel. Tien vrouwen praten meer. Twintig vrouwen praten nog veel meer. Vrouwen praten TE veel, vooral wanneer ze bij elkaar komen. Voor de mannen: een ladiesnight staat niet gelijk aan opgetutte poppetjes zittend op roze bankjes en kussentjes die heel elegant wat roze hapjes naar binnen proeven en even met elkaar bijkletsen over het laatste roze nieuws. NEE!

“Een drama queen is een persoon die te heftig reageert op wat anderen kunnen zien als een triviale gebeurtenis. Deze persoonlijkheidstypen worden beschreven als aanmatigend en veeleisend. Een drama queen ziet de wereld in absolute waarden. Deze mensen worden beschouwd als egocentrisch en denken dat de wereld alleen draait om hen heen. Ze zien vrienden en familieleden als mensen die er zijn om hun van dienst te zijn.”

Als je met deze vraag de markt op zou gaan zal je waarschijnlijk regelmatig te horen krijgen dat dit zeer zelden voorkomt in Turkije.

Beste president, ik zend u dit schrijven omdat ik u wil vragen om mijn gedachten eens te overdenken.