Turks.nl RedactieEen Turk wiens tweede thuishaven een Turks theehuisje is zou zijn stelling nog een beetje kunnen onderbouwen met “Waarom werd Turkije anders aangevallen door de Engelsen, Fransen, Italianen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders, Grieken, Armeniërs en hun slaven uit Frans-Afrika en Brits-India? Natuurlijk, Turkije nummer 1. Niemand kan ons verslaan!” Uit de retorica en het bijbehorende trotse gezicht zou je doen geloven dat hij zelf heeft meegevochten.
Uiteraard is de trots van deze man makkelijk leeg te prikken door iets over hemzelf te vertellen: de ideologie die hij aanhangt is Frans-seculier, zijn auto is Frans, zijn petje is Frans, de schoenen die hij draagt zijn het liefst Italiaans, het meeste leesmateriaal die hij tegenkomt is in het Engels en zijn werkgever is Engels. Dit lijstje kan vaak nog veel langer worden, maar de wanhoop in het gezicht van de ander roept bij mij genade op. Het enige Turks aan deze man is zijn gebrekkige Turkse spreekvaardigheid en cultuur die beiden onveranderd is gebleven na zijn komst in Nederland in de jaren zeventig. Met andere woorden, voor de Turkse Turk in Turkije is deze man letterlijk een achterlijke Turk die noch bij Nederland, noch bij Turkije hoort. Vroeger kon hij de kloof tussen hemzelf en Turkse Turken dichten met een Mercedes en bezem-snor, maar tegenwoordig is die combinatie net zo Turks als het gekleurd water van Pickwick die men Turkish Apple noemt.
De meeste mensen leven in een roes waardoor het leven hen gaat leiden in plaats van andersom. Wie ben je en waarom, welke meningen heb je en waarom, welke voetbalclub aanbid je en waarom? Waarom zou je trots moeten zijn voor de strijd in Çanakkale die door onze overgroot opa’s is uitgevochten? Jij hebt toch niets bijgedragen aan die strijd? Bij de meeste Turksters zal de emotie nu op 100 staan en het verstand op 0. “Het is jouw vaderland, jouw vaderland, daar moet je trots op zijn, dat is wie jij bent!” zegt de gemiddelde lid van de Atatürk sekte. Als ik tijd over heb en toevallig popcorn heb meegenomen zet ik het volume van de inmiddels rood aangelopen gesprekspartner op 11 met de stelling “moslims van verschillende landen vochten zij aan zij met de moslim Turken om het khalifaat te redden, terwijl de ongelovige Turken wegvluchtten, omdat zij niet in het martelaarschap geloofden. Na de oorlog was het aantal moslims in Turkije daarom sterk gedaald, waardoor de ongelovige Turken Turkije omdoopten tot een Frans-Turkse republiek.” Op dit moment verandert het gesprek vaak in een solo optreden van de andere die mij al spartelend probeert duidelijk te maken wie ik ben. Meestal is dat het moment dat mijn popcorn opraakt en ik overga naar nuttige zaken.
Mensen zonder zelfbewustzijn zijn grappig: dode kinderen in Afrika zijn erg, maar een puist op de eigen z’n neus is erger. Huismoeders vervloeken acteurs in sletterige soap series alsof de buurman met een kennis vreemdgaat, voetbalsupporters geven hun leven voor hun club terwijl de spelers die zij aanbidden zonder blikken of blozen naar de rivaal stappen vanwege een iets hoger loon en pasgetrouwde vrouwtjes gillen tijdens een concert ‘Tarkaaan!’, terwijl hun man van een paar dagen oud zielloos glimlacht als ik hem hiermee confronteer. Wat vinden we belangrijk, waar hechten we waarde aan en wie zijn we nou werkelijk?
Zoals een stand-upcomedy artiest (vrij vertaald) zei: “Vrouwen zijn de grootste leugenaars: ze lopen op hoge hakken en liegen over hun lengte, ze gebruiken make-up om hun lelijkheid te verbergen, en dragen push-up beha’s om te liegen over hun boezems. Natuurlijk verwachten ze wel dat mannen altijd eerlijk zijn.” Natuurlijk is het niet altijd zo zwart-wit, maar veel Facebook-gebruikers doen niets anders dan liegen. Op Facebook zijn de meeste net zo eerlijk over henzelf als bedrijven over hun duurzaamheid en kinderarbeid;niets op Facebook mag jouw gebreken tonen. Een van de grootste angsten is dan ook om getagd te worden op een foto waar je eerlijk lelijk op staat. Trouwens, volgens de wetenschap zijn mensen 20% lelijker dan ze zelf denken.
De identiteit is vaak een knutselwerk dat regelmatig uit elkaar valt en waar nieuwe stukjes aangeplakt worden. Het onverklaarbare warme gevoel bij de rood-witte vlag valt niet weg te nemen, maar de verklaarbare nutteloze praat van Turksters wel.
