In Khojaly werden 613 onschuldige Azerbeidzjaanse burgers vermoord. 25 kinderen werden wees. Een van die kinderen was Hemail Halilova (31), die op 6-jarige leeftijd getuige was van het bloedbad. Vandaag deed zij haar verhaal aan Anadolu Agency.

Halilova’s moeder, vader, zusje en nog 8 andere dichte familieleden werden slachtoffer van het bloedbad. Haar vader werd recht voor haar ogen vermoord. Halilova en haar zusje ontkwamen op wonderbaarlijke wijze aan het bloedbad.

Ze denkt nog dagelijks aan haar omgekomen familieleden. Haar hele jeugd had ze te maken met zware oorlog. In Karabakh werd zwaar gevochten tussen Azerbeidzjanen en Armenen. Hoewel het gebied toebehoort tot Azerbeidzjan, claimden Armenen het gebied. Een zware jarenlange oorlog met veel burgerslachtoffers was het gevolg.

Het begon allemaal toen het gezin het avondeten aan het eten was. Volgens Halilova kwam het vaker voor dat het dorp werd beschoten met ware wapens.

 ”We waren een vijfkoppig gezin: mijn ouders, ik en mijn 4-jarige en 23 dagen oude zusjes. Dat we zo aan ons einde zouden komen had ik nooit gedacht. We konden ons eten niet opeten. We gingen schuilen in de kelder, maar hebben nooit kunnen terugkeren naar ons huis. Met blote voeten en zonder warme kleding vluchtten we het ijskoude bos in. Mijn zusjes huilden veel. Ik was samen met mijn vader, mijn ene zusje met mijn oma en mijn andere zusje met mijn moeder. Op een gegeven moment raakten we elkaar kwijt.”

Ik heb mijn vader nooit meer gezien…

”Het lopen op blote voeten deed erg pijn, waardoor ik moest huilen. ‘Stil! Als de Armenen ons horen, zullen ze ons pakken!’, zei mijn vader. Om mij stil te krijgen, kreeg ik een harde klap. Zelfs die harde klap heb ik gemist. We werden de hele weg lang beschoten. Opeens viel mijn vader op de grond. Eerst begreep ik niets. Toen realiseerde ik me dat hij geraakt was. Hij beval me weg te gaan. Maar ik wist niets. Waar kon ik heen gaan? Op dat moment zag ik dat enkele familieleden aankwamen.

Mijn vader vroeg hen om mij weg te brengen. Nadat ik een beetje weg was, rende ik terug om het weer te kussen en te omhelzen. Mijn familieleden trokken me met moeite van hem vandaan. Ik heb mijn vader nooit meer gezien…”

Op 27 februari arriveert Halilova in Agdam en wordt direct naar het ziekenhuis gebracht. Omdat haar benen zijn bevroren, wordt haar huid eraf geschild en haar tenen eraf getrokken door de dokters.

”Ik kwam erachter dat mijn vader, moeder en zusje waren vermoord. Mijn moeder werd geraakt door 1 kogel, terwijl mijn zusje werd geraakt door 2 kogels. De lijken werden toentertijd gefotografeerd door journalisten. Ze werden allemaal in Agdam begraven. Daarna werd Agdam ook bezet. Ik kan hun graven niet meer bezoeken. Ik kan die dagen nooit vergeten. Als ik wist dat mijn vader dood zou gaan, had ik hem nog meer omhelst. Wij zijn nooit gegroeid. We zijn oud geworden, maar onze harten zijn kind gebleven.

Het bericht Het verhaal van de 6-jarige getuige van de genocide in Khojaly verscheen eerst op Turks.nl.

Programma

Het herdenkingsprogramma ziet er als volgt uit:

Deel 1:
14.00 – verzamelen op Kamperfoeliestraar 2A, 2563 KJ Den Haag
14.30 – stille tocht naar Khojaly Monument.
15.00 – sluiting deel 1.
Deel 2:
16.30 – Vaillant theater opent zijn deuren op Hobbemastraat 120, 2526 JS Den Haag
– “Nooit meer oorlog in de wereld” – het optreden van de kinderen
– “Het geheim van goede nachtrust”, literaire muzikale impressie van F. Bagirova
– Eregast spreker mevr. Sariya Muslimgizi – getuige en slachtoffer van het bloedbad in Khojaly, auteur van de vele boeken over oorlogsslachtoffers en mensenrechten.
– demonstratie film over mevr. S. Muslimgizi
– sluiting Herdenkingsdag.

Wat gebeurde er?

Armeense troepen vielen in de nacht van 25 op 26 februari 1992, samen met het Russische 366e regiment het dorpje Khojaly binnen. Ze vermoordden 613 burgers, waaronder 106 vrouwen en 83 kinderen. Daarnaast werden 1275 onschuldige dorpelingen gevangen genomen en zijn tot op de dag van vandaag 150 mensen nooit teruggevonden.

De moorden waren buiten menselijke aard. Het leek op een herhaling van de massamoord op Turken in de periode 1915-1920. De huiden van de dorpelingen werden eraf gesneden, hun ogen werden eruit gestoken en burgers werden levend verbrand.

De president van Armenië, Serzj Sarkisian, zei het volgende over de genocide: ”Vòòr Chodzjali dachten de Azerbeidzjanen dat ze met ons speelden. Ze dachten dat de Armenen mensen waren die niet hun hand durfden op te heffen naar de burgerbevolking. We waren in staat om dit (stereotype) te breken.”

Terwijl landen stonden te popelen om de gebeurtenissen in 1915 te bestempelen als genocide, is deze genocide vergeten. Net zoals de Turkse slachtoffers die vielen in 1915, werden ook de slachtoffers die vielen in 1992 vergeten. Ook in Nederland is dit bloedbad vergeten. Het Nederlands parlement erkend het bloedbad nog altijd niet als genocide. Bronnen vertellen aan Turks.nl dat er een petitie op komst is om ook in Nederland het bloedbad als genocide te erkennen.

Het bloedbad wordt wél erkend door Azerbeidzjan, Turkije, Soedan, Mexico, Pakistan, Colombia, Tsjechië, Bosnië- en Herzegovina, Peru, Djibouti, Honduras, Human Rights Watch, de Organisatie van Islamitische Coöperatie en door 16 staten van de Verenigde Staten van Amerika.

Het bericht Genocide in Khojaly wordt morgen herdacht in Den Haag verscheen eerst op Turks.nl.

De moorden waren buiten menselijke aard. Het leek op een herhaling van de massamoord op Turken in de periode 1915-1920. De huid van de dorpelingen werden eraf gesneden, hun ogen werden eruit gestoken en burgers werden levend verbrand.

De president van Armenië, Serzj Sarkisian, zei het volgende over de genocide: “Vòòr Chodzjali dachten de Azerbeidzjanen dat ze met ons speelden. Ze dachten de Armenen, mensen waren die niet hun hand durfden op te heffen naar de burgerbevolking. We waren in staat om dit (stereotype) te breken.”

Terwijl onder andere de Tweede Kamer stond te popelen om de gebeurtenissen in 1915 te bestempelen als genocide, is deze genocide vergeten. Net zoals de Turkse slachtoffers die vielen in 1915, werden ook de slachtoffers die vielen in 1992, vergeten.

Afgelopen zondag werd de massamoord herdacht door de Turks-Azerbeidzjaanse Culturele Vereniging Nederland in Den Haag, waar een herdenkingssteen staat ter nagedachtenis van de genocide.

Het bloedbad wordt wel erkend door Azerbeidzjan, Turkije, Soedan, Mexico, Pakistan, Colombia, Tsjechië, Bosnië- en Herzegovina, Peru, Honduras, Djibouti, Paraguay, Human Rights Watch, de Organisatie van Islamitische Coöperatie en door 16 staten van de Verenigde Staten van Amerika.

Het bericht Hocalı 1992: De vergeten genocide door Armeniërs verscheen eerst op Turks.nl.