De metro’s in Istanbul werden de huiskamer van een stereotype Turkse moeder, in het kader van Moederdag.

Dit werd het resultaat.

Daar bleef het niet bij. Beşiktaş liet zien hoe het stadion er uit zou zien als Turkse moeders er de baas waren.

Klik op het pijltje rechts voor de overige foto’s.

Het bericht Wat als Turkse moeders alles zouden inrichten? verscheen eerst op Turks.nl.

De tweets van Erktolia:

Een deel van de kritiek op twitter:

Het bericht Veel kritiek op ludieke cadeautips voor Moederdag verscheen eerst op Turks.nl.

Reden dat Erdogan zo emotioneel werd is dat zijn moeder in 2011 is overleden. Het was bekend dat hij een hechte relatie had met zijn moeder en was ook vaak samen met haar. 

De beelden:

Het bericht Erdogan in tranen om gedicht over moeder verscheen eerst op Turks.nl.

De gezinshereniging kwam voor mijn moeder in 1974 tot stand. Mijn moeder heeft in vier jaar tijd, gescheiden van haar man, de zorg voor haar twee kinderen op zich moeten nemen. Zonder inkomsten en met wat karige hulp van de familie probeerde ze er het beste van te maken. In haar lemen huis en dorp ontbrak het aan elektriciteit, onvoldoende sanitaire mogelijkheden en degelijke medische zorg. Het dieptepunt in die vier jaar was het verliezen van haar drie jarige dochter aan de mazelen. Türkans laatste woord was anne, oftewel moeder. Ze blies haar laatste adem uit in een verlangen naar haar moeders schoot. Een gebroken vrouw streelde door haar haren smekend en schreeuwend om op te staan. Haar hoofdje tegen haar boezem drukkend smachtend naar een wedergeboorte van haar kind. Tot op de dag van vandaag vertelt ze me erover. Met tranen in de ogen,  zie ik een vrouw die moeite heeft om het te accepteren. Teder spreekt ze Elhamdulillah (Alle lof aan Allah) uit. Ze slaakt een diepe zucht om haar verdriet te verzachten.

De rurale gemeenschap waarin ze opgroeide, werd overheerst door vendetta-achtige taferelen. De welhaast Siciliaanse anekdotes van mijn moeder doen me nog steeds met verbazen naar haar luisteren. In een masculiene omgeving was er geen ruimte om te klagen. Ze was een hardwerkende vrouw die zich onvoorwaardelijk te allen tijde inzette voor de man en kinderen. Op de allerlaatste plaats kwam ze zelf.

In Nederland kreeg ze te maken met een afgezonderde cultuur. Het opvoeden van zes jongens was in een voor haar een wereldvreemd en sober land een zware opgave. Thuis kon ze als enige vrouw haar verhaal nooit echt kwijt. Zes jongens en een man konden een slecht luisterend oor zijn wanneer ze incidenteel een typisch vrouwenonderwerp aansneed.
Daarentegen luisterde zij naar haar kinderen, adviseerde ze, toonde liefde en droeg ze uitspraken van de Anatolische Soefi dichters Mevlana en Yunus Emre voor. Een verstandige en wijze vrouw die ervoor zorgde dat al haar zonen meer dan hoog opgeleid raakten. Bij het overlijden van haar broer, man, moeder en vader heeft ze haar verdriet in alle eenzaamheid moeten verwerken. In den vreemde, verwijderd van haar naaste familie in Turkije.

Nu 21 jaar na de dood van haar man leeft ze nog steeds voor haar kinderen. Weliswaar ziek en afgetakeld, maar nog steeds volhardend in haar zorgtaak. Al die tijd zonder levenspartner. Haar kinderen kunnen opvoeden, was haar emancipatiestrijd. Trots is ze als ze kan zeggen dat ze zes jongens heeft groot gebracht. De eer hebben om moeder te zijn… dat geeft haar zelfwaardering en respect. Met haar pretoogjes en haar eenzame blik kan ze me nog altijd ontroeren. Die keren dat ze haar geluk niet op kan, is wanneer ik haar een hoofddoek cadeau doe. Haar ultieme cadeau is een hoofddoek. Turkse stijl met bloemetjesprint. God verhoede dat er ooit een verbod komt. Wat zou ze zonder moeten?

De eerste generatie allochtone moeders heeft het te verduren gehad. Nimmer heeft deze vrouw de waardering voor haar opoffering gekregen. Door mensen gevangen in een interne dialoog werd er over haar voorkomen en positie gesproken. Politici en opiniemakers bezig met de bühne en verstrikt in een botsing der beschavingen deden moeders onrecht aan. Louter was er politieke medelijden met deze groep sterke onafhankelijke vrouwen.

Onze moeders dienen we te koesteren en te waarderen. Al die jaren van overgave; wat een zonde om dat stil te zwijgen. Meer dan onze vaders waren het onze moeders die ons geleid hebben. Achter de schermen waren zij het die moreel verval en devaluatie van normen en waarden tegen gingen. Onze moeders, de heldinnen. Laten we ze nooit vergeten en een voorbeeld nemen aan hen, opdat wij onze kinderen dezelfde deugden, eerlijkheid, rechtvaardigheid, barmhartigheid en compassie kunnen bijbrengen.

Eerder verschenen op WijBlijvenHier.nl.

Het bericht Een eerbetoon aan opoffering verscheen eerst op Turks.nl.

Het bericht President Gül bezoekt moeder verscheen eerst op Turks.nl.