Eerst heel kort over de geschiedenis, want voordat je Noord-Cyprus bezoekt moet je weten wat er aan de hand is. Cyprus is een eiland in de Middellandse Zee enkele tientallen kilometers ten zuiden van Turkije. Eeuwenlang was het Ottomaans grondgebied, waardoor een Turkse minderheid op het eiland kwam te leven. In 1878 droegen de Ottomanen de macht in Cyprus over aan de Britten die in ruil daarvoor hulp zou verlenen tegen de Russen.

In 1960 werd Cyprus onafhankelijk, maar de Turks-Cypriotische minderheid en de Grieks-Cypriotische meerderheid konden het niet eens worden op meerdere vlakken. Belangrijkste meningsverschil was dat Grieks-Cyprioten aansluiting bij Griekenland wilden, terwijl Turks-Cyprioten hier fel op tegen waren. Na meerdere moordpartijen op Turks-Cyprioten en een staatsgreep door een ultranationalistische Griekse militia viel Turkije het noorden binnen. Onderhandelingen mislukten waarop de Turks-Cyprioten de onafhankelijkheid van het noorden uitriepen, wat resulteerde in de Turkse Republiek Noord-Cyprus.

Maar wat is er zoal te doen? En waarom moet je het een keer gezien hebben.

1. Legaal

In tegenstelling tot ‘moederland Turkije’ heersen er andere wetten in Noord-Cyprus. De wetten zijn afgeleid van de tijd dat het eiland nog een Britse kolonie was. Zo was homoseksualiteit bijvoorbeeld tot 2014 nog verboden. Daarnaast is gokken legaal. Voor Turken in Turkije is Noord-Cyprus the place to be om te gokken. De casino’s, vooral in de havenstad Girne (Kyrenia) zijn immens en prachtig.

2. Landschap

In vergelijking met Turkije verschilt het landschap niet erg veel in Noord-Cyprus. Je hebt prachtige bergen en vlaktes. Het verschil is echter dat het hele land erg klein is, waardoor alles in een keer te zien is. Aan de ene kant zie je bergen, terwijl aan de andere kant de lange kust te zien is. Vooral het zicht vanuit de Beşparmak Dağları, het gebergte in het midden van het land is prachtig. Eromheen kan je onder andere de gigantische vlaggen van Noord-Cyprus en Turkije zien, die ‘s avonds verlicht worden. Die vlaggen zijn zelfs te zien in het zuidelijke deel van Cyprus!

https://www.instagram.com/p/BVNN60fD9WW/

3. Verdeelde hoofdstad

Cyprus heeft de laatste verdeelde hoofdstad ter wereld. Net als in Berlijn in de 20e eeuw, is ook Lefkoşa (Nicosia) verdeeld door een muur midden door de stad. Door huizen en door winkels. Het noorden van de stad valt onder het Turkse deel van het eiland, terwijl het zuidelijke deel onder het Griekse deel valt. Een grote muur met graffiti verdeelt de stad. Mocht je een EU-paspoort hebben, kan je wel via een grensovergang naar het Griekse deel. Wat opvalt is dat het veel luxer is. Geen wonder, gezien de Griekse regering lid is van de Europese Unie. Verder zijn er kogelgaten en veel graffiti te zien in gebouwen langs de Groene Lijn, zoals de grens wordt genoemd. De muur is ironisch gezien burgers van beide landen vrij mogen reizen door de grens. Alleen Turken uit Turkije mogen de grens niet gebruiken. Als zij naar het zuidelijke deel van Cyprus willen gaan, moet dat via Griekenland.

4. Verkeer

Transport in Noord-Cyprus voor toeristen is er beperkt, vooral tussen de steden. De beste manier om het land door te reizen is met een huurauto, die je al snel kan krijgen bij de luchthaven voor zo’n 100 lira (ca.  15 euro) per dag. Minimumleeftijd is 25 jaar, maar niet alle huurbedrijven doen daar moeilijk over. Doorvragen bij andere bedrijven is dus handig.

In Noord-Cyprus wordt er links gereden en het stuur van de auto is rechts. Een ander erfgoed van de Britse kolonisatie van het eiland. Moeilijk rijden is het niet. De wegen zijn vrij breed en goed voor een land dat wereldwijd nauwelijks wordt erkend. Daarnaast is het erg veilig. Overal op de snelwegen zijn er flitsers die je ervan weerhouden te snel te rijden. En iedereen houdt zich netjes aan de regels, in tegenstelling tot de verkeersgekte in Turkije. Een leuke ervaring is het zeker!

Houdt wel rekening met een zeer irritante Syrische radiozender die vaak de muziek in de auto onderbreekt.

5. Ezels en stranden

In Dipkarpaz, het uiterste punt van Noord-Cyprus, is een nationaal park waar wilde ezels zijn. Bij de ingang van het park wordt je al gauw geconfronteerd met de ezels die je brood kan voeren. Het is dus handig om brood te kopen voordat je gaat. Daarnaast zijn er enkele mooie stranden in de buurt, zoals de Golden Beach in Dipkarpaz. Ook in Famagusta, aan de grens, zijn mooie stranden. Famagusta is een echte studentenstad met veel uitgaansgelegenheden, dus zeker een must om te bezoeken als je in Noord-Cyprus bent!

Het bericht 5 redenen waarom je Noord-Cyprus moet bezoeken verscheen eerst op Turks.nl.

Okur werd gepakt op Luchthaven Ercan, hij zou naar Turkije gaan. Hij zou één gram hennep bij zich hebben.

Hij werd gebracht naar het politiebureau in hoofdstad Lefkoşa voor verder onderzoek. Okur had een hoofdrol in de tv-serie ‘Yeter’ en had een grote rol bij de populaire serie ‘Karadayı’. Momenteel speelt hij in de serie ‘Seni Kimler Aldı?’.

Het bericht Yurdaer Okur opgepakt voor drugssmokkel verscheen eerst op Turks.nl.

Achtergrond

In 1571 veroverden de Ottomanen Cyprus, een broeinest van christelijke piraten, om de scheepsvaart van Anatolië soepeler te laten verlopen. Het eiland was tot 1878 onderdeel van het Ottomaans Rijk. Op 4 juni 1878 droegen de Ottomanen het bestuur tijdelijk over aan de Britten in ruil voor hun steun tegen eventuele Russische agressie. In 1914 kwam het eiland onder volledig Brits bestuur te staan, nadat beide partijen in een oorlog met elkaar verwikkelden.

In 1960 werd het eiland volledig onafhankelijk. Niet zonder problemen: de Grieken wilden aansluiting bij Griekenland, de Turken wilden dat niet.

De macht werd evenredig verdeeld tussen de meerderheid (Grieks-Cyprioten) en de minderheid (Turks-Cyprioten). De Grieks-Cyprioten waren niet tevreden met deze machtsverdeling en eisten zelfs meer macht. Natuurlijk resulteerde dit meningsverschil voor de nodige confrontaties. Die confrontaties bereikten een dieptepunt op 20 december 1963, de grootste massaslachting in de geschiedenis van Cyprus.

Bloedige Kerst

In de nacht van 20 op 21 december werd het vuur geopend op enkele auto’s in Nicosia, de hoofdstad van Cyprus. Zeki Halil en Cemaliye Emirali kwamen hierbij om. Het verhaal werd al snel verspreid rond het eiland en binnen de kortste keren vonden over het gehele eiland zware gevechten plaats tussen de Turken en Grieken.

Vooral de Turken waren slachtoffer van deze geweldsexplosie. De afschuwelijke moorden hadden veel weg van de genocide in Khojaly.

Zo groeide de ‘badkamermoord’ uit tot het symbool van ‘Bloedige Kerst’. Het gezin van majoor Nihat Ilhan werd vermoord door Griekse nationalisten. De bebloede lichamen van zijn zonen Murat, Kutsi, Hakan en zijn vrouw Mürüvet werden in een badkuip aangetroffen.

Een jaar later werd de eerste piloot van de Turkse reddingsactie uit de lucht geschoten en gevangengenomen. Echt volgens de regels, ging dat niet. Zijn lichaam was zwaar verminkt. Zijn beide armen waren meerdere malen doorboord met boormachines, zijn linkeroog was uit zijn oogkas gehaald en er was een grote betonspijker in zijn hoofd gespijkerd.

Nasleep

Later werd bekend dat deze onlusten deel waren van het Akritas-plan, een plan van ultranationalistische Grieks-Cyprioten om Cyprus aan te sluiten bij Griekenland. Ze zouden de politieke privileges van de Turks-Cyprioten inperken om een etnische zuivering te kunnen rechtvaardigen. Diverse pogingen om de Turks-Cyprioten uit te moorden braken af, vanwege de sterke houding van Turkije. Turkije mocht militair ingrijpen als de Turks-Cyprioten in gevaar kwamen te staan, op grond van artikel 3 en 4 van het Verdrag van Zürich, het onafhankelijkheidsverdrag van Cyprus.

Midden 1974 pleegden Griekse ultranationalisten een staatsgreep. Uit angst voor represailles tegen Turks-Cyprioten pleitte toenmalig premier Ecevit voor een militair ingrijpen. Engeland weigerde mee te werken, waarop Turkije zelf ingreep. Binnen 3 dagen viel de Griekse junta en werd het eiland verdeeld in een Turkse en Griekse deel. Hoewel het Europese Hof in Straatsburg het ingrijpen op 29 juli 1974 en op 21 maart 1979 in hoger beroep als legitiem bestempelde, wordt deze actie nog altijd als illegaal gezien en wordt het noordelijke deel nog altijd alleen erkend door Turkije en de autonome republiek Nachitsjevan van Azerbeidzjan.

De centrale regering van Azerbeidzjan wilde het noordelijk deel erkennen als onafhankelijk land, maar werd gedreigd door meerdere landen. Zodra ze dit zouden doen, zouden die landen Nagorno-Karabach, een door Armenen bezet deel van Azerbeidzjan, ook erkennen als onafhankelijk land.

Het bericht Bloedige Kerst: de genocidepoging op Turks-Cyprioten verscheen eerst op Turks.nl.

Varosha was in de jaren 70 de grootste toeristische trekpleister van Cyprus. Na de militaire operatie in 1974 zijn de Grieken de stad uit gevlucht. Hoewel Turkije aanvankelijk niet van plan was de stad in te nemen, heeft het Turkse leger een hek gebouwd rondom de onbewoonde stad. Sindsdien zien de Turken Varosha als ruilmiddel met betrekking tot de onderhandelingen voor de erkenning van Noord-Cyprus.

© Turks.nl / Esra Cakar

Het bericht Grieken: Geef Varosha terug voor EU-onderhandelingen verscheen eerst op Turks.nl.