Veel nabestaanden van de Ottomaanse sultans leven in Frankrijk, nadat de familie werd verbannen uit Turkije in 1924. De familie werd verbannen uit Turkije na de stichting van de Republiek Turkije en de afschaffing van het kalifaatschap.

De besprekingen tussen de Turkse president en de familieleden vond achter gesloten deuren plaats.

Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan, Osmanlı Hanedanı'nın Fransa'da ikamet eden üyelerini Türkiye'nin Paris Büyükelçiliğinde kabul etti. pic.twitter.com/uORWo83u9k

— AK Parti (@Akparti) January 5, 2018

Dün Paris büyükelçiliğimizde Cumhurbaşkanının kabulu öncesi Osmanlı hanedanı mensupları Gülnur ve Fethiye Nimet Osmanoğlu ve Yusuf Mecit Kepeli ile sohbet ettik.
It was a pleasure to meet members of the Ottoman family in Paris while accompanying @RT_Erdogan on a visit to France pic.twitter.com/ttOxCdHjOt

— Gülnur Aybet (@Gulnuray) January 6, 2018

Het bericht Erdoğan spreekt met nabestaanden Ottomaanse sultan verscheen eerst op Turks.nl.

In een interview zei Nilhan dat ze achter de oproep van de Turkse president staat. Hij riep op om te mobiliseren tegen het terrorisme. “Om te winnen tegen het terrorisme moeten wij met zijn alleen een eenheid vormen,” zijn haar woorden.

Politiek

“Wij gaan achter de Turkse president staan. Wij laten hem niet alleen. Daarom hebben wij besloten dat één persoon uit de familie de politiek in gaat. Wie dat is, maken wij later bekend,” zei ze tijdens het interview.

Het is ongebruikelijk dat iemand anders buiten het familiehoofd van de nabestanden van de Ottomanen spreekt namens de familie. Sinds 2009 is Osman Bayezid Osmanoğlu (92) het hoofd van de Ottomanen. Door hem is het bericht nog niet bevestigd.

Het bericht Kleinkind Abdülhamit II gaat de politiek in verscheen eerst op Turks.nl.

Tijdens een persverklaring zei Boris blij te zijn dat hij zich bevindt in zijn land van herkomst en haakte ook in op de Ottomaanse geschiedenis die hij zelf heeft. “Ik sta volledig achter een sterke samenleving tussen Turkije en het Verenigd Koninkrijk. Het is een samenwerking tussen twee nakomelingen van de Ottomanen,” zegt Johnson wijzend naar zichzelf en de Turkse minister Ömer Çelik.

De beelden:

Het bericht Boris Johnson: ‘We zijn allebei Ottomanen’ verscheen eerst op Turks.nl.

In het spel heb je keuze uit zeven staten, waaronder de Ottomanen. Anderen die zijn vertegenwoordigd zijn de Duitsers, Amerikanen, Engelsen, Fransen, Italianen en Oostenrijk-Hongarije. Het is nog onbekend hoe de verhaallijn er uitziet.

Battlefield I speelt zich onder andere af in de Sinaïwoestijn, waar de Engelsen, samen met de Arabieren, een bloedbad veroorzaakten in een strijd waar ruim honderd duizend Turkse militairen in omkwamen. De grote nederlaag in het gebied resulteerde uiteindelijk voor de Wapenstilstand van Mudros (Mondros Mütarekesi), wat het einde betekende van het Ottomaanse Rijk.

De eerste beelden uit het spel:

Gameplay met de Turkse soldaten:

Het bericht Ottomanen in nieuwe Battlefield verscheen eerst op Turks.nl.

Premier Binali Yildirim vindt dat ‘de racistische Armeense lobby’ het Duitse parlement op het verkeerde been heeft gezet. “De manier om de zwarte bladzijden uit je eigen geschiedenis af te sluiten is niet door de historie van andere landen te bezoedelen met onverantwoordelijke en ongegronde parlementaire besluiten” was de reactie van de Turkse minister van buitenlandse zaken.

Turkije, en één Duits parlementslid, vinden het niet een taak voor de politiek om te beslissen over een historishe gebeurtenis. Turkije pleit er langer voor dat historici de zaak moeten bekijken. Verder hekelt Turkije dat er voortdurend sprake is van een ‘eenzijdige erkenning’ van de oorlogsslachtoffers, terwijl er miljoenen Turken uit de Balkan, Caucasus en uit Arabische landen zijn gedeporteerd na de val van het Ottomaanse Rijk. Veel van hen kwamen nooit aan in Anatolië.

Het bericht Duitsland erkent Armeense kwestie als genocide: Turkije woedend verscheen eerst op Turks.nl.

Volgens de docent was de verovering in 1453 door Mehmet II een ‘bezetting door een barbaarse stam’, doelend op de Ottomanen. Het zou een einde hebben gemaakt aan een ‘prachtige beschaving’ als het Oost Romeinse rijk. De verovering werd op 29 mei groots gevierd in Istanbul.

Het bericht:

Het bericht Docent ontslagen om laffe Facebook-bericht over verovering Istanbul verscheen eerst op Turks.nl.

Vlak voor de verovering woonden er slechts 50.000 mensen in de stad, terwijl het ooit de woonplaats was voor bijna 800.000 mensen. De jonge sultan Mehmet II deed er alles aan om te voorkomen dat de stad nog verder in verval zou raken door gevechten en plunderingen. Daarom vroeg hij de Byzantijnse keizer om zich over te geven, want alleen dan kon de sultan voorkomen dat de stad werd geplunderd door zijn militairen. De Islamitische regel luidt namelijk: “Als de vijand drie maal weigert zich over te geven, mogen de militairen plunderen en de inwoners gevangen nemen”. De Byzantijnen weigerden, waardoor Mehmet II dit niet kon voorkomen.

Na de verovering was Mehmet woedend. De stad werd drie dagen lang geplunderd door zijn militairen en een groot deel van de overgebleven inwoners werden gevangen genomen, tegen de zin van Mehmet in. Het stadsdeel Galata bleef gespaard, omdat de inwoners zich voor de verovering al overgaven.

Konstantiniyye was nog verder vervallen en in bronnen staat dat Fatih zelfs zijn tranen niet in kon houden toen hij zag in wat voor toestand hij de stad overnam. Hij vroeg Loukas Notaras, de laatste ‘Magas Doux’ van de stad, waarom zij zich niet over gaven. “Wij waren dat van plan, maar de Venetiërs gingen daar niet mee akkoord”, kreeg hij als antwoord. Mehmet, nu ‘Fatih’ (de veroveraar), begon direct met de werkzaamheden om zijn stad te herontwikkelen.

Inwoners
Allereerst probeerde Fatih de oude inwoners over te halen om terug te keren. Wanneer de gevluchte inwoners binnen een bepaalde tijd terugkeerden, mochten zij hun huizen terug krijgen. De schade aan hun huizen werd op kosten van de Ottomanen gerepareerd. Voordat Fatih de stad verliet in juni 1453, gaf hij de opdracht om de stadsmuren te herstellen en een paleis te bouwen op de grond waar zich nu de Istanbul-universiteit bevindt. Daar bleef het niet bij: hij gaf de opdracht om minstens 5.000 gezinnen uit verschillende delen van het rijk te laten verhuizen naar de stad. Zij mochten dan gratis wonen in leegstaande huizen.

Fatih kwam in de herfst van 1453 terug naar de stad. Hij zag dat de ontwikkelingen niet vlot verliepen. Veel arme mensen uit verschillende delen van Anatolië kwamen er wel, maar de rijke inwoners van zijn rijk weigerden te verhuizen. Istanbul had geen economie meer en de rijke families van bruisende steden als Bursa, hadden geen enkel reden om hun woonplaats te verlaten. Als reactie daarop liet Fatih in 1454 mensen uit verschillende delen van het rijk gedwongen verhuizen. Een stadsdeel dat ontstond na zo’n gedwongen verhuizing is Aksaray, die dezelfde naam draagt als een centraal-Anatolische stad.

Economie & Joden
De gedwongen verhuizingen mochten niet baten: de inwoners uit Anatolië besloten Istanbul weer te verlaten, er was immers geen handel in Konstantiniyye en daarom ook geen middel van bestaan. Als oplossing daarop liet Fatih duizenden Joden uit de Balkan verhuizen naar de stad. Zij moesten van Istanbul weer een economische trekpleister maken. Toen dit zijn vruchten begon af te werpen, besloot Fatih ook de joden, die werden onderdrukt in Europa, uit te nodigen naar zijn stad. Elk joodse gezin die besloot te verhuizen naar Istanbul, kreeg kostenloos een huis van Fatih en kregen ook belastingvrijstellingen. Fener, Balat, Samatya en Halic werden woonwijken van joden die migreerden uit Italië, Duitsland en Hongarije. Istanbul telde in 1478 zo’n 1647 joodse gezinnen.

Het eerste grote ontwikkelingsproject begon na Fatihs verovering van Servië in 1454. Hij liet zo’n 4.000 Servische gezinnen huisvesten in ruim duizend dorpen rond de stad. Daarmee moest de voedselbehoefte van de stad worden vervuld. Ook bij andere veroveringen liet hij rijken en ambachtslieden verhuizen.

In 1455 kwam Fatih terug naar Istanbul. Hij was tevreden met de voortgang. Zijn paleis was afgerond en een belangrijk deel van de stad was heropgebouwd. Hij liet alle wegen naar de stad opnieuw aanleggen en bouwde bruggen en Karavanserai’s die de stad beter bereikbaar maakten.

In de winter van 1455 nam Fatih een zeer belangrijk besluit. Hij gaf de opdracht om naast zijn paleis een grote overdekte markt te bouwen dat vandaag bekend staat als de ‘Grand Bazaar’ of ‘Kapalıçarşı’ in het Turks. Het werd een markt waar voornamelijk stoffen, bont, juwelen en sieraden werden verkocht.

Het mocht dan wel de goede kant op gaan, Fatih bleef doorgaan met zijn werkzaamheden. In 1459 verplichtte hij zijn viziers en andere belangrijke bestuurders om in elke wijk een külliye te bouwen. Külliye’s zijn gebouwencomplexen met een moskee, een medresse (school), ziekenhuis, hamam, gaarkeukens voor armen en overnachtingsplaatsen voor reizigers. Dit werd een groot succes en de stad groeide ook verder rond deze complexen.

Fatih was persoonlijk betrokken bij alle bouwwerkzaamheden in de stad. Wanneer er moskeeën of paleizen werden gebouwd, ging hij vaak op inspectie of alles naar zijn wens verloopt. In 1465 gaf hij de opdracht om een nieuw paleis te bouwen dat bijna 400 jaar lang het centrum zou zijn van het rijk: het Topkapi Paleis. Deze werd afgerond in 1478.

Istanbul werd in de periode van Fatih omgetoverd tot een bloeiende Turkse stad dat werd uitgerust met tal van paleizen, herbergen, külliye’s, hamams, markten en medresse’s. In 1478 vond er een volkstelling plaats. Daaruit blijkt dat er toen zo’n 60 tot 70 duizend mensen woonden in de stad. Dit was destijds de samenstelling van de populatie:

Groei
Slechts 25 jaar na de verovering was Istanbul twee keer drukker dan voor de verovering en in 50 jaar vervierdubbelde het inwonersaantal. Het aantal inwoners was in 1530 tussen de 400 en 500 duizend en tot het einde van de zestiende eeuw groeide het tot 700 duizend. Door de fundamenten die Fatih had gelegd, werd Istanbul een heuse wereldstad en een waardig centrum van een wereldmacht als het Ottomaanse Rijk.

Bronnen:
Halil Inalcik, 1455 Ottoman Survey of Istanbul

Het bericht Istanbul na de verovering: van ruïne naar wereldstad verscheen eerst op Turks.nl.

‘Turkse Nederlander’
In 1627 werd IJsland bestomd door zeelieden uit Algerije. Dat gebeurde onder leiding van Murat Reis, oorspronkelijk Jan Janszoon² uit Haarlem. Onze ‘Turkse Nederlander’ Jan had zich in Algerije bekeerd tot de Islam. Het land behoorde toen tot het Ottomaanse Rijk en was een belangrijke uitvalbasis voor Turkse zeeactiviteiten. Murat ‘Jan’ Reis kreeg dan ook de officiële functie van Turks Admiraal en voer onder de Ottomaanse vlag. Dat is ook de reden waarom het ‘Turkse invasie’ wordt genoemd.

Murat Reis kwam op 20 juni aan in IJsland. Veel trof hij er niet aan omdat het eiland straatarm was. Om toch niet met lege handen terug te keren, nam hij jonge en gezonde mensen mee om te verkopen als slaaf. Volgens bronnen gaat het om zo’n 400 tot 900 inwoners van het eiland. Een flink aantal, gezien het eiland toen niet veel inwoners had. 

De ‘verovering’ van IJsland door ‘de Turken’ duurde slechts 26 dagen. Op 16 juli begon de terugreis van Murat Reis richting Algerije. Uiteindelijk wisten slechts dertien gevangenen terug te keren naar IJsland. 

<sup>1. Edith Andersen, I am from Iceland 
2. Wikipedia over Jan Janszoon</sup>

Het bericht ‘Turkse Nederlander’ veroverde IJsland in 1627 namens de Ottomanen verscheen eerst op Turks.nl.

Kanunî’s dokter, Mehmed Bedreddin Kosonî, adviseerde koffie met mate te drinken. Dan zou het juist gezond zijn. Ondanks de uitspraak van de dokter dachten toenmalige Islamgeleerden er anders over.

Fatwa
In de zestiende eeuw gaven twee Sjeikh ul-Islams een fatwa (Islamitisch advies) over koffie. De Sjeikh ul-Islam was de hoogste Islamitische autoriteit binnen het rijk. De eerste die een fatwa uitbracht was de bekende Islamgeleerde Ebussuud Efendi, de Sjeikh ul-Islam onder Süleyman de Grote.

De vraag die gesteld werd aan Ebussuud Efendi over koffie was als volgt:
“Zeyd, mütâla’aya kuvvet için yâhud hazm-i ta’âm için kahve içse helâl olur mu?”
Vertaald: Is het halal als men koffie drinkt om de geest of de vertering te stimuleren?

Zijn antwoord:
“Feseka, âlet-i lehv ü fücûr ile içtikleri mekrûhu, adam ist’mâl mi eder?”

Vertaald: Waarom zou je dat walgelijke spul willen benutten, wat zondaars en opruiers drinken tijdens het feesten en het spelen van spellen?

De fatwa van Ebussuud Efendi had dus niet te maken met het verslavend effect van koffie of de effecten op de gezondheid. Dat zien we aan zijn antwoord. Het ging er om door wie het vaak werd genuttigd. Koffie was een populaire warme drank onder bezoekers van koffiehuizen, die het dronken na het nuttigen van alcohol en tijdens het spelen van bordspellen, wat toen als ongepast werd beschouwd destijds. Samen met deze fatwa werden de koffiehuizen gesloten in 1568 omdat ze steeds meer begonnen te lijken op de Meyhane’s (drankhuizen). Ondanks het verbod telde Istanbul rond die tijd zo’n 600 kleine en grote koffiehuizen en koffiewinkels.

Koffieliefhebbers moesten na de dood van Ebussuud Efendi zo’n 20 jaar wachten voordat ze in volle vrijheid mochten genieten van hun favoriete drank. Bostanzâde Mehmed Efendi, die de Sjeikh ul-Islam was tussen 1589 en 1598, gaf in 1592 een uitgebreide fatwa waarin hij de voordelen van koffie beschreef en daarmee koffie weer als halal verklaarde.

Murat IV: Een streng verbod op koffiehuizen
Het meest scherpe verbod op koffie, maar ook op drank, zien we in de tijd van Sultan Murat IV (periode 1623 tot 1640). Na een brand die een belangrijk deel van Istanbul verwoestte, was hij ervan overtuigd dat de brand werd veroorzaakt door bezoekers van koffiehuizen die tabak rookten. Hij legde een verbod op alle koffiehuizen in het hele rijk. Alleen al in de wijk Eyüp van de hoofdstad werden 120 koffiehuizen gesloopt. Maar ook dat was een politiek besluit: koffiehuizen waren ontmoetingsplaatsen voor opstandelingen en opruiers die het rijk onstabiel maakten. Hieraan wilde Murat IV een einde maken: met succes. Het verbod werd overigens later door Mehmed IV teruggedraaid.

<sup>Bronnen:
1. Ertuğrul Düzdağ, 1972. Ebussuud Efendi Fetvalari, ISBN 978-605-5257-06-4
2. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. Kahve.</sup>

Het bericht In de tijd van Süleyman de Grote werd koffie haram verklaard verscheen eerst op Turks.nl.

De Ottomaanse Sultan Abdulmecid toonde veel inzet voor een aansluiting van de Devlet-i Aliyye (zoals de Ottomanen zichzelf noemden) bij de toenmalige Europese landen. In 1839 werden er grote hervormingen doorgevoerd waarmee ook het dagelijkse leven in het rijk zou veranderen. Zo voerden de Ottomanen, naast bestuurlijke hervormingen, dagelijkse hervormingen door: ze gingen een broek dragen en aten aan tafel. Toch vonden Europeanen dit onvoldoende en zij eisten meer hervormingen van de Ottomanen; hetzelfde knelpunt als het huidige Turkije. 

Terwijl de onderhandelingen in volle gang waren, kregen de Turken te maken met een ander probleem: de invasie van de Krim door de Russen in 1854. De Engelsen en Fransen vonden dat de invasie ook voor hun een dreiging zou vormen en gingen, samen met de Turken, in oorlog tegen Rusland. Ook stonden Oostenrijk en Sardinië aan de kant van de Turken. Na de verovering van Sebastopol door de geallieerden in 1855, vroegen de Russen om een wapenstilstand.

Een maand voordat de Vrede van Parijs werd uitgeroepen, voerde de toenmalige Sultan Abdulmecid een grote hervormingswet door: de zogehete ‘Islâhat’. Daarmee wilde hij zeker weten dat zijn land toegelaten zou worden in het Europees Concert. Met succes, want op 30 maart 1856 werd de Vrede van Parijs gesloten tussen Rusland, het Ottomaanse Rijk, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Sardinië. Hierin werd bepaald dat de Ottomanen deel uitmaken van het Concert van Europa. Daarmee werden Turken officieel op papier erkend als Europeanen.

Geen succes
Veel hadden de Ottomanen niet aan de lidmaatschap van de toenmalige ‘Europese Unie’. Toen landen als Frankrijk en Oostenrijk hun macht verloren, kondigde Rusland aan zich niet meer te houden aan de Vrede van Parijs. De bemoeienis van Europa maakte de Ottomanen bij elke ingreep alleen maar kleiner en zwakker. Nadat de Balkanoorlog en de Eerste Wereldoorlog werd het lidmaatschap van de Ottomanen als vergeten beschouwd. Daarmee eindigde het eerste Europese avontuur van de Turken als één grote afgang.

Het bericht Turkije eigenlijk al sinds 1856 lid van de Europese Unie verscheen eerst op Turks.nl.

De ophef rondom het secularisme begon toen İsmail Kahraman, een AKP-kamerlid, ervoor pleitte dat het secularisme niet wordt opgenomen in een mogelijke nieuwe grondwet voor het land. Zijn uitspraak stuitte op zware kritiek van zowel de nationalistische partij MHP als de republikeinse volkspartij CHP.

Op social media zijn de reacties gemengd: De tegenstanders zijn zeer fel en eisten dat Kahraman verooreeld wordt wegens inbreuk op de grondwet, wat strafbaar is in het land. Ook waren er voorstanders: Een deel van AKP’ers vinden dat Turkije af moet zien van het secularisme en dat er een Islamitisch grondwet moet worden ingevoerd.

Ottomaanse Rijk
Veel voorstanders geven het Ottomaanse Rijk als voorbeeld als een succesvol land dat met de sharia werd bestuurd, dat terwijl dit wordt tegengesproken door Turkse historici. Volgens Halil Inalcik, de belangrijkste Turkse historicus, werden Islamitische wetten enkel toegepast bij het straffen van criminelen. Maar ook daar werden vele straffen gematigd: Zo werd het afhakken van handen bij diefstal afgeschaft in de beroemde wetboek van Mehmed II (Fatih). Dit werd omgezet in een geldstraf van 200 akçe (Ottomaanse munteenheid). Ook het stenigen bij overspel werd nooit toegepast. Het rijk zelf werd bestuurd met Kanunname’s, oftewel wetten die de Sultan zelf schreef.

Verder verdienden de Ottomanen veel geld aan produceren en exporteren van wijn naar Europa, blijkt uit belastinggegevens die teruggaan tot de regeerperiode van Suleyman de Grote. Evliya Celebi, de bekende Ottomaanse reiziger (17e eeuw), zegt in zijn boek dat er ruim duizend meyhane’s (tavernes) waren in Istanbul in de tijd van Murat IV. Oorspronkelijk waren deze enkel toegankelijk voor niet-moslims, maar daar hield lang niet iedereen zich aan. 

Naast de Meyhane’s waren er ook bordelen actief in het rijk, iets dat ten strengste verboden is in de Islam. Uit Ottomaanse archieven blijkt dat deze enkel geopend mogen worden met een toestemming en moesten dus ook belasting betalen. Was dat niet het geval, of bleek het dat er ook moslimvrouwen werken, werden deze gesloten. Dat is te zien in Ottomaanse archieven:

Het bericht Premier: Secularisme blijft in grondwet verscheen eerst op Turks.nl.

Het schilderij geeft een indruk van de inhuldiging van Osman II in 1618 bij de Hagia Sophia in Istanbul. Aan de linkerkant is zijn moeder Mahfiruz Hatice Sultan te zien. Hijzelf is aan de rechterkant van het schilderij. Bovenaan in het midden zien we Hoca Omer Efendi met een Koran in zijn handen. Hij was de toenmalige religieuze leider van het rijk. Aan twee kanten van Omer Efendi zijn muzikanten te zien. In het midden zijn draaiende derwisjen.

Osman werd in 1622, slechts vier jaar na zijn inhuldiging, afgezet en vermoord. Omdat hij slechts 14 was toen hij de troon van zijn vader overnam, wordt hij nu nog ‘Genç Osman’ (Jonge Osman) genoemd.

Mogelijk wordt het schilderij vertoond in het Topkapipaleis in Istanbul, het voormalige thuis van de Sultans. De naam achter het werk is mogelijk een kunstschilder uit Oostenrijk dat met de Ambassadeur meereisde naar Istanbul.

Details:

Het bericht Schilderij inhuldiging Osman II gekocht door Turkije verscheen eerst op Turks.nl.

Voor de Istiklal-mars was er echter iets vergelijkbaars dat door het hele land werd geluisterd, namelijk de Neşide-i Zafer, oftewel ‘De Victoriemars’ die was geschreven voor de ‘Ittihat ve Terakki’.

Na de revolutie van De Jonge Turken in 1908 werden de leiders van de politieke partij ‘Ittihat ve Terraki’ (Eenheid en vooruitgang) gezien als ware helden die het rijk zouden redden. Foto’s van de jonge en knappe bestuurder van de partij, Enver pasja, waren dagelijks te zien in kranten. Zijn roem bleef stijgen nadat hij de Turkse stad Edirne kon bevrijden uit de handen van de Bulgaren. 

Tot aan de definitieve nederlaag van de Ottomanen en de Engelse bezetting van Istanbul in 1918 bleef de Ittihat ve Terakki aan de macht van het rijk. In deze korte periode werd de Victoriemars gezien als het ware volkslied van het land waar ook de namen van de pasja’s Enver en Niyazi in voorkomen. “Lang leve het land! Lang leve het volk! Lang leve Ottomanen! Lang leve het glorieuze leger!” klinkt het refrein. Het is geschreven door Fehime Nuzhet Hanim, gecomponeerd door Leyla Saz en gezongen door Hafız İbrahim Efendi.

Luister ‘m hier:

Vicdân-ı muâzzam olan Osmanlılarız biz
Peymanına kanın koyan Osmanlılarız biz
Arzusunu pek güç bulan Osmanlılarız biz
Azminde sebatkâr olan Osmanlılarız biz
Enverle Niyazi, unutulmaz bu isimler
Tarih-i medaniye emanet bu cisimler
Yaşa vatan çok yaşa!
Yaşa millet çok yaşa!
Yaşasın Osmanlılar!
Yaşasın şanlı ordu!

Het bericht Dit was het ‘Ottomaans Volkslied’ verscheen eerst op Turks.nl.

Sinds 2012 was de TIKA opzoek naar het graf waar de ingewanden van Süleyman I zijn begraven. Dankzij de aanwijzingen van Evliya Çelebi (1611-1682), een belangrijke Turkse reiziger, werden de restanten gevonden van een Ottomaanse nederzetting die hij beschreef als ‘grafskasteel’.

Onderzoekers zijn er voor 99% van overtuigd dat zich daar het graf bevindt van de belangrijke Ottomaanse heerser. Er is namelijk een bouwwerk ontdekt dat zes hoeken kent. Dat werd in de tijd van Süleyman I enkel toegepast op religieuze gebouwen. Omdat het geen minaret heeft en dus geen moskee is, hebben onderzoekers vastgesteld dat het gaat om een mausoleum. 

De Ottomaanse sultan kwam om het leven tijdens het Beleg van Szigetvár. Om moedeloosheid onder de militairen te voorkomen werd hij ter plekke begraven en werd zijn dood geheim gehouden. Zijn ingewanden werden uit zijn lichaam gehaald om het rotten van zijn lichaam te vertragen. Hij werd later overgebracht naar Istanbul waar hij werd begraven, maar zijn ingewanden werden achtergelaten.

Selim II, de zoon en opvolger van Süleyman I, liet later een mausoleum bouwen bij de plek waar de ingewanden van zijn vader waren begraven. Het werd na zo’n 150 jaar door militairen van het Habsburgse rijk gesloopt. Sindsdien was het een raadsel waar het graf zich precies bevond.

In april gaan de onderzoekers bekendmaken waar het graf zich bevindt.

Het bericht Graf Süleyman de Grote gevonden verscheen eerst op Turks.nl.

Het is de eerste modeshow van de mode-ontwerpster. Ze leeft in New York en heeft gestudeerd in Turkije en Italië (Milano). Zie hieronder de collectie:

Het bericht Modeontwerpster presenteert collectie ‘Ottomaanse Harem’ verscheen eerst op Turks.nl.

Verder waarschuwt Abdülhamit II ervoor dat de boerka gebruikt kan worden om misdaden te plegen. Hij geeft ook een voorbeeld: Recentelijk was een vrouw thuis beroofd door een man die een boerka droeg.

Volgens onderzoeker Murat Bardakci werd de wet streng gehandhaafd in en rond het Yildizpaleis waar de sultan toen verbleef, maar werd in de rest van het rijk nooit echt uitgevoerd. De wet is opgeslagen in het Ottomaans archief onder nummer 99887.

Een deel van de wettekst, dat uit de mond van Abdülhamit II is geschreven door zijn eerste secretaris (başkatip):

“Net zoals dat deze boerka’s in strijd zijn met de plichten van Islamitische vrouwen, kan het ook gebruikt worden door mannen met kwaadaardige ideeën. Recent viel een man, gekleed in een boerka, een vrouw thuis aan en gooide haar bezittingen uit het raam. 

Gezien de schade dat het geloof en de staat hierdoor kan leiden, moet het dragen van een boerka worden verboden middels de personen in kwestie op een gepaste manier te waarschuwen. Dit is een bevel van de Sultan.”

Orginele wettekst:

Het bericht Boerka verboden in Ottomaanse Rijk in 1892 verscheen eerst op Turks.nl.

Murat Bardakçı, journalist die voornamelijk bekend is om historisch onderzoek, schreef hierover in een column. Het blijkt dat ‘ramadanfeest’ een term is die slechts sinds enkele decennia in gebruik is. “Nu noemen we het Ramadanfeest, maar vroeger was het bekend als Suikerfeest”, schrijft hij. In brieven en officiele geschriften werd voornamelijk ‘eid’ gebruikt, wat Arabisch is voor feest. Een onderscheid tussen suiker- en offerfeest werd toen meestal niet gemaakt, omdat het wel bekend was waar men het over had. Werd dat wel gedaan, gebruikten Turken een verturkste uitspraak van ‘Eid al-Fitr’, namelijk ‘ıyd-i fıtr’.

De Ottomanen hadden destijds geen traditie waarbij men suikerwaren serveerden aan elkaar tijdens feestdagen. Suiker was immers erg zeldzaam. Waar komt het woord suikerfeest (şeker bayramı) dan vandaan? Voor het antwoord moeten we enkele eeuwen terug.

Ottomaanse moslims zagen het suikerfeest, de afsluiting van de Ramadan, toen als een juiste moment om hun dankbaarheid naar Allah toe tot uitdrukking te brengen. Het Turkse woord voor dankbaarheid is ‘şükür’. In volkstaal werd het woord eid (of ıyd) al snel vervangen door ‘şükür’, waardoor ‘şükür bayramı’ (feest van dankbaarheid) de voornaamste term was geworden voor het suikerfeest.

Volgens Bardakçı is het woordje ‘şükür’ langzaam omgevormd tot ‘şeker’ (suiker). Als reden hiervoor geeft Bardakçı een leesfout. In het oud-Turkse geschrift (met Arabische letters), werden zowel şükür als şeker op dezelfde wijze geschreven, wat voor een langzame maar zekere verandering heeft gezorgd.

Ramadanfeest (ramazan bayramı) is een term die door sociale en politieke redenen is geadopteerd, zegt de onderzoeker. Mensen waren van mening dat het woordje ‘suikerfeest’ het belang van deze feestdagen niet genoeg weerspiegelt, waardoor ‘ramadanfeest’ werd toegeeigend.

Het bericht Suikerfeest of Ramadanfeest? Welk woord gebruikten de Ottomanen? verscheen eerst op Turks.nl.

Vernieling
Na de media-aandacht werd het standbeeld twee keer vernield. Zo was een stuk van de smartphone gebroken en ontbrak een deel van zijn zwaard. De gemeente heeft het weer hersteld en nu neemt het in populariteit toe. Afgelopen week zouden er minstens 5.000 selfies zijn genomen naast het standbeeld.

Zo ziet het eruit:

Het bericht Selfie-Ottomaan is een hit verscheen eerst op Turks.nl.

Vernieling
Na de media-aandacht werd het standbeeld twee keer vernield. Zo was een stuk van de smartphone gebroken en ontbrak een deel van zijn zwaard. De gemeente heeft het weer hersteld en nu neemt het in populariteit toe. Afgelopen week zouden er minstens 5.000 selfies zijn genomen naast het standbeeld.

Zo ziet het eruit:

Het bericht Selfie-Ottomaan is een hit verscheen eerst op Turks.nl.

‘Aynali Gözde’, vertaald ‘Gözde en haar spiegel’. Eén van de meest bekende werken van Müşfik.

Müşfik wordt benoemd als de eerste vrouwelijke docent van de schone kunsten academie in Istanbul (enkel voor meisjes toegankelijk) genaamd ‘Inas Sanayi Nefise Mektebi’. Daar werd ze later aangesteld als directeur.

Haar hele leven lang was ze met kunst bezig. Van schilderen tot muziek; overal had ze aandacht voor. Maar haar hart viel toch voor het schilderen. Er zijn in totaal 150 werken van Müşfik geregistreerd waarvan 32 in Turkije, 36 in Italië, 23 in Frankrijk en 60 in Amerika aanwezig zijn.

Ze was de dochter van de heer Rasim Pasha. Dankzij zijn contact met de toenmalige Sultan II. Abdulhamit is ze een leerling geworden van de Paleisschilder Zonaro. Ook heeft ze studies gevolgd in Rome en Parijs.

Het was een meisje met ambitie en lef. Op haar 17e is ze met een vals paspoort, haar grote Italiaanse liefde achterna, gevlucht naar Italië en van daaruit naar Parijs. In Parijs huurde ze een huis en gebruikte dat ook als atelier. Door een kamer te verhuren kon ze haar kosten verdienen. Haar echtgenoot De heer Müşfik heeft ze ook op deze manier leren kennen.

Na haar terugkeer in Istanbul heeft ze kennisgemaakt met andere kunstenaars. In samenwerking heeft ze “edebiyat-i Cedide Resmi” gemaakt. Hierin heeft zij gedichten van verscheidene schrijvers vertaald in schilderijen. Ook heeft ze de dichters zelf geportretteerd. Het eerste Mask werk in Turkije is ook een werk van Müşfik, die van Tevfik Fikret.

Haar verdere leven heeft ze in Amerika doorgebracht waar ze in de jaren 1938-1939-1943 heeft meegedaan aan internationale tentoonstellingen. Door haar liefde in kunst heeft ze haar aristocratische leven achtergelaten en een bohemien leven geleid en gestorven in armoede.

Mihri Müşfik is het symbool van vrouwenkracht. Ze was een belangrijke vrouwelijk figuur van haar tijd en staat nog altijd als idool voor de meeste vrouwen in onze tijd. Er is ook een boek over haar geschreven en een vereniging naar haar genoemd. Ze was, hip gezegd, een echte “trendsetter”. Haar werken kunnen bezichtigd worden in het Louvre museum (Parijs) en in het Sakip Sabanci museum (Istanbul).

Meer van haar werken:

Het bericht De eerste Turkse kunstenares: Mihri Müşfik verscheen eerst op Turks.nl.

De Arabische cultuur was Churchill niet vreemd. Hij was als jonge militair twee keer gestationeerd in India in het grensgebied met Afghanistan. Aan het einde van de 19e eeuw nam Winston deel aan de Slag van Karari in Soedan.

Turks.nl / Halim Gökduman

Het bericht Churchill bijna moslim verscheen eerst op Turks.nl.

De volledige tekst in het Engels:

“With my beneficence, I, Sultan Mehmet Khan, allow the Bosnian priests to pray in your churches and live in our country without fear. No person, either from my viziers or my citizens, shall ever hurt you. I solemnly swear on God, the Prophet, the Koran and the sword I am girding that their lives and goods are under my guarantee as long as they obey me.”

Het bericht Betekenisvol cadeau van Erdogan aan Paus verscheen eerst op Turks.nl.

Abanoz had een perfecte ligging: In de luxe wijk Beyoglu tussen de drukke winkelstraten Beyoglu en Tarlabasi. Niet ver van het huidige Taksimplein en de haven van Galata, wat van Abanoz een vaste stop maakte van Ottomaanse matrozen. Ook was het in trek bij Franse en Britse bezettingstroepen tijdens de Bezetting van Istanbul tussen 1918 en 1923.

Abanoz was thuis voor zowel luxe bars als goedkope tavernes waar de prostituees actief waren. Tijdens de eerste jaren van de Turkse Republiek werden de bordelen verboden. Echter, toen illegale prostitutie de pan uit rees in de stad had de overheid geen ander keus: Abanoz werd opnieuw het Red Light District van de stad.

In 1970 was het zover: Er kwam een einde aan Abanoz. Het werd gesloten om nooit meer geopend te worden. De straatnaam werd veranderd in ‘Halas’, wat het Ottomaanse woord is voor ‘verlossing’. Er bevinden zich nu kunstgalerijen, hotels, cafés en winkels.

Er zijn maar weinig foto’s van Abanoz. De bekende foto’s komen van Osep Minasoğlu, een belangrijke fotograaf in Turkije in de jaren ’60 en van Ara Güler, mogelijk de beste Turkse fotograaf ooit. Er is slechts 1 foto bekend dat is genomen tijdens de bezetting van Istanbul.

(Klik op de foto’s voor ongecensureerde versies)

‘Abanoz’ fotoserie van Osep Minasoğlu

Abanoz, van fotograaf Ara Güler

Een Amerikaanse soldaat bij Abanoz in 1947.

Het bericht Abanoz: Het vergeten Red Light District van Istanbul verscheen eerst op Turks.nl.

Zo ziet het er uit:

Het bericht Cumalıkızık: Het laatste stukje Ottomaanse Rijk in Turkije verscheen eerst op Turks.nl.

Abdülhamit II gaf de opdracht om een grote synagoge te bouwen nadat er dertien andere synagogen uitbrandden bij een grote brand in de stad in 1905. Twee jaar later werd de synagoge geopend.

Het gebouw is volledig vernieuwd aan de hand van oude foto’s van de synagoge. Na heropening zal het voornamelijk actief zijn als cultureel centrum, maar kan ook gebruikt worden als gebedshuis door de Joodse gemeenschap in Turkije.

Anadolu Agency / Turks.nl

Zo zag het er voorheen uit:
 

Het bericht ‘Grote Synagoge’ in Edirne gerestaureerd verscheen eerst op Turks.nl.

Het bord is afkomstig uit rond 1510. İznik is een Turkse stad dat bekend staat om de keramiekindustrie, waar het bord is gemaakt. İznik-tegels werden gebruikt in vele historische moskeeën in Turkije, zoals de Sultan Ahmetmoskee.

Volgens Sara Plumby, hoofd van de Islamitische afdeling van Christie’s Auctions vindt het een teken dat er een groeiende vraag is naar Islamitische en Indische kunst. 1.4 miljoen pond is de hoogste prijs dat is betaald voor keramiek dat afkomstig uit de Islamitische wereld.

© Turks.nl

Het bericht Ottomaanse ‘İznik’ bord geveild voor recordbedrag verscheen eerst op Turks.nl.

“Elk aanval op de tombe door het Assad-regime of extremisten geeft ons het recht om het stuk grond te verdedigen” zei minister davutoglu van buitenlandse zaken. Er bevinden zich 25 Turkse militairen. 

Suleyman Shah was de vader van Ertuğrul, die, op zijn beurt, de vader van Osman I, de stichter van het Ottomaanse Rijk, was. De tombe is een heilige plaats voor Turken. Geografisch gezien ligt het binnen Syrië, maar door het verdrag van Lausanne heeft Turkije recht om daar de Turkse vlag en een erewacht te plaatsen.

(c) Turks.nl

Het bericht Turkije dreigt met aanval Syrië om Turks grondgebied verscheen eerst op Turks.nl.

Nadat er de laatste jaren twee Turkse universiteiten geopend zijn in Sarajevo, heeft er een grote toestroom van Turkse studenten en dus ook Turkse cultuur naar de Bosnische hoofdstad plaatsgevonden.

Turkse investeringen in de Balkan zijn enorm gegroeid. Zelfs in Servie en Kroatie, waar overwegend Christenen wonen die de Ottomaanse Sultans eerder zien als bezetters dan bevrijders, doen de Turken zaken. Tenslotte diende Turkije de afgelopen jaren ook nog als bemiddelaar tussen voormalige vijanden in de Balkan.

Door deze groeiende aanwezigheid heeft Turkije een grote invloed gekregen in de Balkanregio, precies op het moment dat het vooruitzicht op toetreding tot de Europese Unie zeer dubieus lijkt.

”Turkse leiders werken aan een nieuwe Ottomaanse Rijk, een meer vriendelijke”, zegt Amir Zukic, het hoofd van de Turkse Anadolu persbureau in Sarajevo. ”Turkije, een voormalige regionale grootmacht, wil een grote comeback maken.”

De aanwezigheid van Turkije was grotendeels latent voor meer dan 40 jaar, toen de Balkan nog onderdeel was van een communistisch Joegoslavië die niet ontvankelijk was voor Turkse religieuze en historische invloeden. Maar toen Joegoslavië begin Jaren 90 uit elkaar viel, begon Turkije hulp te sturen naar de islamitische bevolking in Bosnië. Sindsdien heeft de Turkse financiering bijgedragen aan de reconstructie van oude monumenten uit het Ottomaanse tijdperk, die destijds het doelwit waren van vernietiging op basis van etnische motieven.

Tegenwoordig is het moeilijk de Turkse invloeden in de regio over het hoofd te zien. Turkse leiders bezoeken de Bosnische hoofdstad Sarajevo regelmatig en er wordt binnenkort een nieuwe Turkse ambassade gebouwd. Billboards adverteren veelvuldig retourtickets naar Istanbul voor de prijs van 74 dollar. En vanaf dit jaar is de bekende Turkse soap over de Ottomaanse sultan Suleyman de Grote, ‘Muhtesem Yuzyil’, te zien op de Bosnische zenders.

Uitwisseling van studenten.
De grootste Turkse invloeden zijn echter zichtbaar via de twee, door de Turkse staat gerunde universiteiten in Sarajevo. Hier zitten ook voornamelijk Turkse studenten op.

Op de Internationale Universiteit van Sarajevo moeten studenten de hoofdingang van het gebouw betreden onder toeziend oog van Sultan Mehmet de Veroveraar, de Ottomaanse heerser die in 1463 de Islam introduceerde in Bosnië.

De particuliere universiteit wordt gesteund door Turkse zakenmensen die nauwe banden hebben met de politieke partij van Turkse premier Recep Tayyip Erdogan. De school opende haar deuren in 2004 en heeft hedendaags 1500 studenten. Met de aanleg van een nieuw gebouw wil de universiteit haar capaciteit vergroten naar 5000 studenten.

De lessen worden er gegeven in het Engels en er geldt een Westers curriculum op praktische studies zoals handel en bouwkunde. Zowel de Turkse als de Bosnische studenten vinden echter dat de uitwisseling van culturele invloeden één van de grootste pluspunten van de universiteiten is. Zo moet bijvoorbeeld elke cohort de taal van de andere groep leren.

Vertaling: Turks.nl / Esra Çakar

Het bericht Turkije werkt aan nieuw Ottomaanse Rijk in de Balkan verscheen eerst op Turks.nl.

De serie ‘Muhteşem Yüzyıl’ vertaald ‘Schitterende Eeuw’ gaat vooral over het prive-leven van Sultan Süleyman I. Tijdens zijn periode kende de Ottomaanse staat de meest uitgebreide grenzen. De Turkse premier Erdogan had kritiek op de serie, omdat Süleyman “zijn hele leven op een paard heeft doorgebracht”. Dus het een verdraaiing is van de feiten omdat hij in Muhteşem Yüzyıl vooral in zijn paleis bezig is met zijn harem.

Volgens de regerende Ak Partij is de wetsvoorstel niet in opdracht van de premier, maar het gevolg van duizenden klachten die binnen zijn gekomen bij mediawaakhond RTÜK.

De serie, die trouwens een kijkcijferhit is in Turkije en Arabische landen wordt mogelijk in de eerste maanden van 2013 van de buis gehaald.

© Turks.nl

Het bericht Mogelijk verbod op historische tv-serie ‘Muhteşem Yüzyıl’ verscheen eerst op Turks.nl.