Zijn tegenstanders zijn bang dat hij zo zijn macht en invloed in overheidsapparaten zal vergroten voor een autocratische regeerstijl.

Opvolger
Erdoğan was sinds 2003 de premier van Turkije. Hij zal worden opgevolgd door Ahmet Davutoğlu, huidig minister van buitenlandse zaken.

Het bericht Erdoğan beëdigd als president verscheen eerst op Turks.nl.

Timmermans zal ook de gelegenheid krijgen om regeringsleiders en ministers te spreken over de situatie in het Midden-Oosten.

Het kabinet heeft Erdoğan eerder al gefeliciteerd met de overwinning. Daarbij is de hoop uitgesproken dat hij het presidentschap ‘op een inclusieve manier zal vervullen, op basis van de waarden die onze beide landen delen’.

Erdoğan werd op 10 augustus gekozen als president van Turkije. Zijn opvolger wordt minister Davutoğlu van buitenlandse zaken. Davutoğlu werd woensdag gekozen als de nieuwe leider van de regerende AK Partij. De komende dagen krijgt hij de opdracht om een nieuw regering te vormen.

Het bericht Timmermans in Turkije voor Erdoğan verscheen eerst op Turks.nl.

Eerder werd al bekendgemaakt dat Davutoğlu de opvolger zal zijn van Erdoğan, die op 10 augustus werd gekozen als president.

Davutoğlu was de enige kandidaat bij het partijcongres. Hij kondigde aan een serie hervormingen in het leven te zullen roepen betreft de economie, onderwijs en de rechten van minderheden in het land. Het vredesproces met de PKK wordt hervat en toetreden tot de EU blijft een belangrijk doel voor de kersverse partijleider.

President
Donderdag zal Erdoğan officieel aantreden als premier. Hij zal Davutoğlu direct de opdracht geven om een nieuw regering te vormen. Welke ministers er vervangen zullen worden, is nog onbekend.

Het bericht Davutoğlu nieuwe leider AK Partij verscheen eerst op Turks.nl.

Davutoğlu werd in 2009 benoemd tot minister van buitenlandse zaken. Hij leidde een ‘zero conlicts’ beleid met buurlanden van Turkije. Zo werden er goede banden opgebouwd met buurlanden als Griekenland, Bulgarije en zelfs Armenië. De banden met Syrië waren sterk totdat er een burgeroorlog uitbrak. Ook is Turkije geen beste vrienden meer met de centrale regering van Irak, omdat er Turkse oliecontracten lopen met het Koerdische noorden van het land. Dat gebeurde deels tegen de zin in van voormalig Iraakse premier al-Maliki. 

In uitgelekte WikiLeaks-documenten werd minister Ahmet Davutoğlu door de VS bestempeld als een ‘gevaarlijke neo-Ottomanist’ dat een ‘nieuwe Ottomaanse Rijk’ wil stichten dankzij sterke banden met de Balkan en het Midden-Oosten.

Davutoğlu zal ook de verkiezingscampagne van de AK Partij leiden. In 2015 zullen de Turkse parlementsverkiezingen gehouden worden.

Andere potentiele premierkandidaten waren vicepremier (Economie) Ali Babacan, Erdoğan’s adviseur Numan Kurtulmuş en president Gül zelf. De naam van Gül werd uitgezonderd toen bekend werd dat de regeringspartij haar partijcongres houdt op 27 augustus. Gül zal pas aftreden op 28 augustus.

Het bericht Officieel: Davutoğlu wordt premier verscheen eerst op Turks.nl.

Davutoğlu is sinds 2009 de Turkse minister van buitenlandse zaken.

“Zo te zien wordt deheer Ahmet de vervanger. Ik was degene die hem meetrok in de politiek” zei de president. Na het verstrijken van zijn ambtstermijn belooft hij actief te worden in de AK Partij, waar hij een medeoprichter van is. 

Op 27 augustus kiest de regerende AK Partij een nieuwe partijleider, die ook de nieuwe premier zal worden. Eerdere speculaties waren dat Gül de vervanger van Erdogan zou worden. Dat gaat niet meer door, omdat Gül pas op 28 augustus weer actief mag zijn in een politieke partij.

De keuze van de regeringspartij om het congres op de 27de te houden zorgde voor veel vraagtekens. Enkele kranten beweerden dat er een spanning bestaat tussen Gül en zijn oude partij.  Gül verwerpt deze beweringen en zegt dat hij zich volop zal inzetten om de partij vooruit te helpen.

Het bericht Nieuwe premier Turkije bekendgemaakt verscheen eerst op Turks.nl.

1. Latife Hanım

Latife Hanım werd geboren in 1898 in Izmir. Ze was voor slechts twee jaar getrouwd met Atatürk, tussen 1923 en 1925.

2. Mevhibe İnönü

Geboren in 1897 en leefde samen met de tweede president İsmet İnönü in de ‘Köşk’, het presidentieel paleis van Turkije. Tussen 1938 en 1950.

3. Reşide Bayar

Reşide Bayar, echtgenote van Celal Bayar was vanaf 1950 de first lady, totdat haar man in 1960 na een staatsgreep werd afgezet.

4. Melahat Gürsel

Melahat Gürsel mocht zes jaar leven in de Köşk, totdat haar man in 1966 moest stoppen om zijn gezondheidstoestand.

5. Atıfet Sunay

Echtgenote van Cevdet Sunay, verbleef van 1966 tot 1973 in de Köşk.

6. Emel Korutürk

Emel was de first lady van het land van 1973 tot 1980.

7. Sekine Evren

Sekine was de echtgenote van Kenan Evren. Ze overleed in 1982, twee jaar nadat Evren aan de macht kwam. Gerucht is dat ze weigerde om te wonen in het presidentieel paleis, omdat haar man na een staatsgreep aan de macht kwam.

8. Semra Özal

In 1989 werd Turgut Özal president. Semra Özal was de first lady totdat haar man in 1993 overleed.

9. Nazmiye Demirel

Echtgenote van Süleyman Demirel, woonde tussen 1993 en 2000 in de Köşk.

10. Semra Sezer

Tussen 2000 en 2007 was Semra Sezer de first lady, echtgenote van de 10de president Ahmet Nejdet Sezer.

11. Hayrünnisa Gül

Eerste first lady in de Turkse geschiedenis die een hoofddoek draagt, de echtgenote van Abdullah Gül. Tussen 2007 en 2014.

12. Emine Erdoğan

Haar man is op 10 augustus gekozen als president: Recep Tayyip Erdoğan. Eind augustus wordt zij officieel de first lady.

Het bericht Alle Turkse first ladies op een rij verscheen eerst op Turks.nl.

Ook in Nederland is hij populair onder de Turkse Nederlanders. Echter, er staan eveneens steeds meer mensen lijnrecht tegenover de nieuwe president van Turkije, mede vanwege de polariserende taaldie hij in de aanloop naar deze verkiezingen heeft geuit. De vraag die dan ook rijst is hoe de verkiezingen de onderlinge verhoudingen tussen Turkse Nederlanders zal beïnvloeden.

Het is geen wonder dat in de huidige geglobaliseerde wereld de ontwikkelingen in een land zich niet beperken tot enkel binnen diens landsgrenzen. De presidentsverkiezingen lieten en laten Turkse Nederlanders niet onbewogen. Dit jaar mochten Turken in het buitenland voor het eerst stemmen en hoewel de opkomst in Nederland met iets minder dan 6% redelijk aan de lage kantwas, zijn de aandacht voor en gevolgen van deze verkiezingen van veel grotere proporties.

Fysiek hier, mentaal daar?
De afgelopen maanden ben ik bijna dagelijks gaan inzien hoezeer Turkse Nederlanders, inclusief ikzelf, zich met Turkse aangelegenheden bezighouden. Hoewel het merendeel van de onderwerpen de Turkse politiek aangaan, voelt het gros van de Turkse Nederlanders zich betrokken bij de onderwerpen en vertegenwoordigd door de Turken aldaar. Kennelijk is de liefde wederzijds aangezien Turkse Kamerleden ook Nederland hebben bezocht tijdens de afgelopen maanden en hebben gesproken in verscheidene moskeeën, waarbij zij ook overeenkomstige retoriek met die van Erdogan uitten. De ontwikkelingen aldaar worden dus op de voet gevolgd alhier en de sympathie voor een sterke leider, zoals Erdogan dat is, wordt zodoende ook overgedragen naar Turkse Nederlanders. En met succes, aangezien bijna 78% van de stemmers in Nederland voor Erdogan heeft gekozen. Dat is 26% meer dan in Turkije.

Waar de schoen wringt
Dit is dan ook waar de schoen wringt. Hoewel het om de eerste gekozen president van Turkije gaat, op democratische wijze, werd op weg naar Erdogan zijn ‘nieuwe Turkije’ deze presidentsverkiezingen en de lokale verkiezingen van afgelopen maart als de strijd voor de ‘milli irade’ (‘de wil van het volk’) gelanceerd. Dit was, aldus Erdogan, ‘een nieuwe fase wat zo belangrijk is als de Bevrijdingsoorlog dat was’. Vlak na de Eerste Wereldoorlog werden bij de Turkse Bevrijdingsoorlog het volk, met al diens diversiteit, opgeroepen te mobiliseren tegen de vijand van buitenaf een eind aan Turkije wilde maken. Dit werd in grote getallen, met succes gedaan. Nu bijna een eeuw later zouden de huidige vijanden -waarbij Europa (Nederland incluis), Amerika en Israël expliciet werden genoemd- die destijds afgehouden werden, ditmaal met een interne vijand samengespannen hebben en het gemunt hebben op het succes van Erdogan en consorten. Een ‘alles of niets’-gevecht dus. Bijzonder is dat dit soort taalgebruik pas dagelijks werd gebezigd nadat er in december 2013 een grootschalig corruptieschandaal uitbrak waarbij een arrestatiebevel voor vier zonen van ministers van de AK-partij waren.

Wanpraktijken en diens naschokken in Nederland
Wanneer we de ontwikkelingen in Turkije bekijken, die voor lange tijd voor ‘de rijzende ster’ werd gezien, zien we dat bij de oprichting van de AKP er gezegd werd dat het om een centrum partij ging, wel vanuit islam geïnspireerd, maar men zou er voor iedereen zijn. Tijdens de eerste twee perioden werd deze belofte grotendeels waargemaakt en volgde de ene positieve stap de andere op. Over de laatste periode kan dat helaas niet meer gezegd worden. De tijdperk van het omarmen van het gehele volk lijkt voorbij te zijn. De premier van het algehele Turkse volk schroomde zich niet om de oppositie menigmaal weg te zetten als ‘islam-vijanden’, de betogers van Gezi-park als schooiers (çapulcu), de Hizmetbeweging, die de interne vijand zou moeten voorstellen, als een maffiabende, landverraders en zelfs huurmoordenaars. Daarnaast hebben Yezidi’s, Alevieten, Zaza Koerden, Armenen en nog menig andere (bevolkings)groepen er ook van langs gekregen. Met andere woorden: anders zijn en andere opvattingen erop nahouden, werd haast op de automatische piloot gecategoriseerd als fout.

De nieuwe trend van uitsluiten en denigreren brengt ook mensen in Nederland lijnrecht tegenover elkaar. In mijn omgeving heb ik dit meerdere malen waargenomen: Van sommigen die niet meer welkom zijn in een moskee omdat ze zouden sympathiseren met X, tot anderen die aangeven dat er ruzie en verdeeldheid is ontstaan tussen zijn ouders vanwege pro/anti-Erdogan sentimenten. Sommige zijn verbaal aangevallen (tijdens een toespraak van een AKP-parlementariër die in Zaandam sprak) en ik ken zelfs mensen die bedreigd zijn en daar aangifte van hebben gedaan. Dit speelde wellicht meer tussen de Turkse Nederlanders onderling, maar breder getrokken waren de UETD (Europese tak van de AKP met ook een Nederlandse vertegenwoordiging) betrokken bij de protesten in Almelo tegen ‘een Armeense genocidemonument’, samen met de Turkse Consul-Generaal en moskeeën van Diyanet. Vrijdagpreken werden in het land toegewijd over het belang van deelname aan het protest in Almelo en vanuit vele moskeeën werden er met bussen naar Almelo gereisd. Waar ik nog niet genoeg zicht op heb is of de visie op Nederland(ers) verandert is, aangezien Nederland ook binnen de categorie van de externe vijand (Europa/Westen) valt. Buiten kritiek op de Nederlandse media die enkelvoudig negatief zou berichtgeven over Erdogan, heb ik daar geen aanwijzingen voor.

De toekomst
De mist rondom mogelijke wanpraktijken waar de AKP in betrokken lijkt te zijn, is nog niet opgetrokken. Zo kan bijvoorbeeld het onderzoek naar het corruptieschandaal niet gecontinueerd worden. Politieagenten die uitvoerig onderzoek hebben gedaan en bewijs hebben vergaard hiervoor, zijn eerst weggezet als een interne vijand en/of op non-actief gesteld en een week voor deze verkiezingen werden vele agenten opgepakt. Na het verstrijken van de wettelijke termijn voor voorarrest werd een groot deel zonder overtuigend bewijs weer vrijgelaten, waarbij sommigen zelfs niet eens verhoord waren. Dit bevestigde het beeld van sommige analisten die de arrestaties als een verkiezingsstunt zagen. De rare gang van zaken bij het gerecht werd mede mogelijk gemaakt doordat de deskundige rechters die zich over corruptie bogen, enkele weken geleden vervangen zijn door ‘super strafrechters’ met verregaande invloed, bovenal aangewezen door Erdogan en co. Dit roept dan ook bij critici vraagtekens op over in hoeverre het gerecht nog zijn onafhankelijkheid kan bewaren in de toekomst. Om nog maar met geen woord te reppen over de onafhankelijkheid van de Turkse media.

Tijdens zijn overwinningsrede sprak Erdogan het volk toe: “Vandaag heeft de Milli irade opnieuw gewonnen”. Ik vraag mij af welke koers na vandaag gevoerd zal worden. Zal de oude trend van omarmen weer omarmd worden? Of gaat, met de toename van nog meer macht en bevoegdheden, de trend om nieuwe vijanden uit te roepen doorgezet worden en wellicht zelfs nieuwe proporties aannemen? Misschien nog belangrijker voor ons hier: Wat gaan de Turkse Nederlanders doen en gaan de ontstane wonden onderling nog geheeld worden?

Wat mij in ieder geval wel duidelijk is, is dat waar tijdens de vorige Bevrijdingsoorlog het Turkse volk in al diens diversiteit samenspande tegen externe vijanden, tijdens de huidige ‘Bevrijdingsoorlog’ het al diverse volk steeds meer verdeeld raakt in groepen die eigenlijk niet zó veel van elkaar verschillen. Ook hier in Nederland.

Het bericht Verkiezingen Turkije: Naschokken in Nederland? verscheen eerst op Turks.nl.

Nederland
77,9% van de Turkse Nederlanders hebben gestemd op Erdogan. Hij werd gevolgd door Ihsanoglu 18,25%. Demirtas kreeg 3,8% van de stemmen.

Op stedelijk niveau verandert er niet veel:

Rotterdam
77,73% Erdogan
18,14% Ihsanoglu
04,12% Demirtas

Deventer
78,43% Erdogan
18,55% Ihsanoglu
03,10% Demirtas

België 
Landelijk krijgt Erdogan 69,87% van de Belgische stemmen. Ihsanoglu 31,34% en Demirtas 8,8%.

Op lokaal niveau zijn er in België wel grotere verschillen:

Antwerpen
79,32% Erdogan
14,38% Ihsanoglu
06,28% Demirtas

Brussel 
58,07% Erdogan
29,27% Ihsanoglu
11,66% Demirtas 

Het bericht De stemmen van Rotterdam & Deventer verscheen eerst op Turks.nl.

Bijna alle stemmen zijn geteld. Erdoğan krijgt 53,05% van de stemmen. Zijn grootste concurrent, Ekmeleddin İhsanoğlu krijgt 37,81%. De pro-Koerdische Demirtaş blijft op 9,14%.

Critici beweren dat er geen verrassingen zijn in de uitkomsten. Erdogan krijgt opnieuw minder stemmen in de kustgebieden aan het westen en zuiden van het land, waar CHP altijd de grootste partij is geweest. In het overwegend Koerdische oosten van Turkije is Demirtas de populairste.

Erdogan krijgt de meeste stemmen in Rize: 80,6%. Ihsanoglu is populair in Kirklareli: 68,16%. In Sirnak staat Demirtas met 82,2% bovenaan.

Rood = Erdogan
Blauw = Ihsanoglu
Geel = Demirtas

Buitenland
Buiten Turkije lijkt Erdoğan zelfs populairder: 64% van de Turken die in het buitenland wonen stemden op hem. Dat gaat ten koste van İhsanoğlu die 27% van de stemmen kreeg. Demirtas krijgt 8%. 

Nederland
In het buitenland is Erdogan het populairst in Nederland, waar hij 78,5% van de stemmen krijgt. Ihsanoglu krijgt 17,8% en Demirtas 3,7%.

Rood = Erdogan
Blauw = Ihsanoglu
Grijs = Nog niet geteld.

Het bericht Erdoğan 12de president van Republiek Turkije verscheen eerst op Turks.nl.

Nederland
Tot nu toe (18:00) zijn 20% van de Nederlandse stemmen geteld. 80% van de Turkse Nederlanders hebben gestemd op Erdogan. Ekmeleddin Ihsanoglu, kandidaat van de oppositiepartijen CHP en MHP kreeg 16,6%. De pro-Koerdische Demirtas bleef op 2,38%.

Duitsland
De uitslagen in het land waar de meeste ‘buitenlandse Turken’ wonen verschillen niet veel dan die van Nederland: Na 30% van de stemmen geteld te hebben staat Erdogan bovenaan met 69%. Ihsanoglu is met 23,7% de runner-up. Demirtas krijgt 7,2%.

België
De uitslagen uit België lijken op die van Duitsland: 68,4% voor Erdogan, 21,6% voor Ihsanoglu en 9,9% voor Demirtas.

Grens
Turken uit het buitenland konden ook stemmen bij grensovergangen en luchthavens. Daar hebben 65% gestemd op Erdogan. Ihsanoglu krijgt 28,4% van de stemmen en Demirtas 6,6%.

© Turks.nl 

Het bericht Hier hebben Turkse Nederlanders op gestemd verscheen eerst op Turks.nl.

Het bericht LIVE UPDATES: Presidentsverkiezingen Turkije verscheen eerst op Turks.nl.

De motieven, kleuren en soorten kleding die zij dragen zeggen veel over wat zij duidelijk willen maken en hoe zij het volk willen beïnvloeden om op hun te stemmen. Met voorbeelden analyseren wij de kledij van de kandidaten:

Recep Tayyip Erdoğan
Bij de eerste oogopslag komt Erdoğan vrij ‘trendy’ en ‘eigentijds’ over, gewaagde kleding dat met de tijd mee gaat. Dankzij zijn lengte en zijn bijnaam als ‘uzun adam’ (de lange man) kan hij strepen en blokken op zijn jassen prima combineren. De geruite patronen leiden af, maar er zit meer achter: Ruiten en lijnen bij kleding geven een indruk van ‘zelfvertrouwen’ en ‘controle’. Erdoğan draagt geruite jassen vaak in crisistijden, zoals tijdens de Taksimdemonstraties een jaar geleden. Ook zijn ministers doen hieraan mee, alsof zij vooraf afspreken over wat voor kleding zij zullen dragen!

Tijdens ontmoetingen met het volk draagt Erdoğan nooit een stropdas en heeft vaak een (licht)blauwe hemd, wat een ‘vertrouwde’ indruk geeft. Dit wordt ook gedaan door de andere kandidaten. Tijdens de grote rally in Istanbul droeg Erdoğan een witte hemd. Ook zijn vrouw had witte kleding aan. Daarmee wil hij zeggen een nieuw weg in te gaan slaan, een schone bladzijde in zijn carriere!

Ekmeleddin İhsanoğlu
‘Klassiek en ouderwets’ komt naar boven wanneer we de uiterlijk van İhsanoğlu zien. Kleding dat misschien een maatje te groot is, maar wordt gedragen door mannen door heel Turkije. Hij draagt altijd een stropdas, een geeft daarmee een vrij zakelijke, maar ook een vertrouwde indruk. Wel maakt dat hem minder toegankelijk. De afstanden die hij dagelijks loopt kan ook een trigger zijn geweest voor zijn ‘relaxte’ kledingkeuze. Hij loopt vaak door de markten en het centrum van de steden om daar mensen te ontmoeten.

Hij is 70 jaar oud en probeert zich mogelijk daarom niet uitdagend te kleden. Toch geeft hij een indruk als ‘een omarmende vader’ of een ‘lieve opa’, iets wat het land misschien wel nodig heeft in een tijd met grote politike spanning. Hij draagt zachte kleuren dat een beeld geeft van een sociale en makkelijk benaderbare persoon.

Selahattin Demirtaş
‘Burgerlijk’ en ‘vertrouwd’ is de eerste indruk waneer wij zien hoe Demirtaş zich kleedt. Het is zeker dat hij, of zijn stylist, goed nadenkt voordat hij de straat op gaat. Tijdens ontmoetingen met het volk oogt hij sportief. Pas bij officiële bijeenkomsten is hij ‘strak in pak’ te zien. 

Met zijn sportieve kleding, gecombineerd met zachte en sterke kleuren geeft hij een energieke indruk. Een message als ‘Ik kan het en ik ben er klaar voor!’. De blauwe tonen waar hij een voorkeur aan geeft staat voor betrouwbaarheid en gevatheid. Hij heeft geen lijfwachten en geeft mensen zoveel mogelijk een hand. Daarmee zegt hij het land ‘samen’ teg gaan besturen als hij wordt gekozen.

Het bericht Dit dragen de kandidaten tijdens hun campagne: Een analyse verscheen eerst op Turks.nl.

Het bericht Dit had Abdullah Gül aan het hoofd tijdens zijn presidentschap verscheen eerst op Turks.nl.

Onderzoeksbureau A&G heeft vijf dagen voor de verkiezingen de resulaten van een opiniepeiling bekendgemaakt. Daaruit blijkt dat 84% zegt zeker te gaan stemmet. 7% zal de verkiezingen boycotten.

Huidig premier & presidentskandidaat zal 55,1% van de stemmen krijgen volgens A&G. Ekmeleddin Ihsanoglu, de gemeenschappelijke presidentskandidaat van de oppositiepartijen CHP en MHP staat op 33%. De pro-Koerdische kandidaat Selahattin Demirtas zou 11,6% van de stemmen krijgen.

Dat Demirtas meer dan tien procent van de stemmen krijgt is volgens analisten van groot belang, omdat het een goed beeld zal geven van de stempotentie van de Koerden in Turkije. Tijdens de parlementsverkiezingen doen pro-Koerdische kandidaten partijloos mee, wegens een kiesdrempel van 10% voor politieke partijen.

© Turks.nl

Het bericht Presidentsverkiezingen: Dit zeggen de peilingen verscheen eerst op Turks.nl.

Omdat het Turks consulaat in Rotterdam ruim 173.000 Turkse stemgerechtigde registreerde, kreeg Ahoy 63 kiesbureau’s binnen het enorme complex van Ahoy. Deventer kreeg met 66.000 stemmers 24 kiesbureau’s.[2] Na 20 juli 2014, mochten Turken een afspraak inplannen om daadwerkelijk te mogen stemmen. Ze konden kiezen uit vier dagen (31 juli, 1 augustus, 2 augustus en 3 augustus 2014) en uit twee dagdelen; tussen 8:00 en 12:30 of tussen 12:30 en 17:00. Er waren dus acht opties om een stemafspraak in te plannen. Dit inplannen kon eveneens via internet tussen 21 juli 2014 en 25 juli 2014, waarna de bevestiging op 26 juli 2014 werd gegeven.[3] Toch deden veel Turken niet aan het inplannen van een afspraak waardoor YSK via hun software SEÇSİS automatisch een afspraak inplande. Dit systeem bleek nogal problematisch met ontzettend veel klachten van Turken dat ze automatisch ingedeeld waren op verschillende dagen. Zo mocht de echtgenoot van een gezin in de ochtend stemmen op 31 juli en de echtgenote pas in de namiddag op 3 augustus. Voor veel gezinnen is een trip naar Deventer of Rotterdam veel moeite (denk aan de reistijd van bijvoorbeeld Utrecht naar Deventer, de reiskosten, het vrij vragen van werk et cetera). Het zorgde ervoor dat veel mensen uiteindelijk afzagen van het stemmen.

Aan de andere kant wisten veel mensen niet dat ze een afspraak hadden moeten maken tussen 21 en 25 juli omdat dit in Turkije niet het geval is. In Turkije krijg je thuis een brief met daarin de dag dat je kan stemmen bij een kiesbureau bij jou in de buurt. Voor het buitenland werd er gekozen voor niet één dag maar voor vier zodat mensen minstens op één dag gelegen waren om te kunnen stemmen. Twee van de vier stemdagen waren zelfs op zaterdag en zondag zodat ook werkende mensen konden langskomen. Toch werd het een fiasco omdat slechts 12.862 van de in totaal 238.968 stemgerechtigden een afspraak hadden ingepland.[4] De rest had of de afspraak niet gemaakt, of wist überhaupt niet dat er een afspraak gemaakt diende te worden. Indien de stemafspraak gemist werd, kon er niet meer gestemd worden. Ook het veranderen van de afspraak was niet mogelijk.[5]

Deze onwetendheid onder het volk ging tevens gepaard met een grote ongeorganiseerdheid in Nederland. Zo moet er in Turkije bij elk stembureau een staf van enkele personen zijn. Ten eerste is er een hoge functionaris die over het pand gaat (‘Bina Sorumlusu’) en de eindverantwoordelijkheid heeft over de hele gang van zaken. Hieronder zijn er speciale ambtenaren van de YSK (‘Komisyon Üyesi’, meervoud ‘Komisyon Üyeleri’), die de gang van zaken controleren en bij wie men klachten kan indienen. Deze ambtenaren vormen een kiescommissie en kiezen onderling een commissievoorzitter (‘Komisyon Başkanı’). Vervolgens is er een stembureau-voorzitter en vice-voorzitter, beiden zijn lage ambtenaren. Deze twee ambtenaren worden ondersteund door drie stembureauleden die door de drie grootste partijen afgevaardigd worden. In dit geval zou dat dus een afgevaardigde van de regerende AKP en de twee grootste oppositiepartijen CHP en MHP zijn. Volgens de regels moet de afgevaardigde een partijlid zijn, indien die er niet zijn een sympathisant van de partij en anders een willekeurige Turkse burger.

Als laatst zijn er per kiesbureau drie waarnemers (‘Müşahit’), dit zijn ook afgevaardigden van de drie partijen maar onafhankelijke mensen kunnen zich ook aanmelden via een partij zolang de partij geen vuil spel vermoedt en genoeg vertouwen heeft in de onpartijdigheid van de persoon. Nu was het vinden van al deze functionarissen al een probleem in Nederland. Zo had Turkije niet genoeg ambtenaren om de kiesbureau’s te voorzien van genoeg mensen waardoor imams van moskeeën (in Turkije zijn religieuze instellingen verbonden aan het Ministerie van Religie, ‘Diyanet’) werden ingezet als stembureau-voorzitters en vice-voorzitters.

Ook de politieke partijen hadden grote moeite met het vinden van afgevaardigden, met uitzondering van de MHP die in Nederland een sterke en duidelijke structuur en netwerk hebben. De Hollanda Türk Federasyonu is namelijk de onofficiële en informele vereniging van de MHP en heeft genoeg leden om stembureau’s te voorzien van functionarissen. Het feit dat de MHP in Nederland geen advertenties zette of online mensen hoefde te werven, zegt eigenlijk al voldoende. Een ander probleem was wel dat afgevaardigden van de MHP, vanwege hun strenge hiërarchische structuur, de regels van de MHP boven de regels van de Kieswet stelden. Zo kregen de MHP-afgevaardigden een lunch aangeboden maar moesten ze daartoe buiten verzamelen. Tegelijk mochten stembureauleden hun plek niet verlaten. Toch werd dit gedaan. Toen ernaar gevraagd werd, kreeg ik het antwoord: “Onze voorzitter weet het beter dan de Kieswet”.

De CHP in Nederland is onlangs pas begonnen met het oprichten van verenigingen in 2013.[6] Na een kort jaar is CHP er nog niet in geslaagd om vaste voet aan wal te krijgen in Nederland waardoor het zelfs onbereikbaar was voor mensen om zich aan te kunnen melden als stembureaulid. Hierdoor nam niemand de leiding en controle van de CHP in Nederland op zich. Ook een inspanning van het Turks consulaat om de ‘Nederlandse Vereniging voor de Gedachtegoed van Atatürk’ (‘Hollanda Atatürkçü Düşünce Derneği’; HADD) als vervanger te regelen, mocht niet baten. Alhoewel HADD bekend staat om zijn sympathieën voor CHP, zijn er ook HADD-leden die totaal geen affiniteit hebben met de CHP. Maar helaas mocht ook dit niet baten waardoor de CHP van de benodigde stembureauleden en waarnemers voor elk stembureau, er lang niet voldoende had. Ook de AKP had serieuze problemen en was de enige partij die openlijk een bericht op internet zette. Namens de AKP nam de lobby-organisatie van de AKP in Nederland, Union of European Turkish Democrats (UETD), de leiding op zich. Waar de werving en invulling van de MHP achter gesloten deuren gebeurde, de CHP eigenlijk helemaal niks deed, was de manier van werven van de UETD het meest open en dus het meest te volgen. Hierbij bleek er grote ongeorganiseerdheid. Zo kwam er een internetbericht dat mensen zich konden aanmelden bij UETD maar werd er niet gereageerd op e-mailberichten. Zelfs heb ik de proef op de som genomen en maar liefst 25 e-mailberichten gestuurd maar op geen enkele kwam een antwoord. Uiteindelijk heb ik AKP-parlementariër Metin Külünk, tevens in een commissie van de kieswet, via WhatsApp weten te bereiken en moest hij UETD sommeren om contact met mij op te nemen. Helaas is ook dat niet gebeurd. Het geeft de organisatie goed weer; die was simpelweg slecht. Maar dit was niet alleen een probleem van AKP of UETD, ook CHP had er zoals eerder gezegd last van. Of beter gezegd, CHP had er zelfs nog meer last van. Zo had CHP in Nederland slechts vier dagen voor de start van de verkiezing hun eerste informatiebijeenkomst. Ter vergelijking, de AKP (of UETD) had de eerste bijeenkomst tien maanden van te voren.

Dit gezegd te hebben, viel het wel op dat zelfs op de eerste verkiezingsdag mensen van UETD moeilijk of niet te bereiken waren. En dat terwijl ze een ernstig tekort hadden aan stembureauleden en waarnemers. Mede hierdoor hebben nog meer mensen op het laatste moment afgezegd omdat ze op geen enkele manier antwoord kregen op hun geen vragen. Zo was er een toezegging gedaan voor een hotel zodat mensen buiten Deventer daar vier dagen konden verblijven, daarna is hier nooit meer op teruggekomen. Aan de andere kant gaf AKP/UETD wel reiskosten en loon aan hun afgevaardigden terwijl CHP dit niet deed. MHP trakteerde, zoals eerder gezegd, lunch en alhoewel de AKP dit ook had beloofd, gebeurde dit niet.

Dit alles gebeurde aan de vooravond van de verkiezingen, terwijl de Turkse vice-premier Bülent Arınç één dag eerder de toon zette voor de verkiezingen met zijn uitspraak dat “vrouwen niet moeten lachen op straat”. Nu moet ik wel zeggen dat het bericht ietwat anders naar voren is gekomen in buitenlandse media dan het in werkelijkheid was[7]. Bülent had het over moreel verval in Turkije.[8] Hij vond dat mannen trouw moesten zijn (dus geen womanizers en players moesten zijn) en dat vrouwen weer moesten blozen als ze op straat aangesproken werden. En bij het laatste gaf hij het voorbeeld dat vrouwen niet, zoals momenteel het geval is, op straat moeten gaan schaterlachen.

Nu is Bülent Arınç eerder lid geweest van de Fazilet Partisi, een soort Turkse Christenunie of SGP, dus de uitspraken zijn niet heel erg verrassend. Maar wat wel verrassend is, is dat juist iemand als Bülent Arınç als vice-premier de beste papieren heeft om de huidige premier Erdoğan op te volgen als nieuwe premier. De verwachting is namelijk dat Erdoğan deze verkiezingen president wordt. Het vooruitzicht dat Turkije na Erdoğan een tweede premier zal krijgen die zich bezig houdt met het persoonlijke leven van de burgers, stuitte veel mensen tegen hun borst. En veel Turken hebben uit protest al massaal foto’s gedeeld op twitter van lachende Turkse vrouwen en ook de presidentskandidaat van de oppositie (İhsanoğlu) zei dat Turkije juist meer lachende vrouwen nodig had.

Bülent Arınç probeerde daarna nog het één en ander recht te zetten door te zeggen dat hij niet bedoelde dat vrouwen helemaal niet moesten lachen en dat hij wel een idioot moest zijn om dat te stellen. Hij bedoelde, volgens zijn bericht, dat vrouwen niet zonder hun echtgenoot op vakantie moesten en geen seksueel getinte handelingen moesten verrichten zoals voor de grap “(lantaarn-)palen berijden”. Hij zei dat hij niet boos was op vrouwen die dit wel deden, maar wel dat hij “diep medelijden met ze” had.[9]

Het optreden van Arınç aan de vooravond van de presidentsverkiezingen in het buitenland wordt gezien als zijn campagne om de nieuwe premier te worden. Zoals gezegd heeft hij de beste papieren om premier te worden nadat Erdoğan president wordt. Van de Turkse bevolking is ongeveer 50% namelijk helemaal in de ban van de AK-partij (de partij van zowel Bülent Arınç als Recep Tayyip Erdoğan). En dat bleek ook op de eerste dag van de verkiezingen.

Bij aankomst bleek eigenlijk meteen al dat de organisatie niet erg goed was. Zonder dat ook maar iemand mijn identificatie vroeg, kon ik de deur opentrekken en langs de beveiliging lopen. Mensen die buiten in de rij wachtten, keken me aan maar niemand vroeg waarom ik langs de rij direct naar beneden liep. Later werd mij verteld dat mensen er vanuit gingen dat mensen in driedelig pak met stropdas een belangrijke functie hadden en dus lieten voorgaan. Zelf zag ik ook maar weinig mensen die formeel gekleed waren, en de meesten waren inderdaad stembureauvoorzitter of commissielid. Toch was het raar van de beveiliging om mij door te laten, daar zij niet wisten dat ik een waarnemer was. Wellicht was ik geen waarnemer maar een willekeurige burger, dit werd echter op geen enkele manier gecontroleerd door de beveiliging.

Maar ook tijdens de overige vier dagen waren er een heleboel onregelmatigheden te bespeuren. Veel gingen om kleinere details zoals dat de Kieswet stelt dat de stembureau’s alleen stembiljetten op tafel mochten hebben. De stembureauleden legden echter hun pakje sigaretten, smartphone, aansteker, kopje thee, hun vanuit huis meegenomen Turkse lekkernijen (‘börek’ en ‘çörek’) op de tafel, terwijl dit simpelweg niet mocht. Hierop aangesproken weigerde een vrouwelijke Koran-docente (op dat moment in de hoedanigheid van stembureauvoorzitster) het op te ruimen, ondanks dat de desbetreffende wet werd voorgelezen, met de repliek “Wees niet zo een mierenneuker! Als iedereen volgens de regels werkt, dan krijgen we niks voor elkaar!”. Ze gaf me verder ook mee dat als zij “net als ik de regels zou opvolgen, ze slechts 15 van haar 300 studenten mocht laten afstuderen”. De logica hierachter ontgaat mij natuurlijk; indien een student geen voldoendes haalt, en niet naar de les komt, dan is het simpel: over en uit. Zo iemand toch een diploma geven, haalt slechts het algemene niveau naar beneden.

Zo waren er nog ontzettend veel overtredingen in alle kiesbureau’s. Zo was het verlaten van jouw stembureau niet toegestaan maar liepen de leden regelmatig naar de andere stembureau’s om een babbeltje te maken. Weer anderen gingen regelmatig naar buiten om te roken, iets te drinken, te bidden, frisse lucht te happen enzovoort. Toch was dit volgens de Kieswet allemaal niet toegestaan, omdat de stembureauleden de wachtende kiezers zo kunnen aanspreken en/of beïnvloeden. Tevens mocht de telefoon niet opgenomen worden tenzij het erg belangrijk was, maar ook dit werd massaal overtreden. Iedereen was bezig met sms’en, bellen en WhatsApp; sommige nodigden zelfs hun vrienden en familie uit om even langs te komen en te babbelen. Dit terwijl mensen in de rij stonden om te mogen stemmen. In plaats van dat de stembureauvoorzitter of –voorzitster hiertegen protesteerde, deden die het ook. De keren dat de stembureauvoorzitter/-ster zomaar verdween voor een half uur zonder door te geven waar ze was, waren niet te tellen. Dit terwijl de stemmers niet kunnen stemmen zonder de aanwezigheid van de voorzitter/-ster. Het gevolg was een ongelooflijk grote chaos op de stembureau’s.

Vrijwel elk artikel van de Kieswet werd overtreden, denk hierbij aan gesprekken tussen de stembureauleden over welke partij ze steunen terwijl dit niet bekend mag zijn voor de stemmers. Er werd ook openlijk gevraagd op wie men zou stemmen of namens welke partij iemand daar was. Alhoewel elk stembureau drie boeken kregen met alle regels en voorschriften van de Kieswet, en de partijafgevaardigden via de partij ook een boek kregen met dezelfde regels, heb ik vrijwel niemand deze boekjes zien doornemen. Alles werd gevraagd aan het dichtstbijzijnde stembureau. Bij één stembureau besloot ik zelf de regels voor te lezen, maar koos men toch ervoor om te doen wat een ander stembureau deed. Uiteindelijk bleek dit uiteraard fout, maar het is wel typerend voor de ambtenaren daar. Ondanks de aanwezigheid van het boekje, ondanks de duidelijk geschreven regels, kiest men er toch liever voor om niet zelf het één en ander op te zoeken maar prefereert men het blindelings volgen van andere mensen: ‘kuddegedrag’.

Naast de eerdergenoemde 12.862 mensen, hebben nog eens 4.433 mensen gestemd waardoor er in totaal 17.295 Turks-Nederlandse stemmen zijn uitgebracht. 13.228 hiervan waren in Rotterdam, terwijl Deventer 4.067 Turken zag stemmen. Hiermee is dus slechts 7% van de Turken in Nederland daadwerkelijk wezen stemmen. Waarnemers noemden de verkiezingen, gezien de uitgaven van Turkije en de inzet van mankracht, een “fiasco”. Vooral de uitgaven zijn een doorn in het oog van veel Turken, omdat Nederland Turkije verplicht stelde om een Nederlands gebouw te huren en Nederlandse beveiligingsbedrijven in te huren. Hierdoor mochten de stembureau’s niet in Turkse consulaten of moskeeën van de Diyanet plaatsvinden. Ook mochten geen Turkse beveiligingsbedrijven ingehuurd worden. Dit kostte Turkije alleen in Nederland al ruim één miljoen euro. Hiernaast zullen de waarnemers nog uitbetaald moeten worden en de stemmen met speciale vliegtuigen naar Turkije vervoerd moeten worden door speciale delegaties van Turkse Kamerleden.

Maar ondanks deze tegenvallende resultaten en complete anarchie, heb ik niet kunnen constateren dat er daadwerkelijk ook frauduleuze dingen zijn gebeurd die een invloed kunnen hebben op de uitkomst van de verkiezingen. Wel zijn de onregelmatigheden dusdanig dat ze een context schetsen waarin fraude waarschijnlijker is. Maar toch lijkt het te werken voor Turkije, hoe onwaarschijnlijk het ook is. De omstandigheden die het juist moeilijker maken om adequaat te kunnen zijn, zorgen in Turkije juist voor een omgeving waarin alles goed lijkt te gaan.

Armand Sağ

03-08-2014

Het bericht Veel overtredingen bij stembureau’s in Nederland verscheen eerst op Turks.nl.

Opkomst
In totaal hebben 17.295 Turkse Nederlanders een stem uitgebracht. Gekeken naar dat er 240 duizend stemgerechtigden zijn, is de opkomst zeer matig (7.2%). 13.228 stemmen werden uitgebracht in Rotterdam en 4.067 in Deventer. De opkomst in andere landen waren even laag.

De lage opkomst is te wijten aan het feit dat Turken vooraf moesten inschrijven en een afspraak moesten maken om te kunnen stemmen. Daar was veel onduidelijkheid over. De regering wilde de regels op het laatste moment nog wijzigen, maar dat werd afgewezen door de Turkse kiesraad. Ook speelt de vakantieperiode een rol. Stemmen is nog wel mogelijk bij douanen in Turkije.

De stemmen worden middels ‘diplomatieke cargo’ vervoerd naar Turkije voor een telling. De uitslag wordt ‘s avonds op 10 augustus bekendgemaakt, de dag dat de inwoners van Turkije zullen stemmen..

Het bericht Zeer matige opkomst in Nederland voor presidentsverkiezingen verscheen eerst op Turks.nl.

Zo ook met de presidentsverkiezingen waarin alle kandidaten zonder uitzondering gebruik hebben gemaakt van een maas in de wet omdat zij zich anders überhaupt niet kandidaat mochten stellen. Van de kandidaten mochten anders Recep Tayyip Erdoğan (vanwege zijn huidige functie als premier en AKP-partijvoorzitter), Selahattin Demirtaş (tevens partijvoorzitter van zowel BDP als HDP; beide vertegenwoordigd in de Kamer) en Ekmeleddin İhsanoğlu (woonachtig in het buitenland en in het bezit van een dubbele nationaliteit) zich niet kandidaat stellen. Deze mazen in de wet waren altijd al aanwezig maar recent is men weer begonnen hiervan te profiteren.

In het kader van het laatste, is daar nog het nieuwe kiesstelsel aan toe te voegen. Omdat recent de verkiezingswijze is veranderd, de president wordt niet meer door het parlement maar door het volk gekozen, geldt de functie als een nieuw gecreëerde functie. Hierdoor zijn er nog bepaalde onregelmatigheden en gebrekkige wetsartikelen te bespeuren. Deze onregelmatigheden en gebrekkige wetsartikelen zijn de eerdergenoemde mazen in de wet. Zo kunnen bij de verkiezingen van 2014 presidentskandidaten alleen voorgedragen worden door minstens 20 parlementariërs. Dit bracht echter de parlementariërs van HDP en BDP in een bevoorrechte positie omdat zij met respectievelijk 1,91% en 0,06% toch 29 parlementariërs hebben. Normaliter zijn er voor 29 parlementariërs ongeveer 7% van de stemmen nodig. Echter, omdat Turkije werkt met een kiesdrempel van 10% van de stemmen, kan een partij met 7% (of 1,91%+0,06%) sowieso niet plaatsnemen in het parlement.

Zowel de BDP als de HDP zouden dus eigenlijk niet verkozen kunnen worden volgens de kieswetten. Echter, de kiesdrempel geldt alleen voor politieke partijen en niet voor onafhankelijke kandidaten waardoor de BDP en HDP als traditie al hun kandidaten “ontslaan” vlak voor de verkiezing waardoor het “onafhankelijke” kandidaten worden. Na de verkiezing worden de “onafhankelijke” kandidaten vervolgens weer partijlid om binnen de Kamer een fractie te vormen.

Deze mazen in de wet worden overigens vaker uitgebaat door HDP en BDP (evenals de vroegere DTP), wat in wezen één politiek geheel is en de politieke tak van de terreurgroep PKK vormt. Zo nam BDP in 2009 20 parlementariërs van DTP over, om daarna in 2012 alle behalve één parlementariër over te laten stappen naar HDP. Dit was nodig omdat voor sommige voorstellen er steun van meerdere partijen in de Kamer nodig was. Door naast BDP ook nog een andere partij op te richten, kon de partij het doen blijken alsof ze een brede coalitie hadden van twee politieke partijen.

Maar dit zijn niet de enige problemen van het bestuurlijk systeem in Turkije. Sinds de grondwet van Kenan Evren in 1982 is ingevoerd zijn er veel discussies ontstaan omtrent het verbod op politieke symbolen op universiteiten (waaronder de hoofddoek) en de eerdergenoemde kiesdrempel, maar ook andere kleinere wijzigingen. Omdat Kenan Evren voort sprak van “een terugdraaiing naar het nationalisme van Atatürk”, denken veel Turken dat bijvoorbeeld het niet toestaan van hoofddoeken een voorstel van Atatürk zelf was. Dit is echter pertinent fout, daar Kenan Evren in 1982 ruim 44 jaar na de dood van Atatürk in 1938 zijn eigen interpretatie gaf aan de ideologie van Atatürk. Atatürk heeft dergelijke verboden nooit opgelegd.

Kenan Evren veranderde ook de invulling van het Turkse parlement door tussendoor geen nieuwe wijzigingen meer toe te staan en ook als voorwaarde te stellen dat elke provincie vertegenwoordigd moet zijn door een volksvertegenwoordiger. Dit betekent dat als bijvoorbeeld iemand sterft terwijl hij of zij een parlementariër is, er geen nieuw lid benoemd mag worden. Dit is een groot contrast met bijvoorbeeld Nederland waar iemand al vervangen wordt in het kader van zwangerschapsverlof zodat het aantal parlementariërs in Nederland altijd op 150 staat. In Turkije komt het vaak voor dat het parlement begint met 550 leden maar eindigt met 520 leden. De eis dat elke provincie vertegenwoordigd moet zijn door minstens één volksvertegenwoordiger, komt dan ook daardoor. Een kleine provincie zoals Bayburt heeft bijvoorbeeld maar één parlementariër en zodra deze (om welke reden dan ook) wegvalt, dan moeten er verkiezingen uitgeschreven worden. Van İstanbul mogen echter (bij wezen van spreken) 82 van de 85 parlementariërs wegvallen. Daarnaast is er een eis dat als meer dan 30% van de parlementszetels leeg komt te staan, er vervroegde verkiezingen nodig zijn. In de praktijk komt dit neer op 165 zetels, een gigantisch aantal dat vrijwel onmogelijk bereikt kan worden.

Nu probeert echter vooral de BDP/HDP-fractie te profiteren van deze maas in de wet door hun parlementariërs ook nog verkiesbaar te stellen als burgemeester en/of gouverneur zodat hun leden in wezen een dubbele vertegenwoordiging hebben. En omdat hun plek in het parlement niet opgevuld mag worden, blijven die plekken leeg terwijl de BDP/HDP-kamerleden nog wel hun immuniteit en loon krijgen. In Turkije krijgen parlementariërs namelijk immuniteit en loon gedurende de rest van hun leven, ongeacht hoe lang ze in het parlement zitten of hebben gezeten. In Nederland is dit heel anders. Als we die twee landen vergelijken worden de verschillen in immuniteit (of ‘onschendbaarheid’) en loon (ook wel ‘wachtgeld’ genoemd) duidelijk.

In Nederland is de immuniteit alleen geldig tijdens de termijn als Kamerlid en geldt het alleen voor bestuurlijke handelingen. En zelfs dan zijn er nog uitzonderingen waarbij de immuniteit wegvalt, bijvoorbeeld als de Grondwet wordt overtreden. Dit bleek onder andere met de aanklacht tegen Wilders vanwege discriminatie. Zodoende kan een parlementariër in Nederland aangeklaagd worden indien hij dronken achter het stuur stapt en iemand doodrijdt, omdat dit niks te maken heeft met zijn functie als Kamerlid. In Turkije krijgt een parlementariër volledige immuniteit, dus zelfs drugssmokkel of aanklachten van terrorisme vervallen hiermee. Zo kreeg Mustafa Balbay een celstraf van 34 jaar en 6 maanden voor terrorisme, maar werd hij vrijgelaten zodra hij verkozen werd tot CHP-Kamerlid. Ook BDP/HDP-Kamerlid Sebahat Tuncel kon niet worden vervolgd toen zij een politieagent (c.q. politiecommissaris) een klap in zijn gezicht gaf. Veel andere BDP/HDP-parlementariërs zijn door hun verkiezing als Kamerlid ineens vrijgesproken van aanklachten vanwege banden met de terroristische groep PKK omdat ze immuniteit kregen. In Turkije kan het Constitutionele Hof bij hoge uitzondering iemand uitsluiten van politiek (zoals DTP-voorzitter Ahmet Türk) maar zelfs dit kan maar maximaal een aantal jaar zijn. Ahmet Türk mocht van 2009 tot 2011 geen politieke functie bekleden maar ontving nog wel zijn loon en genoot ook nog steeds immuniteit. Dat wil zeggen dat ondanks het feit dat hij niet verkozen kon worden als politicus, hij juridisch gezien ook niet vervolgd kon worden door rechters.

Bij wachtgeld geldt in Turkije dat zelfs een persoon die maar één dag als parlementariër heeft gediend, de rest van zijn leven recht heeft op wachtgeld. In sommige gevallen hebben zelfs zijn kinderen en kleinkinderen ook nog recht op wachtgeld. Vooral hierom hebben veel BDP/HDP-Kamerleden ongelooflijk veel kinderen; zo heeft Ahmet Türk acht kinderen en tientallen kleinkinderen. In Nederland krijgt een parlementariër wachtgeld afhankelijk van zijn periode als Kamerlid met een bovengrens van zes jaar. Deze zes jaar is een groot contrast met het levenslange beleid van Turkije. Indien een Nederlandse parlementariër minder dan 3 maanden gediend heeft in het parlement, dan heeft hij of zij recht op zes maanden wachtgeld. Indien hij of zij tussen de drie maanden en twee jaar heeft gediend, dan ontvangt die persoon twee jaar wachtgeld. Bij een periode tussen de twee en zes jaar krijgt een Kamerlid wachtgeld voor de exacte duur van de periode waarin hij of zij zitting nam in het parlement. Dus als iemand 2,5 jaar parlementariër was, dan krijgt die persoon ook 2,5 jaar wachtgeld. Als laatst geldt de regel dat als iemand langer dan zes jaar gediend heeft als Kamerlid, hij of zij toch slechts zes jaar recht heeft op wachtgeld. Hiermee worden Kamerleden afgeraden om langer dan zes jaar te dienen als Kamerlid, en tegelijkertijd aangespoord om hun plek af te staan aan nieuwe Kamerleden. In Turkije is dit dus niet aan de orde.

De eerdergenoemde dubbelfunctie van Turkse parlementariërs, in het bijzonder BDP/HDP, als burgemeester en parlementariër heeft nog enkele gevolgen. Zo wordt het burgemeesterschap in Turkije, ondanks het feit dat het om een door het volk gekozen politieke functie gaat, gezien als een “bestuurlijke functie” en niet als een “politieke functie”. Zo kon de eerdergenoemde Ahmet Türk een politiek verbod krijgen en uitgesloten worden van politieke functies maar toch doorgaan met zijn functie als burgemeester van Mardin. Door twee functies als parlementariër en burgemeester te bekleden, dekken BDP/HDP-politici zich in door het wachtgeld en de immuniteit dat gepaard gaat met het Kamerlidschap veilig te stellen en zich dan te verzekeren van een plek in het lokaal bestuur.

Deze maas in de wet zorgt ervoor dat er momenteel 13 lege plekken zijn in het Turkse parlement. Deze lege plekken zijn moeilijk te verklaren als men kijkt naar de gedachtegang achter de Turkse democratie. Zo kan men in Turkije niet stemmen op individuen maar uitsluitend op politieke partijen. Dit is bedoeld om populisme en persoonsverheerlijking te voorkomen. Juist daarom kan men in Turkije alleen maar stemmen op politieke partijen en niet op bepaalde individuen binnen die partijen. Ook niet als ze, bijvoorbeeld, willen dat een bepaald iemand in de Kamer komt vanwege zijn of haar portefeuille, specialiteit, specifieke voorkeur of kennis. Dit kan in Nederland bijvoorbeeld wel. Men kan in Nederland op bepaalde partijleden binnen een politieke partij stemmen omdat die persoon een vrouw is, de portefeuille minderheden beheert, een specialiteit omtrent het Midden-Oosten heeft, of een willekeurige andere reden. Hierdoor is het eigenlijk niet logisch dat Nederland een Kamerlid kan vervangen door. Tenslotte zijn de namen op basis van hun individuele capaciteiten gekozen en niet de partij an sich. In dat kader is het voor Nederland niet logisch om de Kamerleden te vervangen. Zo kan iemand gekozen zijn op basis van zijn of haar actieve lobby voor dierenrechten, om vervolgens tijdens een ziekte vervangen te worden door iemand die juist hamert op vrouwenrechten. Dit kan bij de stemmer een gevoel van oneerlijkheid ontlokken omdat de stemmer nadrukkelijk op iemand wilde stemmen die zich of haar zou inzetten voor dierenrechten en niet op iemand die zich inzet voor vrouwenrechten.

Welnu, in Turkije is het dus precies andersom. Individuen mogen geen directe campagne voeren. Helaas gebeurt dit toch wel, zoals blijkt uit de verpersoonlijking van politieke partijen met hun leider. Eenieder ziet tijdens de verkiezingstijd posters met de partijleider en niet met een inhoudelijk partijprogramma. Op papier is het systeem in Turkije er echter op gericht dat de stemgerechtigde stemt op basis van de argumenten van een politieke partij. Juist hier zou de invulling door de partij niks uit moeten maken omdat de leden geen individuele uitspraken mogen doen en zich moeten schikken aan het partijprogramma. Waarom Turkije de zetels dan niet gemakkelijker doorgeeft, is het resultaat van strikte regelgeving na de ingreep van Kenan Evren. Echter, omdat de situatie nu anders is dan in de turbulente jaren ’80, is deze restrictie verworven tot een maas in de wet. Het leidt er slechts toe dat er veel lege zetels ontstaan. Ondanks dat AKP meermaals heeft aangegeven deze kieswet aan te willen passen, is dit tot op heden nog niet gebeurd. Volgens AKP omdat het een grondwettelijke wijziging betreft wat een tweederde meerderheid van het parlement nodig heeft, maar volgens critici omdat AKP-leden (en politici van andere partijen) er ook van profiteren. Op dit moment zijn er anno de zomer van 2014 dertien lege plekken in het Turkse parlement.

Drie van deze lege plekken zijn ontstaan door het overlijden van AKP-Kamerlid Harun Çakır in 2011, BDP/HDP-Kamerlid Şerafettin Elçi in 2012 en CHP-Kamerlid Ferit Mevlüt Aslanoğlu in 2014. Zij vertegenwoordigden respectievelijk Ordu, Diyarbakır en İstanbul. De overige tien plekken zijn lege plekken van BDP/HDP die de plekken opgeofferd hebben om burgemeesterfuncties te kunnen bekleden met de voordelen van een parlementariër. Dit betekent dat 10 van de 29 parlementariërs van BDP/HDP in wezen de wetten misbruiken door een dubbelfunctie te bekleden. Het was dan ook niet verrassend om van een functionaris van het Turkse parlement te moeten horen dat “BDP, of hoe je ze ook wilt noemen, de meest succesvolle partij van het parlement is. Ze spelen met alle regels en gebruiken alle mazen in de wet die we hebben.”

CHP probeert tevens de wetten om te buigen zodat er een voordeel ontstaat voor partijleden zelf, zoals met het eerdergenoemde voorbeeld van Mustafa Balbay. Ook de AKP probeert mazen in de wet te gebruiken, bijvoorbeeld door te dreigen om vervroegde verkiezingen te laten uitschrijven om zo druk uit te kunnen oefenen op de andere partijen. Omdat de kleine provincie Bayburt, met maar één volksvertegenwoordiger (van het eerder gegeven voorbeeld dat elke provincie vertegenwoordigd moet zijn), in handen van de AKP is, kan het ontslag van die ene parlementariër leiden tot het val van het kabinet. Alhoewel veel van deze wijzigingen door Kenan Evren zijn ingevoerd, hebben latere partijen (zoals ANAP in 1983-1999 en AKP in 2002-heden) deze grondwetswijzigingen verder doorgevoerd om zo hun eigen macht verder te kunnen consolideren. Zo is er vastgelegd dat de wijzigingen van deze kieswetten niet gelden voor de eerstvolgende verkiezingen, maar pas de verkiezing daarna. Omdat veel Turkse politieke partijen last hebben van korte-termijn-denken, en vaak maar eendagsvliegen zijn die slechts één termijn succes hebben, worden er geen plannen gemaakt om deze wijzigingen door te voeren.

En het is juist dit korte-termijn-denken dat de Turkse politiek momenteel veel schade toebrengt. En het brengt ook veel druk op de schouders van de AKP, omdat deze partij nu lang genoeg aan het roer staat om ook lange-termijn-denken te introduceren.

Armand Sağ

26-07-2014

Het bericht Het bestuurlijk systeem van de TBMM verscheen eerst op Turks.nl.

De opkomst is relatief laag. Enkele duizenden mensen hebben een stem uitgebracht. Verwacht wordt dat het druk zal worden in het weekend. Turken kunnen tot zondagavond stemmen.

Foto’s uit Rotterdam:

Foto’s uit Brussel:

Het bericht Turken in Nederland stemmen: Dag 1 verscheen eerst op Turks.nl.

Zo ziet Ahoy eruit:

Togan Oral, de Turkse Consul-Generaal in Rotterdam.
 

Het bericht Ahoy klaar voor de verkiezingen verscheen eerst op Turks.nl.

Nederland
Turken die blijven in Nederland tijdens de vakantieperiode kunnen tussen 31 juli en 3 augustus stemmen in Rotterdam (Ahoy) en in Deventer (De Scheg). Zij moeten wel ingeschreven zijn in het Turkse kiezersregister en vooraf een afspraak hebben gemaakt.

Het bericht Het stemmen voor de presidentsverkiezingen is gestart verscheen eerst op Turks.nl.

De eerste kandidaat lijkt de meeste steun te hebben, maar gaat ook gebukt onder grote corruptieschandalen: Recep Tayyip Erdoğan. Indien Erdoğan wordt gekozen, zal het weer zo zijn dat de president van Turkije lid is van een politieke partij. Het was gebruikelijk dat de president niet aan een partij geboden was, zodat de president eventueel de premier (die duidelijkerwijs wel gebonden is aan een partij) kan corrigeren. Om te voorkomen dat de president de premier uit politieke tegenstellingen berispt, is er een informele regel dat de functie van president uitsluitend door een onafhankelijk persoon wordt ingevuld. Deze regel werd overigens vaak overtreden, recent in 2007 toen de voormalige AKP-premier Abdullah Gül als president werd gekozen. Destijds liep de commotie met een sisser af, toen Gül besloot om zijn lidmaatschap van de AKP op te zeggen. Erdoğan heeft al aangegeven zijn AKP-lidmaatschap niet te zullen opzeggen, en heeft daartoe een maas in de wet gevonden[3].

Tegenstanders vinden dat Erdoğan hierdoor een voorsprong heeft in de campagne omdat hij bronnen en middelen die hij nu tot zijn gebruik heeft als premier, kan gebruiken om president te worden. Verder staat Erdoğan ook ter discussie om de corruptieschandalen en zijn harde toon naar oppositieleiders toe. Bij de corruptieschandalen werden grote contante geldbedragen van enkele miljoenen euro gevonden in schoenendozen in het huis van Erdoğan’s ministers en hun zonen. Van Erdoğan zelf en zijn zoon Bilal werden belastende telefoongesprekken afgeluisterd waarbij gesproken werd over de contante geldbedragen. Vier ministers werden hierdoor vervangen door Erdoğan, terwijl negen AKP-Kamerleden (waaronder één van de door Erdoğan vervangen ministers) uit protest ontslag namen. Ook de rechtszaak Balyoz, waarbij volgens Erdoğan een geheime groep genaamd ‘Ergenekon’ erop uit was om hem ten val te brengen en een coup voor te bereiden, pakte niet goed uit voor Erdoğan toen het voorlopige vonnis stelde dat er geen bewijs is voor het bestaan van Ergenekon. Erdoğan hield altijd vol dat deze groep bestond uit legerleiders, leden van oppositiepartijen, intellectuelen en academici. In dat kader zijn bijna 400 mensen opgepakt, gevangen gezet en berecht; vrijwel allemaal waren het criticasters van Erdoğan. Enkele van deze verdachten, zoals Mustafa Balbay, zijn later verkozen tot Kamerlid van de grootste oppositiepartij CHP. Het vermoeden bestaat dat de rechtszaak diende als een voorwendsel voor Erdoğan om iedereen die hem sterk bekritiseerde, op te pakken.

Toch heeft Erdoğan de steun van bijna de helft van de stemgerechtigden, mede door zijn buitenlands beleid waarin hij toenadering zoekt tot de Arabische wereld. Hierdoor heeft hij de steun van veel conservatieve moslims in Turkije, die de toenadering zien als een islamitisch bondgenootschap met de moslimwereld. Binnen het binnenlands beleid heeft de privatisering van veel staatsbedrijven geleid tot een vrije markt sector met een grote bloei.

Tegenstanders wijzen echter op de nadelen van grootschalige privatisering op de lange termijn en volledige openstelling van de vrije markt voor buitenlandse bedrijven omdat daarmee de kleinere Turkse bedrijven weggeconcurreerd zullen worden. Vooralsnog lijkt dit echter nog niet aan de orde. De AKP van Erdoğan staat al sinds 2002 aan het roer van Turkije en Erdoğan heeft zich in die twaalf jaar ontwikkeld tot een autocratische heerser zonder geduld voor tegengeluid van oppositiepartijen. Toch geniet hij immense populariteit onder ongeveer de helft van de bevolking. De andere helft beschuldigt Erdoğan van polarisatie en verzuiling onder de bevolking omdat Erdoğan steevast stelt ‘zich in te zetten voor de mensen die op hem stemmen’ en ‘voor zijn 50% te werken’. Critici stellen dat een premier zich voor de gehele bevolking dient in te zetten en niet alleen de mensen die op hem gestemd hebben. “Vijftien jaar geleden wapperde iedereen met Turkse vlaggen en Turkse symbolen. Maar als je nu bijvoorbeeld op Facebook kijkt, dan is het verschil al te zien. Pro-Erdoğan aanhangers hebben een poster van Erdoğan, het logo van Erdoğan en de AKP-vlag  terwijl anti-Erdoğan aanhangers “T.C.”, “Ayyaş” en “Çapulcu” voor hun naam zetten. Bijna niemand heeft nog een Turkse vlag op hun Facebook-profiel.”, aldus een criticus.

De andere kandidaat is de omstreden Selahattin Demirtaş, eveneens een partijvoorzitter. Net als Erdoğan weigerde ook Demirtaş ontslag te nemen van zijn functie. Als extra provocatie liet hij zich zelfs verkiezen tot partijvoorzitter van HDP, een voortvloeisel van de BDP waar Demirtaş sinds de oprichting ook al partijvoorzitter was. Op dit moment is Demirtaş hierdoor de partijvoorzitter van zowel de HDP als de BDP, een situatie wat duidelijk belangenverstrengeling oproept daar beide partijen in de Turkse Kamer (TBMM) zitten. Zowel de HDP als de BDP staan bekend als de politieke tak van de Koerdische terreurgroep PKK. HDP en BDP werken nauw samen en onderscheiden zich enkel en alleen door hun regionale focus: de HDP richt zich op het westen van Turkije (zoals İstanbul) en doet niet mee aan verkiezingen in het oosten van Turkije, terwijl BDP juist niet meedoet aan verkiezingen in het westen en zich uitsluitend richt op het oosten. BDP richt zich duidelijk op Koerdisch ultranationalisme, terwijl HDP zich daarnaast ook richt op marxistische Turken omdat er in West-Turkije veel minder Koerdische ultranationalisten wonen.

Demirtaş is zelf van Zaza-komaf maar is dermate geassimileerd dat hij zichzelf voornamelijk identificeert als Koerdisch. In het verleden werden zijn directe banden met de terroristische organisatie PKK blootgelegd. De PKK is verantwoordelijk voor ongeveer 50.000 doden in de laatste dertig jaar en is daarmee één van de meest bloedige terreurgroepen ter wereld. Demirtaş baarde eerder al opzien door de Armeense kwestie als “genocide” te bestempelen en heeft al laten doorschemeren dit ook als president te zullen doen. Hiermee zal hij ook namens Turkije de Armeense kwestie officieel als een ‘genocide’ erkennen. Mede hierdoor lijken de kansen van, de als ultranationalistische Koerd bekend staande, Demirtaş om president te worden zeer klein. Alleen van PKK-sympathisanten en ultranationalistische Koerden lijkt hij stemmen te zullen ontvangen. In de peilingen komt hij niet hoger dan 5%-8% van de stemmen[4].

De laatste kandidaat, Ekmeleddin Mehmet İhsanoğlu, is een kandidaat van de twee grootste oppositiepartijen CHP en MHP alsmede vier kleinere partijen (DYP, DSP, BTP en DP; alhoewel DYP later de steun weer introk[5]). İhsanoğlu staat op zijn beurt onder druk vanwege het feit dat hij geboren en getogen is in Egypte en pas op zijn 32ste leeftijd voor het eerst naar Turkije ging. Ook İhsanoğlu maakt gebruik van een maas in de wet omdat normaliter Turken met een dubbele nationaliteit en/of Turken die woonachtig zijn in het buitenland geen politieke functie mogen vervullen.

İhsanoğlu staat bekend als een intellectueel en is een hoogleraar. In zijn campagne heeft hij zich gekenmerkt als een toegankelijke liberaal met een tolerant beleid en een zeer beleefde toon naar zijn concurrenten toe. Zo heeft hij zowel Erdoğan als Demirtaş 1000 TL (1 Euro is ongeveer 2,8 Turkse Lira) geschonken om ze te helpen bij hun campagnevoering. Tevens heeft İhsanoğlu al in 2011 zijn familiebezit in de Centraal-Anatolische provincie Yozgat (grote stukken land en enkele gebouwen van zijn opa) geschonken aan de Bozok Universiteit van Yozgat zodat die universiteit kon uitbreiden. Ook zijn verzoenende toon naar de aanhangers van de Gezi-protesten,de grootschalige protesten tegen het beleid van AKP-premier Erdoğan, werd goed ontvangen. İhsanoğlu’s slogan “Ekmek için Ekmeleddin” werd echter niet goed ontvangen. Alhoewel de volledige slogan “Saygı ekmek için, sevgi ekmek için, bu güzellikleri ekmek için Ekmeleddin” (‘Om respect te zaaien, om liefde te zaaien, om deze mooiheden te zaaien kies je voor Ekmeleddin’) is, betekent ‘ekmek’ in het Turks naast ‘zaaien’ ook nog ‘brood’. Hierdoor kreeg İhsanoğlu veel kritiek op social media omdat mensen dachten dat hij ze brood beloofde, terwijl ‘ekmek’ in de betekenis van ‘zaaien’ werd bedoeld alsmede een woordspeling is op zijn naam ‘Ekmeleddin’. İhsanoğlu probeert nu ook deze verwarring goed te maken, maar duidelijk is dat hij hierdoor schade heeft ondervonden.

İhsanoğlu’s uiterst beleefde toon en de respectvolle manier waarmee hij zijn concurrenten aanspreekt hebben hem echter geen windeieren gelegd. Iets wat Erdoğan en Demirtaş duidelijk niet doen. Zo antwoordde Demirtaş met “Als İhsanoğlu brood wil maken, dan maak ik lekker Koerdische börek (een gevulde pasteiachtig broodje)” op de slogan van İhsanoğlu en weigerde Erdoğan de eerdergenoemde 1000 TL te accepteren waarna hij het liet terugstorten. De beleefdheid van İhsanoğlu is daardoor een groot contrast met de andere twee kandidaten.  Toch is er kritiek op İhsanoğlu. “Hoe is het mogelijk dat je geen Kamerlid mag worden als je in het buitenland woont of een dubbele nationaliteit hebt, maar wel president van het land? Dat is niet eerlijk. Daarom moet men of die wetten aanpassen of İhsanoğlu boycotten. Ik kies voor het laatste omdat de wetten voorlopig niet veranderd kunnen worden daar dit een grondwettelijke wijziging nodig heeft.”, aldus een criticus.

Veel mensen weigeren toch uit principe te stemmen op één van deze drie kandidaten vanwege het beleid van Erdoğan, de ideologie van Demirtaş en de afkomst van İhsanoğlu. Hierdoor laten peilingen tussen de 20% en 30% aan blanco stemmen zien. Dit heeft waarschijnlijk tot gevolg dat er een tweede ronde van de presidentsverkiezingen moet komen. In dat geval zal deze plaatsvinden in Turkije op 24 augustus 2014 en in het buitenland tussen 17 augustus 2014 en 20 augustus 2014.

Van de drie kandidaten is recent ook het vermogen bekend gemaakt: Erdoğan had ongeveer 4,4 miljoen (3.390.384) Turkse Lira, 199.867 Amerikaanse dollar, 25.000 Britse pond en een onbekend bedrag in euro op verscheidene bankrekeningen[6]. Daarnaast had Erdoğan een uitstaande lening van 500.000 Turkse lira, ruim tweeduizend vierkante meter aan grond ter waarde van ongeveer tienduizend Turkse lira en een luxe personenauto met een prijskaartje van 234.080 Turkse lira. Dit zou betekenen dat Erdoğan sinds 2006 ruim 3 miljoen Turkse lira heeft mogen bijgeschreven aan zijn bezit. De afwezigheid van huisbezit springt bij Erdoğan in het oog. Waarschijnlijk woont Erdoğan in een residentie van de staat en is hij van plan dit ook in de toekomst te doen.

Voor Selahattin Demirtaş was het publiceren van zijn vermogen zo mogelijk nog problematischer. Zo gaf hij aan een luxe huis van ongeveer 260.000 Turkse lira te bezitten, net als een groot advocatenkantoor ter waarde van 100.000 Turkse lira. Daarnaast gaf Demirtaş aan zijn twee luxe Audi’s te hebben geschonken aan zijn politieke partij (het werd niet duidelijk of dit BDP of HDP was), maar nog wel zelf te gebruiken. Vermoedens dat hij de auto’s schonk vanwege een belastingtechnisch voordeel, zijn er ten overvloed. Deze vermoedens werden sterker toen bleek dat hij nog een derde auto had, van het merk Skoda, maar deze op naam van zijn vrouw had gezet. Verder weigerde Demirtaş zijn bankrekeningen te onthullen en uit onderzoek bleek hij geen bankrekeningen te hebben in Turkije. De buitenlandse bankrekeningen van Demirtaş lijken ook een broeihaard van belastingontduiking te zijn. Volgens ingewijden heeft Demirtaş geen openheid gegeven vanwege twee redenen. Ten eerste omdat hij veel inkomsten vergaart uit de activiteiten van de PKK. De PKK is sterk verwikkeld in drugs-, wapen- en sigarettensmokkel, alsmede vrouwenhandel. Ten tweede omdat de persoonlijke financiën van Demirtaş moeilijk te onderscheiden zijn van de financiën van de PKK, BDP en HDP omdat deze dwars door elkaar heen lopen.[7]

Als laatst werd het vermogen van de derde kandidaat bekend gemaakt. Ekmeleddin Mehmet İhsanoğlu zou uit erfenissen/nalatenschap aan zichzelf of zijn vrouw, negen appartementen in İstanbul hebben. Vrijwel al die appartementen worden door İhsanoğlu verhuurd. Daarnaast heeft hij een Opel Vectra uit 2006, ongeveer 3,6 miljoen Amerikaanse dollar en 240.000 Turkse lira op verschillende bankrekeningen. De vraag hoe een academicus die voornamelijk op onderzoekssubsidies en fondsen teerde, een dergelijk kapitaal heeft weten te vergaren, heeft menig wenkbrauwen laten fronsen.

Twee belangrijke punten dienen hierbij onderstreept te worden. Ten eerste betreft dit het vermogen van de kandidaten en de problematiek die eruit voortvloeit. Zo hebben alle kandidaten een, voor Turkse begrippen, immens vermogen vergaard, dan wel weigeren ze openheid te geven over hun bezit. Ten tweede maken alle drie de kandidaten gebruik van een maas in de wet om zich überhaupt kandidaat te mogen stellen voor deze presidentsverkiezing. In wezen zou men dus kunnen stellen dat alle drie de kandidaten zich eigenlijk schuldig maken aan overtreding van de verkiezingswet tijdens de aanloop naar de verkiezingen.

Kortom, in principe maakt het niet uit welke van de drie kandidaten de presidentsverkiezingen wint. Alle drie de kandidaten geven indirect en subliem een boodschap door aan het volk: “Manipuleer de wet door mazen in de wet te vinden”. En juist hierdoor heeft Turkije nog steeds moeite met het handhaven van orde (zoals in het verkeer) en het uitstralen van gezag om zo burgers te manen om de wetten te gehoorzamen (zoals bij de bestrijding van belastingontduiking). De politieke leiders zijn hierbij helaas niks meer dan een weerspiegeling van de maatschappij.

Armand Sağ

25-07-2014

Het bericht De presidentsverkiezingen van Turkije verscheen eerst op Turks.nl.

Premier Erdoğan heeft zichzelf aangesteld als presidentskandidaat voor de aankomende verkiezingen. Het is nog onbekend wie aantreedt als premier indien hij wordt gekozen als president. De naam van Gül gaat al wel langer rond.

“Ik zal in dienst zijn van het volk blijven. Maar we zien wel hoe dat zal gebeuren” zei Gül maandag tijdens een toespraak. Volgens de Turkse media is het een hint voor een mogelijke premierschap.

© Turks.nl

Het bericht Abdullah Gül blijft in de politiek verscheen eerst op Turks.nl.

Indien hij wordt gekozen zal hij werken aan vier kernonderwerpen: Een sterkere democratie, politieke en sociale normalisering, meer welzijn en een Turkije als wereldspeler. Ook zal het EU-toetredingsproces worden versneld.

“Ons doel is om alle etnische, sektarische en religieuze verschillen te omarmen op basis van universele principes. Het is een taak van de staat om de problemen van alle 77 miljoen inwoners op te lossen, zonder onderscheid te maken tussen Turken, Koerden, Arabieren, Circassians, Georgiërs, Abchaziërs, Bosniërs, Roma, Alevieten, Soennieten en leden van verschillende godsdiensten.” Daarnaast garandeert Erdogan om vastberaden door te gaan met het vredesproces om terrorisme te stoppen in het land en Koerden meer rechten te geven.

Er waren veel beroemdheden aanwezig in de zaal waar hij zijn programma bekendmaakte, waaronder Orhan Gencebay, Hande Yener, Bulent Ersoy, Alisan, Şahan Gökbakar, Mustafa Sandal, Metin Şentürk, Hülya Koçyiğit, Ece Erken, Kutsi, Zerrin Özer en Rıdvan Dilmen.

Het bericht Erdoğan maakt programma presidentsverkiezingen bekend verscheen eerst op Turks.nl.

Recep Tayyip Erdoğan
– 2.000 m2 grondbezit t.w.v. 10.000 lira
– Personenauto t.w.v. 234.080 lira
– 4.4 miljoen lira en 200 duizend dollar op bankrekeningen
– 500.000 lira tegoed van anderen

Het vermogen van Erdoğan is sinds 2011 gestegen: Hij had toen geen auto, en had 3.4 miljoen lira op de bank.

Selahattin Demirtaş
– Huis t.w.v. 260 duizend lira.
– Kantoor t.w.v. 100 duizend lira.
– Drie auto’s: Twee Audi’s & een Skoda.

Ekmeleddin İhsanoğlu
– 9 appartementen in Istanbul
– Een Opel Vectra uit 2006
– 240 duizend lira en 3.6 miljoen dollar op bankrekeningen

Het bericht Zo rijk is Erdoğan verscheen eerst op Turks.nl.

Erdoğan
Recep Tayyip Erdoğan is sinds 2003 de premier van Turkije, en heeft sindsdien geen enkele verkiezing verloren. De afgelopen jaren speculeerde de Turkse media volop dat hij zal aantreden als president, en Gül zal worden aangewezen als premier. Zondag maakte president Gül bekend dat hij nog een termijn niet ziet zitten, waarop alle pijlen werden gericht op kandidatuur van Erdoğan. Vandaag is bekendgemaakt dat hij zich verkiesbaar stelt namens de AK Partij. 

İhsanoğlu
De eerste kandidaat dat werd bekendgemaakt was Ekmeleddin İhsanoğlu. De naam İhsanoğlu is naar voren gekomen uit de coalitie tussen de oppositiepartijen CHP en MHP. Volgens analisten een opmerkelijke keuze, omdat İhsanoğlu de voormalige secretaris-generaal is van de Organisatie van de Islamitische Conferentie. De CHP staat bekend als een pro-seculiere partij die elk vorm van religie binnen de overheid afkeurt. Ook was er veel kritiek uit de partij zelf voor de opmerkelijke keuze.

Demirtaş
Maandag maakte de pro-Koerdische hoek binnen de Turkse politiek bekend dat Selahattin Demirtaş hun kandidaat zal worden. Demirtaş is de huidig parlementslid en voorzitter van de pro-Koerdische partij BDP. Opiniemakers vinden het een belangrijke stap in de democratisering van Turkije dat een Koerdisch-nationalist wordt aangesteld als kandidaat.

Presidentieel Systeem
Premier Recep Tayyip Erdoğan heeft vaker gezegd te pleiten voor een ander bestuursvorm in te voeren in Turkije. Zo zou een presidentieel systeem zoals in de Verenigde Staten beter uitpakken voor het land. Oppositiepartijen zijn terughoudend over de ideeën van de premier, omdat zij vrezen dat Erdoğan zo enkel zijn macht wil vergroten. “Ik zal dé gekozen president van het volk worden indien ik mezelf verkiesbaar stel” zei Erdoğan eerder, waarmee hij een hint geeft over het invoeren van een presidentieel systeem.

Turks.nl

Het bericht Definitief: Erdoğan is presidentskandidaat verscheen eerst op Turks.nl.

Op 28 augustus zal de ambtstermijn van president Gül verstrijken. Op 10 augustus vinden de verkiezingen plaats, waar ook de Turken in Nederland voor zullen stemmen. De oppositie heeft Ekmeleddin Ihsanoglu gepresenteerd als kandidaat, oud secretaris-generaal van de Organisatie van de Islamitische Conferentie.

Premierschap
Een veelbesproken optie is dat Gül in plaats van premier Erdogan zal worden aangewezen als premier, als Erdogan zich kiesbaar stelt als president. “Dat zijn onderwerpen die wij later zullen bespreken,” aldus Gül. Zondagavond zijn de president en de premier bij elkaar gekomen voor een vergadering. Na de vergadering hebben de twee leiders geen verklaring afgelegd bij de pers.

Het bericht Abdullah Gül definitief geen presidentskandidaat verscheen eerst op Turks.nl.

Togan Oral, consul generaal in van Turkije in Rotterdam zegt dat er ongeveer 240 duizend Turkse stemgerechtigden zijn in Nederland. 173 duizend zijn ingeschreven bij het consulaat in Rotterdam, 66 duizend in Deventer. In de Ahoy zullen er 63 stembussen worden neergezet, tegenover 24 in Deventer.

Het stemmen zal in totaal vier dagen duren, tussen 31 juli en 3 augustus. Indien er een tweede ronde plaatsvindt, zal dat gebeuren tussen 17 en 20 augustus. De stemmers mogen tijdens de verkiezingen gratis parkeren bij Ahoy. 

Stemmen
Mensen die een stem willen uitbrengen moeten ingeschreven zijn in het systeem van de Turkse kiesraad. Of men al reeds is ingeschreven, kan gecontroleerd worden via deze link. Daarvoor is een Turkse identiteitskaart benodigd. Indien er geen inschrijving is, moet dat gebeuren met behulp van een formulier dat hier te downloaden is. Klik hier voor meer informatie.

Het bericht Turken in Nederland gaan eigen president kiezen in Rotterdam en Deventer verscheen eerst op Turks.nl.

Het is een zeer opmerkelijke zet van de CHP, de pro-seculiere partij die elk vorm van het mengen van de Islam binnen de politiek altijd heeft afgekeurd. Zo was de partij ook tegen het afschaffen van het hoofddoekverbod op universiteiten, en stapte naar het constitutionele hof om de afschaffing tegen te houden. Ook was er veel kritiek binnen de partij toen parlementariërs van de Ak Parij een hoofddoek besloten te dragen in het parlement.

Critici beweren dat de kandidaat wel aansluit bij de MHP, mede door het conservatieve karakter van de partij. Maar dat de CHP zo een kandidaat naar voren schuift, is ongekend. Ihsanglu staat ook bekend om zijn goede banden met de regerende Ak Partij.

Ihsanoglu
Ekmeleddin İhsanoğlu is geboren in Egypte, en heeft er ook zijn studie afgerond. Hij is hoogleraar, diplomaat, en voormalig secretaris-generaal van de Organisatie van de Islamitische Conferentie. Hij staat bekend om zijn hervormingen binnen de organisatie en zijn goede banden met Islamitische landen.

Ihsanoglu (rechts in pak) in Mekka.

Het bericht CHP & MHP presenteren presidentskandidaat verscheen eerst op Turks.nl.

Voor het eerst kunnen Turken in het buitenland stemmen voor de verkiezingen in Turkije. Als eerst gaat dat gebeuren in augustus, wanneer het Turkse volk zijn president zal kiezen. 2.6 miljoen Turken in Europa kunnen stemmen wanneer zij zich hebben ingeschreven bij het consulaat waar zij aan verbonden zijn. Dat is bijna 5% van alle Turkse kiesgerechtigden.

Rectificatie: Het kantoor van de premier heeft gemeld dat Erdoğan Nederland niet zal bezoeken. Het gaat om een foute berichtgeving in de Turkse media.

© Turks.nl

Het bericht Erdoğan komt in mei naar Europa verscheen eerst op Turks.nl.

Drie termijnen
De regerende AK Partij kent een drie-termijnen regel: Een parlementslid kan niet meer dan drie keer achter elkaar gekozen worden. Ook premier Erdoğan niet, waardoor hij niet door kan gaan als premier na zijn huidige ambtsperiode. Erdoğan heeft meerdere malen gezegd de regel zeker niet te gaan wijzigen, wat erop wijst dat hij verder wil gaan als president. Hij heeft nooit gezegd dat hij zal stoppen als politicus.

Presidentieel systeem 
“Op 10 augustus zal het volk zijn eigen president kiezen”, zei Erdoğan tijdens een bijeenkomst. Een uitspraak dat volgens de media aanwijzingen geeft dat de premier nog steeds droomt van een presidentieel systeem als in de Verenigde Staten. Dat zou volgens zijn partij het meest voordelige zijn voor Turkije.

Abdullah Gül 
Ook heeft zittend president Abdullah Gül geen duidelijke uitspraken gemaakt over zijn kandidatuur. Een scenario was dat Erdoğan en Gül van functie zouden ruilen, net zoals het geval is in Rusland tussen Poetin en Medvedev. Wel zei hij na zijn ambtstermijn niet actief wil zijn in het dagelijkse politiek. Dus; of hij wordt nogmaals kiesbaar gesteld, of hij stopt met zijn carrière in de politiek. 

Oppositie
Het is nog onbekend wie de oppositiepartijen zullen aanwijzen als kandidaat president. Wel waren er enkele uitspraken over dat de partijen CHP en MHP kunnen overeenkomen over een gemeenschappelijke kandidaat. De belangrijkste naam die naar voren komt is ex-stafchef İlker Başbuğ. Başbuğ werd veroordeeld tot levenslang in de Ergenekon-zaak. Nu is hij op vrije voeten omdat zijn veroordeling ongegrond zou zijn.

© Turks.nl

Het bericht Erdoğan vs Gül: Wie wordt president? verscheen eerst op Turks.nl.