Turks.nl Redactie“We hadden de hoop om op vrijdag tijdens volle maan bevrijd te worden. En dat gebeurde. Vrijdag, met volle maan kregen we te horen dat we vrijgelaten werden.”
Murat Akpinar en Murat Agca werden ontvoerd door een groep Libanezen, waarvan familieleden waren ontvoerd door Syrische rebellen. Ze eisten vrijlating van hun familieleden, wat uiteindelijk gebeurde.
De piloten waren er elk moment zeker van dat ze zouden terugkeren: “Turkije is een van de sterkste landen in de regio en de wereld. Meer dan 70 miljoen mensen stonden achter me. Dat zag ik toen ik de menigte zag die ons opwachtten op het vliegveld.”
De ontvoering
“Het duurde 90 seconden. Achteraf bleek dat ze 45 dagen lang de ontvoering repeteerden” vertelt Akpinar. Ze werden vlakbij het vliegveld in Beiroet ontvoerd. De verwachting was dat ze werden meegenomen naar de Bekavallei, maar werden juist gebracht naar een onderduikadres dat niet ver was van het vliegveld. “Wees niet bang captain, we gaan je niet vermoorden” kreeg Akpinar telkens te horen van de ontvoerders. “We probeerden aan de hand de vliegtuiggeluiden en gebedsrichting te achterhalen waar we precies waren. We bleven hier drie dagen”.
Zij werden in konvooien van zo’n 8 auto’s, gemaskerd en onder zware geweren vervoerd naar totaal 8 verschillende schuilplaatsen. “Zij waren bang. Bang voor de Hezbollah die het gebied onder controle heeft. Bang voor de politie, voor de militairen.”
3 regels
“We hadden onderling 3 regels: We blijven in leven, we blijven lichamelijk gezond, en we blijven geestelijk gezond. En een vierde, extra regel was dat de eerste drie nooit zullen veranderen. Dit herhaalden we elke ochtend. We probeerden goede relaties te hebben met iedereen, want dat kregen we achteraf ook terug.” voegt Akpinar er aan toe.
De eerste drie weken hebben de piloten geen daglicht kunnen zien. Ze werden opgesloten, en leefden in dezelfde omstandigheden als de ontvoerders.
“Ik begreep ze”
Akpinar kan niet slecht spreken over de ontvoerders: “Hun vaders waren ontvoerd, ze wilden hun vaders terug, wat de meest heilige wezen voor ze is op aarde.” Akpinar heeft wel telkens gezegd dat ze fout bezig waren, dat zij onschuldig waren.
Als familie
“Na een bepaalde tijd werden we net familie met die mensen. Zij hadden geen haat tegen ons of tegen Turkije. Ze wilden alleen hun families terug, en zagen ons ook als een familielid. Wij zijn niet slecht behandeld, geslagen of uitgescholden.” De piloten mochten onderling niet langer dan een kwartier praten in hun eigen taal. Ze werden verzocht om Engels te spreken. “De ontvoerders volgden de Turkse media, en hielden ons op de hoogte van wat er gebeurde in het land. We kregen te horen dat de premier en de president had gesproken met mijn gezin. Dat gaf ons kracht en motivatie.”
“Ze gaan mij niet herinneren als een ‘Murat’, maar ze gaan zeggen: Er was een Turk, die ons veel heeft geleerd. Wij aten niet voordat zij ook aan tafel waren, want zo hoort dat. Als we thee zetten, deden we dat niet alleen voor onszelf, maar voor iedereen die aan tafel zat. Zo is dat bij ons.”
Huilend afscheid
“Net zoals wij in tranen zijn ontvangen in Turkije, hebben wij daar ook in tranen afscheid genomen. Iedereen, van 4 tot 70 jaar, heeft ons als een grote familie huilend uitgezwaaid.”
Eten & Drinken
Omdat er geen vrouwen waren bij de schuilplaatsen, en niemand van de ontvoerders konden koken, werd het eten van buiten gebracht. “Toen stelde collega-piloot Murat Agca voor om zelf te koken. Wel ben ik 8 kilo afgevallen, maar daar ben ik positief over! We aten 6 dagen in de week rijst en kip. Er waren niet veel alternatieven in het gebied waar we waren”.
Laatste twee weken
Over de laatste twee weken van de ontvoering is Akpinar wat positiever: “We maakten kennis met een 75-jarige familielid van de ontvoerders. Hij vroeg wat wij wilden eten, en liet het koken door zijn vrouw.” De piloten hadden steeds meer contact met de ontvoerders: “Wij, en zij geloofden er in dat we onze familieleden terug zouden zien. Dat gaf een uitstekende sfeer.”
Excuses
Een journalist vraag wat de ontvoerders zeiden toen ze afscheid namen. Akpinar: “Ze boden mij hun excuses aan, en mijn familie. Ze zeiden dat ze hun fout accepteren, maar geen andere keus hadden.”
Terug thuis
Akpinar zegt dat hij de eerste nacht niet heeft kunnen slapen: “Ik was opeens in een heel ander sfeer beland, een ander bed. We werden ‘s nachts wakker door geluiden van wapens, omdat we vlakbij Syrië waren. Het gaat me tijd kosten, maar ik ga er aan wennen.”
Werken als piloot
De vraag werd gesteld of Akpinar weer zou werken als piloot, na alle gebeurtenissen. Akpinar: “Ik ben van oorsprong een militair piloot. We verloren de ene dag een vriend tijdens gevechten, maar vlogen de volgende dag weer in dezelfde vliegtuigen. Het zal geen probleem zijn voor ons.”
Zou u weer vliegen naar Libanon?
Akpinar: “Natuurlijk, al is het mijn eerste vlucht.”
Erdogan
De piloten hadden niet verwacht dat de Turkse premier erdogan hun persoonlijk zou ontvangen op het vliegveld in Istanbul. “Het was een grote verrassing. Ik was er trots op. Zijn assistent belde mijn vrouw elke dag, of ze ergens mee konden helpen.” Na de vrijlating werden de piloten gebeld door president Gül, stafchef Necdet Ozel, MinBuZa Davutoglu, parlementsvoorzitter Cemil Cicek en premier Erdogan. “Zo hoort een sterk land te zijn”, voegt hij er aan toe.
© Turks.nl
